tag:blogger.com,1999:blog-84985190721195682972024-03-13T05:26:30.064-07:00Cora PostemaHet leven als ontdekkingsreis
Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.comBlogger181125tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-49698354039367026062023-02-07T03:35:00.011-08:002023-02-07T03:45:17.655-08:00Vertel het met bloemen<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.vertelhetmetbloemen.nl" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;" target="_blank"><img border="0" data-original-height="1448" data-original-width="1709" height="149" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDOQsZpd-_bdBZA15kfn4kiGOEYhRQod9JgBhwPzl8kp3df4XNz_3UjtgEsJkkCh2fDFw62CL-LfkMT1oIPVNp-b4bngbKCMS_fFk2vcXwjQ2vraAzCzhitlGcicuTh7AJOVmjnwdlMLYlkbN-4ET_D8j_QYvbf-cWj6i4p4DfNSZrRJoSnyWfmYHV/w175-h149/B4F78E4E-D1FF-4224-A80D-D626B91DAC45_1_102_o.jpeg" width="175" /></a></div>Sinds ik in november vorig jaar ben begonnen het schapenveldje naast ons huis om te toveren in een levenstuin, gaat er geen dag voorbij dat ik er niet op één of andere manier mee bezig ben. Het is een ware ontdekkingsreis en ik geniet er enorm van. <br /><p></p>Op de website <a href="https://www.vertelhetmetbloemen.nl" target="_blank">Vertelhetmetbloemen.nl </a>houd ik een <a href="https://www.vertelhetmetbloemen.nl/blog-ontwikkeling-van-de-levenstuin" target="_blank">blog </a>bij over de ontwikkelingen. Een plezier om elke week te schrijven over gras dat bloembed moet worden, hoe ik een kas inricht, wat ik leer over mijn aanpak en de weg die ik bewandel, en mijn behoefte om te spelen bijvoorbeeld. Sinds kort heb ik een logo en een banner waar ik ook heel blij van word. <p></p><p>Alle andere dingen waar ik me de afgelopen jaren met meer of minder plezier mee heb beziggehouden, zijn door deze nieuwe bestemming in mijn leven op de achtergrond geraakt. Ze hebben mijn rugzak met levenservaringen en wijsheid goed gevuld. Dat helpt zeker als je een levenstuin met als thema:'Vertel het met bloemen' begint. </p><p>Je bent van harte welkom!</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.vertelhetmetbloemen.nl" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" data-original-height="885" data-original-width="2325" height="153" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDzh8CKKWm8ufS8zbF838crDt0mxxlJLbcXasQnYJ7rpPdp5QBQyN6oi53bj3LqirQyVcF55D-FjQfA8ok_DVYdBgYkgNQWo_Z0tHkscwiG9j2dNhiSfzxvs7KgUQfEB_L78Ciy9jKhcZKrmsmHuEK-giGDs3zST-gGIo9tJZoRSDWyf23TCLyEX1T/w400-h153/8DBF9471-B2FB-49B5-B11F-8EE00FBA7EB6.jpeg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><p><br /></p>Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-88208923837638768232022-12-29T13:32:00.002-08:002022-12-29T13:57:11.480-08:00Dood doet leven<h4 style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>Einde van een tijdperk<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_qfF9_NRkaRsehcbnXIgGwcpIOKFAUA3isVcGHScjA0H2Zr5y2aX6kXlu89rQN2JxzZSinYE3PYmmnM6eFM-IK0W8WCrUdlRBoc_8xtxotQb6b83F--M2v98153oCkDQYtybVGtCjc_h387z9vmXR40Z05GJClqo7ChvPxPqkR7qbHSDKhaOVoD6b/s3156/464147BE-1966-4A06-8D97-A697CA87A9CD_1_201_a.heic" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="2412" data-original-width="3156" height="211" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_qfF9_NRkaRsehcbnXIgGwcpIOKFAUA3isVcGHScjA0H2Zr5y2aX6kXlu89rQN2JxzZSinYE3PYmmnM6eFM-IK0W8WCrUdlRBoc_8xtxotQb6b83F--M2v98153oCkDQYtybVGtCjc_h387z9vmXR40Z05GJClqo7ChvPxPqkR7qbHSDKhaOVoD6b/w275-h211/464147BE-1966-4A06-8D97-A697CA87A9CD_1_201_a.heic" width="275" /></a></div></h4><p>Elk eindejaar kijk ik zoals velen terug op het jaar wat voorbij is. Vorig jaar eindigde met het overlijden van mijn moeder, dit jaar begon met de verkoop van haar huis. Dat moment was voor mijn broer en mij de afronding van een tijdperk. Een tijdperk waarin we nog regelmatig teruggingen naar onze geboortestreek, aan de