Cora Postema

Weet jij nog wat je je begin 2010 voornam voor dat jaar? Ik niet. Ik denk eigenlijk dat ik me niets voorgenomen heb en als dat zo is dan is me dat goed bevallen. Ho wacht, er was wel iets. Ik wilde mijn boek: 'Mag ik ook voor mezelf zorgen?' snel afmaken. Dat schrijven werd een worstelpartij van 200 naar 98 pagina's en op een goed moment was ik mijn eigen boek voorbij. Het voelde als verleden tijd en ik wilde daar niet steeds weer naar terug. Wel heb ik er van geleerd dat mijn boodschap het best overkomt als ik vertel over mijn eigen ervaringen, observaties en ideeen. Ook heb ik geleerd dat ik dat het beste kan op het moment dat iets actueel aan de orde is of er wanneer mij een vraag wordt gesteld. Dus... korte verhalen, columns, een bijdrage aan het oplossen of verhelderen van een actuele vraag, concretiserende vragen stellen, daar ben ik op mijn best. En toch..... Snelweg als dwaalspoor Toch denk ik nog steeds dat ik meer moet doen. Ik blijf zoeken naar wegen om snel

Weijland, Nieuwerbrug Buiten is alles wit. Als ik bij opstaan uit het raam kijk zie ik de overburen hun auto uitgraven. Wil ik er ook nog uit vandaag? De kortste dag is dichtbij. Velen hebben al kerstvakantie. De luchthavens en (spoor)wegen zijn verstopt. Ik moet denken aan het liedje van Jenny Arean: "Vluchten kan niet meer!". Nee, vluchten kan niet meer, ik zou niet weten waar naar toe. Ik zou trouwens niet weten waar voor. Al een paar weken heb ik het gevoel dat de wereld een beetje aan me voorbij gaat. Vraag me regelmatig af waar iedereen zich eigenlijk zo druk om maakt. Ligt er sneeuw, klaagt men. Ligt er geen sneeuw klaagt men ook. Het is nooit goed. Maar in feite gaat het helemaal nergens over. Ja, over het feit dat we de illusie hebben dat het leven maakbaar en beheersbaar is, maar wat steeds weer niet zo blijkt te zijn. Gewoon omdat er veel sneeuw valt, of omdat iemand al jaren geleden was veroordeeld wegens kinderporno en toch nog steeds gewoon zijn gang kon g

De afgelopen week nam ik deel aan een bijzondere discussie in een Linkedin groep van het Dutch Health Network  over de vraag naar de eventuele noodzaak van voedingssuplementen. Ooit werd ik dietist, maar voedingssuplementen boeien me niet echt meer. Maar... toch zat ik in die discussie. Er was iets wat me triggerde en ik wilde weten wat dat was. In de discussie probeerden de deelnemers elkaar te overtuigen van de waarheid en steeds werd gevraagd naar wetenschappelijk bewijs. Maar sommige dingen, zoals mijn kalktabletjes tegen wintertenen, werken gewoon zonder wetenschappelijk te zijn bewezen. Moet je zonder wetenschappelijke bewijs dan maar zeggen dat het niet bestaat? Wat is waarheid? Dan is er afgelopen vrijdag in mijn 'krachtcentrale' een workshop 'de eenvoud van het loslaten' . Begeleider Gerrit van der Heide nodigt me uit om gewoon lekker als deelnemer mee te doen, maar ik reageer met: "Joh, ik heb al zoveel losgelaten, ik beperk mij tot de rol van gastvrou

