Cora Postema

Als je de krant leest lijkt het alsof alles nu stilstaat omdat onze regering demissionair is. Het anarchistje in mij denkt hier natuurlijk anders over. Die zegt: "Mensen stel je niet zo afhankelijk op, trek gewoon je eigen spoor". Maar dat eigen spoor trekken zijn velen van ons niet meer gewend. We schoppen liever aan tegen datgeen wat er voor ons bedacht is, dan dat we zelf de handen in elkaar slaan en zeggen.... "Zo gaan wij het met elkaar doen". Dan moet je lef tonen, elkaar vertrouwen en elkaar wat gunnen. Niet simpel, maar wel een prachtige uitdaging. Gisteren las ik hoe onder andere door de vele verschillende geldstromen innovaties in de zorg heel erg moeizaam tot stand komen. Innovaties vragen vaak om andere (samenwerkings)verbanden, waarbij de schotten tussen de geldstromen juist belemmerend werken. Zie: http://www.skipr.nl/actueel/complexe-procedures-nekken-zorginnovatie-51503.html Dus niet het doel staat voorop, maar het volgen van de geldstroom/procedure

Gisteren verstuurde ik mijn maandelijkse e-nieuwsbrief van de Ont-moeting. Ik vind het elke keer nog steeds weer spannend hoe er zal worden gereageerd. Omdat ik mijn aandacht heb verlegd van landschap naar zorg verwachtte ik deze keer wel wat afhakers uit de landschapshoek. Totdat ik de volgende mail van Joost ontving..... Beste Cora, Ik volg je nieuwsbrief (en nu ook je Blog) nog steeds met grote belangstelling. Niet omdat ik jou zo goed ken en ook put ik niet uit vergelijkbare ervaringen in mijn eigen omgeving. Of misschien toch wel, maar dan meer in het algemeen: jouw zoektocht naar kwaliteit en het verbeteren van wat niet deugd. In je directe omgeving en daarbuiten. De wereld verbeteren en tegelijk bij jezelf blijven en daaruit kracht vinden. Samen sterk zijn. Juist als het allemaal tegenzit. Ik stapte in toen het nog over jou en het fysieke landschap ging. En over wat dat voor mensen in het algemeen kon betekenen. Nu gaat het nog steeds over mensen en hun omgeving, maar het landsc

'Uit vrije wil' heeft als doel stervenshulp aan ouderen die hun leven voltooid achten te legaliseren. Een aantal initiatiefnemers is een handtekeningenactie begonnen om dit via een z.g. burgerinitiatief op de agenda van de Tweede Kamer te krijgen. Technisch gezien kan het leven steeds langer worden verlengd en artsen hebben de plicht hier invulling aan te geven. Ik heb me, met wat ik het afgelopen jaar heb gezien, al eerder afgevraagd of ik sowieso nog wel dood zou mogen gaan en waaraan dan. Het daarover te hebben lijkt een taboe. Ik ben dan ook heel blij met dit inititiatief en heb mijn handtekening gezet. Heb je interesse: zie http://www.uitvrijewil.nu/ .

Vandaag via uitzendig gemist gekeken naar KRO's In de schaduw van het nieuws, van zaterdag 6 februari. Het thema was: Zorgen of weggaan. Wat doe je als je partner ernstig ziek wordt of gehandicapt raakt? Blijf je of ga je weg? Voor mij een vraag die ik me na het herseninfarct van Wim had kunnen stellen, maar die ik me nooit gesteld heb. Ik blijf omdat Wim kwa persoonlijkheid nog dezelfde is, ik heb gemerkt dat de lichamelijke handicaps daarbij voor mij van erg ondergeschikt belang zijn. In de studio had Arie Boomsma hierover een gesprek met partners en gehandicapte in heel verschillende omstandigheden. Wat voor mij de essentie is, is dat het in ieder geval weer anders is. Het hangt af van de kwaliteit van de relatie vóór de ziekte, maar vooral van de mate waarin je samen in staat bent met de veranderende situatie te leven. Kun je in dit proces open met elkaar hierover communiceren of niet. Ik denk dat het vaak een valkuil is om als 'niet zieke' sterk te willen zijn. Om je

Om ontwikkelingen in de gezondheidszorg te volgen ben ik geabonneerd op een dagelijkse E-nieuwsbrief Skipr. Elke dag weer aardige artikelen. Vandaag lees ik dat staatsscretaris Jet Bussemaker debuteert in het theaterstuk de Afscheidsmonologen over sterven en rouwverwerking. De Tweede Kamer wil meer aandacht voor stervensbegeleiding in de opleiding van artsen en verpleegkundigen. "In ziekenhuizen is alles erop gericht om mensen beter te maken", aldus Anouschka van Miltenburg van de VVD. "Daarom is het een vreselijke plek om te sterven". Jet Bussemaker erkent dat hier het nodige te verbeteren is en dat zo'n cultuuromslag nog wel jaren nodig heeft. Ik heb het afgelopen jaar gezien hoever men technisch in staat is om levens te redden. Ook hoezeer de keuzes daarin weinig rekening houden met de kwaliteit van leven daarna, of met wat de patient zelf wil. Het is vooral de drang om te doen wat mogelijk is. Daar speelt ook in mee dat artsen ooit in hun eed hebben moeten b

Vandaag een schrijfdag, of eigenlijk een schrapdag. Drie weken geleden besprak ik met Thom Schouten van uitgeverij Heartmedia ( http://www.heartmedia.nl/ ) een conceptversie van mijn boek. Zijn mening: "Je moet schrappen in overbodige stukken en aanvullen wat mensen met je boek kunnen. Wat wil je dat mensen na uitkomst met jouw boek gaan doen". Pfff. Dat was weer even lekker terug naar de essentie. Het zette me vooral over die laatste vraag behoorlijk aan het denken. Maar de afgelopen twee weken werd me dat na enkele goede en vooral kritische gesprekken veel duidelijker. Ik krijg steeds meer focus. En met die focus, is ook het schrappen gemakkelijker. Schrijven is een prachtig bewustwordingsproces. Vanochtend belde ik met Thom hoe het me de afgelopen weken gegaan was. Enthousiast vertelde ik hem over het gesprek met Het Portaal en mijn ervaring met Eigen Kracht. Thom werd enthousiast en begon over mijn ideeen voor een cover. Voor mij moet dat eigentijds, krachtig en verbinden