Grenzen aan het leven....
Vorige week had ik het weer eens... dan word ik zo 'verontwaardigd' over wat er in de maatschappij gebeurt dat ik mijn gedachten in een mail aan de krant stuur. De NRC was deze keer de gelukkige en gisteren zag ik het staan. Dan ziet het er opeens wel heel erg echt uit. Ik schreef het volgende: Artsen lijken wel voor God te willen spelen Over één ding wordt niet gepraat in de discussies over bezuinigingen in de gezondheidszorg: de dood. Zolang de technieken om mensenlevens te redden verbeteren en artsen het redden van levens als h un belangrijkste taak zien, zullen de kosten in de gezondheidszorg blijven stijgen. Mijn man kreeg februari vorig jaar een infarct in de hersenstam. We zijn blij dat hij nog leeft. Maar hij leeft met heel veel beperkingen, terwijl zijn geest onverminderd scherp is. Daarom ook vindt hij dat nog meer beschadiging aan zijn hersenen niet wenselijk is. Dit betekent dat hij niet meer wenst te worden gereanimeerd, mocht zich de noodzaak voordoen. Enke