Vorige week bezocht ik de inspiratiebijeenkomst Eigen kracht en Liefde in de gezondheidszorg, georganiseerd door Zorginspiratie Nederland bij TNO Kwaliteit van Leven. Ik had geen idee wat ik er moest verwachten. Ik meldde me twee dagen daarvoor aan omdat de aankondiging opeens over mijn netvlies kwam en de titel me triggerde. Wat me ook triggerde was de licht techneutische uitstraling. Mijn beide hersenhelften werden hiermee gestimuleerd; dan kun je toch niet anders dan gewoon GAAN! Karlien maakt het verschil Een aantal inleiders vertelde in 5 minuten hun Eigen kracht ervaringen. Mooi, vooral als er een verhaal werd voorgelezen waarin een 'client' zijn/haar verhaal vertelt. 't Was wel een beetje zoeken naar de Eigen kracht van de inleiders. Die was meer zichtbaar buiten de presentatie. Maar toen kwam Karlien Bongers met haar verhaal. Van de wereldverbeteraar die arts werd, stoer wilde zijn en dus chirurg werd, maar zichzelf tegenkwam toen ze te maken kreeg met behandeli

De afgelopen week discussie in de Tweede Kamer over de begroting voor gezondheidszorg. Ik word moe van dat gedoe over beetje minder hier en een beetje minder daar. En dan een discussie over rollators al dan niet in het basispakket. Net of het daarom gaat. Ik heb behoefte aan een duidelijke visie op een gezonde samenleving en wat daarvoor nodig is. Wat dat vraagt van ons als burger en zorgprofessionals. Zicht op wat daarvoor nodig is. En stippel dan een pad uit om van de verstikkende en inefficiente systeemrealiteit naar een gezonde samenleving te komen. Gezond mag dan van mij ook best met ziekte zijn, maar niet ziekmakend. Beloon gezond leven Voor mij bestaat zo'n gezonde samenleving uit mensen die verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen leven en welbevinden. Mensen die weten wat ze eten, weten wat goed voor ze is en wat niet. Mensen die weten dat het beter is de goede keuzes te maken voor zichzelf omdat dat wordt beloond. Beloond in aandacht en waardering. En omdat gezond leven

"Maak van je hart geen moordkuil!", we zeggen het zo gemakkelijk. Maar ik heb er lang over gedaan om het te leren. Het is namelijk meestal veel 'veiliger' om je mond te houden. Al zwijgend en volgzaam door het leven gaand is er niemand die kwaad op je wordt, je krijgt geen ruzie en wordt geprezen om je 'goede' gedrag. Het levert je dus goedkeuring op van je omgeving. Maar hoe moordend is dat stille volgen van wat een ander voor je bedenkt, voor jezelf? Ruimte voor inbreng? Deze week had ik een bijzondere bijeenkomst. Een introductiedag met 30 mantelzorgers om als nieuwe leden ingewijd te worden in de mores van de ledenraad van Mezzo, landelijke vereniging voor mantelzorgers en vrijwilligers. Bestuur en directie vinden de structuur van Mezzo niet meer adequaat en zijn op zoek naar hoe het anders zou kunnen. Er is een commissie ingesteld om dat te onderzoeken. Maar wij als frisse, gedreven nieuwe ledenraadsleden zien ook her en der mogelijkheden ter verbeteri

Al jaren ontleen ik veel kracht en moed aan mijn dromen. Ik heb mezelf in mijn dromen al vele orkanen, branden en overstromingen zien overleven. Mijn overleden vader sprak me bijzondere woorden toe. Alleen het wiskunde-examen waar ik veel te laat mee begin te leren hangt nog steeds boven mijn hoofd. De symboliek ervan is me ook nog niet helder. Maar de symboliek in mijn droom van vannacht is overduidelijk. Ik trok met een groep langs de Amazone, stroomafwaards. Aan het eind zou ik de tango dansen met mijn man Wim. Op een goed moment stapte ik alleen in een soort van kuipje en liet me met de stroom meegaan. Bloemen, insecten, de zon scheen en het was heerlijk stil. De groene krokodil keek naar me, maar liet niet eens zijn tanden zien. Nog even zwom ie achter me aan, maar ik ging sneller. Het was geen bedreiging. Ik deed mijn ogen dicht en liet me gaan. Toen kwam ik bij een stad. Ik besloot op de kant verder te gaan. Ondertussen was ik mijn pakketje met kleren verloren in het water, m