westkant van de stad Groningen. Nu was er veel minder wat ons daar nog naartoe zal brengen. Die dag van afscheid van het huis brachten we nog een bezoek aan het tolhuis aan de Peizermade waar herinneringen aan onze opa en oma lagen. We werden door de huidige bewoners verwelkomt met eigengebakken nieuwjaarsrolletjes. Nieuwjaarsrolletjes bakte ik in mijn jeugd altijd samen met mijn moeder en op dat moment, begin dit jaar, besloot ik om zelf zo'n wafelijzer te kopen en een traditie in ere te herstellen. De geur van kniepertjes (oudejaarskoekjes) en nieuwjaarsrolletjes hangt nu in ons huis. </p><h4 style="text-align: left;">Herwaardering van onze woonplek</h4><p>De afgelopen jaren waren Wim en ik nog op zoek naar een ander huis. Een huis waar wonen en slapen op dezelfde verdieping mogelijk zijn, aan het water en iets minder onderhoud. Bij alles wat er aan huizen voorbij kwam, werden we ons meer bewust van de unieke plek en mogelijkheden van het huis waar we al 15 jaar wonen. Toen Wim in het voorjaar viel en daarbij zijn ribben kneusde en nauwelijks nog recht in zijn rolstoel kon zitten laat staan de trap op lopen, hakten we de knoop door. We besloten weer beneden te gaan slapen, in de kamer waar we het eerste jaar dat we hier woonden ook sliepen. Grenzend aan een grote badkamer. Ik sloeg aan het schilderen en behangen en bracht ons bed en alles daaromheen naar beneden. De verhuisplannen verdwenen. We lieten het lekkende rietdak vernieuwen en isoleren. We blijven.</p><h4 style="text-align: left;">Té leeg</h4><p>Waar we het jaar hiervoor nog elke week een paar dagen bij mijn moeder waren had ik nu opeens ruimte voor huis en tuin. Na de geboorte van kleinzoon Winter ben ik gestopt met het wekelijkse oppassen op zijn zusje Loa. Twee kleine kindjes met rondom water vond ik iets te risicovol. Ook dat gaf ruimte. In eerste instantie vulde ik dat in met een rol in de Adviesraad Sociaal Domein in onze gemeente. De werkzaamheden daarvoor waren anders dan ik verwachtte toen ik er begin januari instapte. Het begon gedurende het jaar steeds meer te wringen. In september heb ik de knoop doorgehakt om ook daarmee te stoppen. </p><p>Het weinige wat me nog in de wereld hield was de podcast 'Dood gaan we allemaal', waar ik in juni mee begonnen ben en mijn wekelijkse luisteravond voor de Luisterlijn. Met de naderende winter, zonder buitenleven in de tuin, voelde ik een leegte. Wel ontmoette ik voor de podcast hele mooie mensen, die me steeds de ogen openden voor iets. In de week in oktober dat ik ontdekte dat ik leed aan gebrek aan zingeving, had ik een afspraak voor een podcastgesprek in de pluktuin in Stoutenburg. Vanaf dat moment ging bij mij het licht weer aan. Ik kwam thuis en zei tegen Wim:"Ik ga een pluktuin beginnen." En vanaf die dag begon de transformatie van het schapenweitje naast ons huis in een paradijsje. </p><h4 style="text-align: left;">Bestemming!</h4><p>Ik voel me herboren. In no time heb ik een website gemaakt: <a href="https://www.vertelhetmetbloemen.nl" target="_blank">Vertel het met bloemen</a>. In een wekelijks blog op die website vertel ik over de ontwikkelingen. Nog pas twee maanden verder staat er een kas, liggen er perken bedekt met karton en bladeren en takken waar de beestjes hun best doen om de grond klaar te maken voor (eetbare) bloemen en (bloeiende)groenten. Ik maakte afscheidingen met wilgentakken, pootte alvast wat boompjes en struiken en heb biologische zaden besteld waar ik in februari in de kas mee kan beginnen. Elke dag ontstaan er weer nieuwe activiteiten, Wim denkt heel hard mee. Ik zie het als een ware ontdekkingsreis en ontdek dat ik dingen kan die ik eerder nooit deed. Maar ook dat ik veel meer kennis heb dan ik me bewust was. Ik heb er lol in. Mensen bieden hun hulp aan, ik krijg zaden en plantjes, boeken en tips. Pluktuin wordt levenstuin. Het geeft me zoveel energie. Energie die zich ook