De Powerdag afgelopen donderdag in Maarssen was vol met 700 vrouwen en passie. Voor wie nog twijfelt aan de lol van Twitter... geef je over. Het verlengt de dag tot minstens een week,  #powerdag. Ik begon met een workshop Power of professionals door Suzanne Unck, auteur van het boek 'Spoken bestaan'. Heerlijk mens, lekker direct en zonder flauwekul. Geen spoken dus. Niet laten leiden door gedachten,  maar door je 'weten'. Door mij gemakshalve vertaald in: 'Gewoon doen!'. Daarna een inspirerende lezing door Annemarie van Gaal o.a. van TV programma's waarin ondernemerschap zeer rechtlijnig wordt opgekrikt. Ik vond haar eerder nogal hard, maar ben nu helemaal om. Ze is niet hard, maar direct. En eigenlijk is dat heel liefdevol. Want pappen en nathouden... daar jaag je mensen mee het moeras in en zie maar hoe je daar weer uit komt. Eén van haar lessen: Laat je niet leiden door kennis, maar doe! En verkeerde omstandigheden zijn geen excuses om iets niet te doen

Ja, ik ben een onverbeterlijke optimist. Gaat de zorgvernieuwingsprijs waar ik zo op hoopte naar een student in rolstoel, maar ben ik de volgende dag toch weer helemaal blij. Alhoewel.... eerst zie ik de volgende ochtend even niet waar ik nou eigenlijk mee bezig ben. Ik leg mijn moede hoofd op Wim's schouder en realiseer me ogenblikkelijk dat er veel meer is om voor te gaan. Ik wil tenslotte mensen die langdurig voor een ander zorgen stimuleren om ook goed voor zichzelf te zorgen. Ik open mijn mailbox. Iemand heeft een tekst van me uit een internetdiscussie van 8 maanden (jawel) geleden geplukt en vraagt me of ze die mag gebruiken voor een interne discussie in haar ziekenhuis. Yes!! Dat wou ik toch? Dan lees ik Skipr Daily , een nieuwsbrief voor toonzetters in de zorg. Degene die die dag het blog schrijft, constateert dat het geluid van de patient in de blogs ontbreekt. In de 'Yes!! stemming' bied ik ogenblikkelijk aan om daar voor te zorgen. De hoofdredacteur vraagt me

Donderdag 14 oktober is het zover. Dan weten we of we de prijs hebben gewonnen of dat we op een andere manier de E-coaching voor partnerzorgers gaan financieren. Vorige week verscheen een rapport van het SCP over de hulpvraag van mantelzorgers die voor hun zieke of gehandicapte partner zorgen. Het levert een prachtige onderbouwing voor de noodzaak van het E-coaching project met een landelijk netwerk van E-coaches. Want... partnerzorgers zoeken volgens het onderzoek geen of té laat hulp voor zichzelf omdat ze bang zijn dat hulpverleners de regie overnemen. Iedereen is toch graag de baas in eigen huis? Het mooie is dat je met de E-coach wel versterking maar geen hulpverlener in huis haalt. Bovendien volgens de gedachte: vóór partnerzorgers, dóór partnerzorgers, dus minder een bedreiging. De E-coach helpt de partnerzorger juist de eigen kracht te versterken, waardoor hij/zij beter de regie kan voeren. Met dat gevoel is het gemakkelijker om juist wel eventuele hulp te vragen of datgene t

Op een zonnige vrijdag word ik gebeld. Ene Anneke. Uren heb ik met deze voor mij onbekende vrouw gesproken. Ze vertelde onder andere dat ze enkele jaren geleden darmkanker kreeg. Als weduwe en moeder van drie pubers koos ze op het moment van de diagnose heel bewust voor het leven. "Ik besloot te blijven leven alsof ik gezond was en me niet door de kwaal te laten leiden". Ze liet zich opereren, kreeg chemokuren, maar ze deed dat 'tussen de bedrijven door'. Nu is ze genezen en het leven door een andere bril gaan zien. "Je bent niet je ziekte!". Dezelfde dag mailt een vriendin me dat het haar allemaal teveel wordt. Al jaren kwakkelt ze met haar werk en gezondheid, belooft zichzelf steeds beterschap, maar beter zie ik het niet worden. Het lijkt me opeens dat haar leven wordt geregeerd door haar kwalen. Het gesprek met Anneke schiet me door het hoofd. Ik mail mijn vriendin: "Je bent niet je ziekte, richt je op het leven!". Opeens realiseer ik me o

Ik heb me gestort op alles wat zich met de zorg bezighoudt op internet. Het stikt van de nieuwsbrieven, discussieplatforms, websites, hyvespagina's, blogs en noem maar op. Wat me opvalt is dat bijna iedereen vindt dat het beter kan. Wat ook opvalt is dat het vooral zorgvragers en adviseurs/coaches/trainers zijn die van zich laten horen. Enkele werkers uit het veld durven het aan hun mond te roeren. Bestuurders en managers zie je in de discussies nauwelijks. Prachtig zoveel betrokkenheid zou je zeggen, gewoon goed luisteren naar wat er gezegd wordt en je weet hoe het moet. Maar waarom werkt het niet zo? Misschien is het te complex, snappen gewone mensen het helaas niet, of is ieder te zeer gefocussed op het eigen belang? Veel praten, maar niet gehoord worden Wat me ook opvalt is het verschil in hoe er gecommuniceerd wordt. Patienten en mantelzorgers geven vooral veel schrijnende voorbeelden van hoe het fout gaat. Werkers uit het veld geven aan dat ze wel van goede wil zijn, m

Vorige week had ik het weer eens... dan word ik zo 'verontwaardigd' over wat er in de maatschappij gebeurt dat ik mijn gedachten in een mail aan de krant stuur. De NRC was deze keer de gelukkige en gisteren zag ik het staan. Dan ziet het er opeens wel heel erg echt uit. Ik schreef het volgende: Artsen lijken wel voor God te willen spelen Over één ding wordt niet gepraat in de discussies over bezuinigingen in de gezondheidszorg: de dood. Zolang de technieken om mensenlevens te redden verbeteren en artsen het redden van levens als h un belangrijkste taak zien, zullen de kosten in de gezondheidszorg blijven stijgen. Mijn man kreeg februari vorig jaar een infarct in de hersenstam. We zijn blij dat hij nog leeft. Maar hij leeft met heel veel beperkingen, terwijl zijn geest onverminderd scherp is. Daarom ook vindt hij dat nog meer beschadiging aan zijn hersenen niet wenselijk is. Dit betekent dat hij niet meer wenst te worden gereanimeerd, mocht zich de noodzaak voordoen. Enke

Afgelopen week hadden we als geselecteerden voor de Nat. Zorgvernieuwingsprijsvraag een atelierronde om onze ideeen verder aan te scherpen en te verbeteren. Het atelier bestond uit twee workshops en twee speeddates. En... het werd er voor mij zeker scherper van. Met zoveel creatieve mensen in gesprek, lastige vragen beantwoorden.... dat leidt tot diep nadenken en ingevingen over wat er anders moet. Ik ga mijn doelgroep verkleinen. Ik richt me nu op partners van mensen die ziek of gehandicapt zijn. Mensen zoals ik zelf. Mét en vóór hen wil ik een netwerk van internetcoaches opzetten. Het woord mantelzorg ga ik vermijden. We richten ons op een doelgroep die zich liever niet zo noemt vanwege de associatie met hulpbehoevendheid. Wij gaan uit van het versterken van de eigen kracht. Daar hoort een taalgebruik bij dat uitgaat van kracht in plaats van slachtofferschap. Bovendien ga ik nog eens goed na wat de verdere mogelijkheden voor gebruik van web 2.0 zijn om met deze groep een versterke

Deze week een dip en een top in mijn schrijfperikelen. De uitgever had mijn manuscript doorgestuurd aan een redacteur voor een eerste indruk. Hij stuurde mij haar opmerkingen. Haar belangrijkste opmerking: de ondertoon was té negatief. Ik moet zeggen... daar was ik een dag van van slag. Ik krijg juist vaak terug dat ik alles wat negatief is, toch positief weet te zien. Wim noemt me daarom soms te goedgelovig. Dus ja... ik begreep niets van die opmerking, kon er ook niks mee. Maar wat nu? Dan komt er de volgende avond onverwacht een vrouw langs mijn raam lopen. Ze komt voor de levensverhalen in mijn Hooiberg, maar ze is de enige die avond. Dus nodig ik haar uit voor een kop koffie aan mijn keukentafel. We hebben ogenblikkelijk een klik. Zij blijkt schrijver/journalist. Ik vertel haar over mijn boek en de ervaring met de redacteur. En voor ik het weet vraag ik haar of ze naar mijn manuscript wil kijken. Als ze weg is heb ik een mail van de uitgever: "Ik ga voor je op zoek naar een a

Ik ben op weg om in september de Nationale zorgvernieuwingsprijs te winnen. De eerste hobbel heb ik overwonnen. Van de 270 inzendingen zijn er 64 geselecteerd als kanshebber. En ik mag me met mijn idee voor 'de mantelzorgcoach per e-mail' nu kanshebber noemen. Ik ben door naar de ronde met Ateliers waarin de kanshebbers hun idee kunnen vervolmaken. De ateliers vinden plaats op 27 en 28 mei. Daarna kunnen de ideeen in verbeterde versie opnieuw worden ingediend om door een deskundige jury te worden beoordeeld. De laatste drie gaan naar de finale. Ben je geinteresseerd in een kansrijk idee en wil je een bijdrage leveren aan het vervolmaken ervan? Laat het me weten! In mijn dankwoord tijdens de prijsuitreiking zal ik ieder bedanken die heeft bijgedragen aan de totstandkoming. De besteding van de prijs van 75.000 euro staat beschreven in de begroting. Of je in aanmerking komt voor een deel daarvan? Misschien wel.....

Vorig najaar probeerde ik het al eens.... een prijsvraag winnen met het idee voor de mantelzorgcoach per e-mail. Toen won ik geen prijs, maar nu is er een nog grotere prijs te winnen: de nationale zorgvernieuwingsprijs. Ik heb mijn idee verder uitgewerkt, samenwerking gezocht met Els van Coachtime en nu gaat het zeker lukken. Het thema van de prijsvraag is: 'Aandeel in elkaars kracht'. Dat past aardig zou je zeggen. Tot 1 april kun je ideeen indienen. Daarna selecteert een jury een aantal plannen voor verdere vervolmaking in een atelier. Wat dan overblijft mag zich op het nationale zorgvernieuwingscongres in september presenteren. Het publiek kiest daar de uiteindelijke winnaar. Wellicht dat ik tegen die tijd wat supporters op ga roepen. Maar hoe dan ook..... ik houd je via deze weg op de hoogte. Je kunt je ook abonneren op de nieuwsbrief van de Ont-moeting. Dan gaat het helemaal goed. Wordt vervolgd....

Vandaag een leuk artikel in Skipr, mijn favoriete dagelijks e-nieuwsbrief over 'zorgzaken'. Niek de Jong is toezichthouder in het Vlietlandziekenhuis in Schiedam. Hij belandt in de rol van patient in datzelfde ziekenhuis en opeens gaan zijn ogen open. Hij beziet vanuit patientenperspectief de zaak opeens heel anders. Misschien een tip voor vele managers/beleidsmakers die voor een ander bedenken hoe het allemaal zou moeten..... kruip gewoon eens in de rol van een patient. Mijn idee is dat sommige zaken dan veel simpeler worden. Ik wil hiervoor wel enkele rollenspelen voor bestuurders/managers bedenken en begeleiden. Zie het artikel: http://www.skipr.nl/blogs/de-tucht-van-de-marktstructuur-51907.html

Als je de krant leest lijkt het alsof alles nu stilstaat omdat onze regering demissionair is. Het anarchistje in mij denkt hier natuurlijk anders over. Die zegt: "Mensen stel je niet zo afhankelijk op, trek gewoon je eigen spoor". Maar dat eigen spoor trekken zijn velen van ons niet meer gewend. We schoppen liever aan tegen datgeen wat er voor ons bedacht is, dan dat we zelf de handen in elkaar slaan en zeggen.... "Zo gaan wij het met elkaar doen". Dan moet je lef tonen, elkaar vertrouwen en elkaar wat gunnen. Niet simpel, maar wel een prachtige uitdaging. Gisteren las ik hoe onder andere door de vele verschillende geldstromen innovaties in de zorg heel erg moeizaam tot stand komen. Innovaties vragen vaak om andere (samenwerkings)verbanden, waarbij de schotten tussen de geldstromen juist belemmerend werken. Zie: http://www.skipr.nl/actueel/complexe-procedures-nekken-zorginnovatie-51503.html Dus niet het doel staat voorop, maar het volgen van de geldstroom/procedure

Gisteren verstuurde ik mijn maandelijkse e-nieuwsbrief van de Ont-moeting. Ik vind het elke keer nog steeds weer spannend hoe er zal worden gereageerd. Omdat ik mijn aandacht heb verlegd van landschap naar zorg verwachtte ik deze keer wel wat afhakers uit de landschapshoek. Totdat ik de volgende mail van Joost ontving..... Beste Cora, Ik volg je nieuwsbrief (en nu ook je Blog) nog steeds met grote belangstelling. Niet omdat ik jou zo goed ken en ook put ik niet uit vergelijkbare ervaringen in mijn eigen omgeving. Of misschien toch wel, maar dan meer in het algemeen: jouw zoektocht naar kwaliteit en het verbeteren van wat niet deugd. In je directe omgeving en daarbuiten. De wereld verbeteren en tegelijk bij jezelf blijven en daaruit kracht vinden. Samen sterk zijn. Juist als het allemaal tegenzit. Ik stapte in toen het nog over jou en het fysieke landschap ging. En over wat dat voor mensen in het algemeen kon betekenen. Nu gaat het nog steeds over mensen en hun omgeving, maar het landsc

'Uit vrije wil' heeft als doel stervenshulp aan ouderen die hun leven voltooid achten te legaliseren. Een aantal initiatiefnemers is een handtekeningenactie begonnen om dit via een z.g. burgerinitiatief op de agenda van de Tweede Kamer te krijgen. Technisch gezien kan het leven steeds langer worden verlengd en artsen hebben de plicht hier invulling aan te geven. Ik heb me, met wat ik het afgelopen jaar heb gezien, al eerder afgevraagd of ik sowieso nog wel dood zou mogen gaan en waaraan dan. Het daarover te hebben lijkt een taboe. Ik ben dan ook heel blij met dit inititiatief en heb mijn handtekening gezet. Heb je interesse: zie http://www.uitvrijewil.nu/ .

Vandaag via uitzendig gemist gekeken naar KRO's In de schaduw van het nieuws, van zaterdag 6 februari. Het thema was: Zorgen of weggaan. Wat doe je als je partner ernstig ziek wordt of gehandicapt raakt? Blijf je of ga je weg? Voor mij een vraag die ik me na het herseninfarct van Wim had kunnen stellen, maar die ik me nooit gesteld heb. Ik blijf omdat Wim kwa persoonlijkheid nog dezelfde is, ik heb gemerkt dat de lichamelijke handicaps daarbij voor mij van erg ondergeschikt belang zijn. In de studio had Arie Boomsma hierover een gesprek met partners en gehandicapte in heel verschillende omstandigheden. Wat voor mij de essentie is, is dat het in ieder geval weer anders is. Het hangt af van de kwaliteit van de relatie vóór de ziekte, maar vooral van de mate waarin je samen in staat bent met de veranderende situatie te leven. Kun je in dit proces open met elkaar hierover communiceren of niet. Ik denk dat het vaak een valkuil is om als 'niet zieke' sterk te willen zijn. Om je

Om ontwikkelingen in de gezondheidszorg te volgen ben ik geabonneerd op een dagelijkse E-nieuwsbrief Skipr. Elke dag weer aardige artikelen. Vandaag lees ik dat staatsscretaris Jet Bussemaker debuteert in het theaterstuk de Afscheidsmonologen over sterven en rouwverwerking. De Tweede Kamer wil meer aandacht voor stervensbegeleiding in de opleiding van artsen en verpleegkundigen. "In ziekenhuizen is alles erop gericht om mensen beter te maken", aldus Anouschka van Miltenburg van de VVD. "Daarom is het een vreselijke plek om te sterven". Jet Bussemaker erkent dat hier het nodige te verbeteren is en dat zo'n cultuuromslag nog wel jaren nodig heeft. Ik heb het afgelopen jaar gezien hoever men technisch in staat is om levens te redden. Ook hoezeer de keuzes daarin weinig rekening houden met de kwaliteit van leven daarna, of met wat de patient zelf wil. Het is vooral de drang om te doen wat mogelijk is. Daar speelt ook in mee dat artsen ooit in hun eed hebben moeten b

Vandaag een schrijfdag, of eigenlijk een schrapdag. Drie weken geleden besprak ik met Thom Schouten van uitgeverij Heartmedia ( http://www.heartmedia.nl/ ) een conceptversie van mijn boek. Zijn mening: "Je moet schrappen in overbodige stukken en aanvullen wat mensen met je boek kunnen. Wat wil je dat mensen na uitkomst met jouw boek gaan doen". Pfff. Dat was weer even lekker terug naar de essentie. Het zette me vooral over die laatste vraag behoorlijk aan het denken. Maar de afgelopen twee weken werd me dat na enkele goede en vooral kritische gesprekken veel duidelijker. Ik krijg steeds meer focus. En met die focus, is ook het schrappen gemakkelijker. Schrijven is een prachtig bewustwordingsproces. Vanochtend belde ik met Thom hoe het me de afgelopen weken gegaan was. Enthousiast vertelde ik hem over het gesprek met Het Portaal en mijn ervaring met Eigen Kracht. Thom werd enthousiast en begon over mijn ideeen voor een cover. Voor mij moet dat eigentijds, krachtig en verbinden

Vorig jaar op de dag van de mantelzorg zei een mij toen nog onbekende Tineke van den Klinkenberg tegen mij: "Jij moet eens kijken op de website van Stichting Eigen Kracht ( http://www.eigen-kracht.nl/ ), dat zal je vast aanspreken. Je zou een goede coördinator zijn, kijk maar eens of het wat voor je is". Thuisgekomen bezocht ik de website en was ogenblikkelijk enthousiast. Vandaag was er een informatiebijeenkomst voor mensen die coördinator willen worden. Ik ben verheugd een organisatie te vinden die precies staat voor wat ik wil: Het systeem laten werken ten dienste van het individu. Hulpverleners (coördinatoren) die zichzelf min of meer overbodig maken, door de eigen kracht van de indivdu en zijn omgeving te mobiliseren met een zo genaamde 'eigen kracht conferentie'. Ze zijn in 2001 begonnen in de jeugdhulpverlening en richten zich ondertussen ook op andere doelgroepen. Ik zie volop mogelijkheden om samen met Eigen Kracht een vervolg te geven aan wat ik met mijn boe

Vandaag ontmoette ik Rien Bongers van Het-Portaal in Rotterdam. Ik ben op zoek naar mensen die me kunnen helpen de discussie over een andere gezondheidszorg op gang te brengen. Rien organiseert met zijn bureau debatten en dialogen en stelt meteen een aanpak voor die me aanspreekt. We gaan ter introductie van mijn boek een conferentie organiseren. Maar... er is meer. "Jij hebt een communicatiestrategie nodig" zegt hij. En ja, hij heeft gelijk. Ik ben niet zo strategisch, ik volg wat er op mijn pad komt en doe. En juist daarom is het handig dat iemand me hierbij helpt. "Jij hebt een blog nodig". En eigenlijk is dit precies wat ik leuk vind. Vanaf nu zal ik hier regelmatig schrijven wat ik tegenkom op mijn verkenningen in de wereld van de gezondheidszorg. Op weg naar de geboorte van mijn boek.