binnenshuis laat gelden. Waar ik eerder op de bank neerplofte ga ik nu nog even koekjes bakken of stofzuigen. </p><h4 style="text-align: left;">Vrede </h4><p>De crises in de wereld en ons land gaan niet langs me heen, maar ze raken me niet meer. Ik zie nu een manier om bij te dragen aan vrede en een gezondere samenleving. Mijn werk voor de Luisterlijn leert me dat mensen bovenal behoefte hebben aan aandacht, een luisterend oor. Waar ik nog even dacht dat bezig zijn met bloemen een luxe is, deed een getraumatiseerde oorlogsveteraan me er aan denken dat het juist bloemen zijn die vrede brengen. </p><p>Mijn wens voor iedereen voor 2023: <a href="https://www.vertelhetmetbloemen.nl" target="_blank">Vertel het met bloemen!</a> Ik ga er voor! Met de koekjes van mijn moeder. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtaNtaZM1lQRC6y6VW1OfOWdQ3attnlhS0Ch5A5Puj17GtmM6N6VSwCxwiKpbkkTBZLv-Kd8Dkf3Vjy-JozmgEA46mBW8PpCltsJxXJLfluSd1-BU9ILHexZe1rv9cyGJdm7KlKWKl1-_XOzJYGR12W2KyyCEFmwYxL7NmZ5sDy4B1RITCfvgjaHsU/s2840/6E574327-CA33-4961-B633-F520D52A3C84_1_201_a.heic" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2840" data-original-width="2576" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtaNtaZM1lQRC6y6VW1OfOWdQ3attnlhS0Ch5A5Puj17GtmM6N6VSwCxwiKpbkkTBZLv-Kd8Dkf3Vjy-JozmgEA46mBW8PpCltsJxXJLfluSd1-BU9ILHexZe1rv9cyGJdm7KlKWKl1-_XOzJYGR12W2KyyCEFmwYxL7NmZ5sDy4B1RITCfvgjaHsU/s320/6E574327-CA33-4961-B633-F520D52A3C84_1_201_a.heic" width="290" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><p><br /></p>Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-21441467094855929262022-10-31T01:25:00.005-07:002022-11-27T02:58:17.320-08:00Een nieuw begin<p><span style="font-family: arial;">Na de coronajaren had ik moeite de weg weer te vinden in het leven. In 2021 kreeg ik baarmoederkanker, mijn moeder brak haar enkel en overleed. Een beetje vermoeid keken we om ons heen naar een kleiner huis met minder onderhoud en tuinwerk. Alles gelijkvloers zodat we er tot onze dood kunnen blijven wonen. Maar wat we ook zagen, bij alles dacht ik: Wat ga ik daar dan doen? Ik zag mezelf op mijn 63e nog niet als pensionado op de bank zitten. Maar wat dan wel? </span></p><h4 style="text-align: left;"><span style="font-family: arial;">Het leven kwijt</span></h4><p><span style="font-family: arial;">Dit voorjaar besloten we te blijven wonen waar we wonen. Slaapkamer en badkamer beneden hadden we al. We hebben ze na een val van Wim weer in gebruik genomen en ik heb mijn werkkamer naar boven verhuisd. Even wennen, maar het bevalt nu prima. We hoeven niet weer elke week naar mijn moeder in Groningen, ik pas niet meer elke week op mijn kleindochter nu er ook een kleinzoon bij is gekomen, de mediationopleiding is afgerond. Ik stopte nog wat dingen en uiteindelijk stapte ik ook uit de Adviesraad Sociaal Domein. De Luisterlijn en de podcast waren nog de enige regelmatige activiteiten die me mooie gesprekken gaven en een gevoel er toe te doen. Ik voelde mijn wereld heel klein worden. Op een morgen zei ik tegen Wim: "Ik voel me in niemandsland, alsof ik nergens meer bij hoor. Ik zou nu zo dood kunnen gaan zonder dat dat erg is. Die dag had ik het gesprek waar ik in mijn vorige <a href="https://www.corapostema.nl/2022/10/waarvoor-werk-jij.html" target="_blank">blog</a> over schreef. Ik werd me die dag bewust dat ik me een pensionado voelde, maar dat helemaal niet wilde zijn. Ik wilde mooie gesprekken voeren, waarin mensen woorden geven aan datgene wat ze diep van binnen wel weten, maar wat een beetje is verdwenen. Waar ze blij van worden, wat energie geeft. </span></p><p></p><span style="font-family: arial;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOFqOSX8BKtahN9VMV5ripBiTbduPqwWaPGp2elZFdm6uchWfzf-xA9SYT-lLoES7NoOqudcAjo2oEz048YyGpIfZH_Cuvj1Wo6Ujb9ZS4Yo9myzcNXdZM6f7ZXRzA6sKdjLZ6RQ0WeEpVSxDFv13roAtOPkXatjMZAIkG1CunF1bVWCgjiXPkR4Iq/s3073/C521BFF8-0C7F-4717-B6EB-FF9E51056CA9_1_201_a.heic" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="2677" data-original-width="3073" height="278" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOFqOSX8BKtahN9VMV5ripBiTbduPqwWaPGp2elZFdm6uchWfzf-xA9SYT-lLoES7NoOqudcAjo2oEz048YyGpIfZH_Cuvj1Wo6Ujb9ZS4Yo9myzcNXdZM6f7ZXRzA6sKdjLZ6RQ0WeEpVSxDFv13roAtOPkXatjMZAIkG1CunF1bVWCgjiXPkR4Iq/w320-h278/C521BFF8-0C7F-4717-B6EB-FF9E51056CA9_1_201_a.heic" width="320" /></a></div>Toen ik mij zo leeg voelde, begon ik weer te schilderen. Ik schilderde mijzelf intuïtief door een transformatieproces. Daar schreef ik ook een <a href="https://www.corapostema.nl/2022/09/transformatie.html" target="_blank">blog</a> over. Ik schilderde blaadjes en zag opeens dat de blaadjes bloemen werden. Ik werd er helemaal blij van. BLOEMEN. Ik moest denken aan dat blije meisje in de kloostertuin. Mijn transformatie heeft me weer terug bij dat meisje gebracht. Ze kwam al eerder wel eens in beeld in mijn leven, maar raakte steeds weer versluierd door praktische bezwaren. </span><p></p><h4 style="text-align: left;"><span style="font-family: arial;">Ontmoeting in de Pluktuin</span></h4><p style="text-align: left;"><span style="font-family: arial;">De dag nadat ik mij 'dood' voelde, werd ik 's ochtends wakker met een heel ander gevoel. Ik zei tegen Wim:"Ik ben er weer, ik ga weer leven, maar hoe weet ik nog niet. Dat gaat komen." Drie dagen later had ik met Esther Teunissen een afspraak voor de opname van een podcast in een pluktuin in Stoutenburg. Ik was verrast door de grote hoeveelheid dahlia's in alle kleuren van de regenboog. Opeens wist ik het. Ik wil zo'n pluktuin! We hadden een prachtig gesprek, ik plukte bloemen en kwam vrolijk thuis. Er liepen al enkele weken geen schapen meer in het weitje naast ons huis. Ik had al tegen Wim gezegd dat ik er geen schapen meer wilde volgend jaar. Ik wilde er boompjes en struikjes kunnen poten zonder dat die opgegeten zouden worden. </span></p><p><span style="font-family: arial;">Maar nu.... ik zie opeens mogelijkheden voor vele rijen bloemen, kleurrijke groenten, een labyrint, een kasje, zitjes, een schommel, koffie met taart van eigen appels, peren, pruimen, bessen. Er is al een vijver, een tuinhuis een ingerichte hooiberg met keuken, toilet. Al de fruitbomen en staan er al. En ik heb een netwerk vol tuinliefhebbers en -specialisten. </span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik ben meteen gaan meten en schetsen. In mijn boekenkast blijkt een hele rij tuin- en plantenboeken </span><span style="font-family: arial;">jaren te hebben staan te verstoffen. Ik heb zelfs een boek 'Kleurrijke moestuinen'. Zo inspirerend! Ik praat om me heen en de eerste hulp en tips dienen zich al aan. Een week later heb ik vijf stroken gras van 6,5 m bedekt met worteldoek, zodat het gras eronder sterft en ik daar volgend voorjaar borders kan gaan maken. Ik weet inmiddels hoe ik een labyrint moet tekenen en waar ik dat wil aanleggen. Ik ben me aan het oriënteren op tuinkassen en verdiep me in het vlechten van wilgentenen. Het stroomt weer!</span></p><p></p><h4 style="text-align: left;"><span style="font-family: arial;">Niet kleiner maar groter!</span></h4><p><span style="font-family: arial;">Waar ik dacht me te moeten oriënteren op kleiner wonen, minder onderhoud om op de toekomst voorbereid te zijn, blijkt het totaal anders te gaan. We gaan nog eens iets heel nieuws beginnen, wat eigenlijk al heel voor de hand lag, ik moest het alleen nog even zien. Ik leef weer en word er helemaal blij van. </span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik kan het niet alleen, maar gezien het enthousiasme dat ik nu al ervaar van de mensen om mij heen, verwacht ik dat ook de benodigde hulp wel gaat komen. </span></p><p><span style="font-family: arial;">Het thema: </span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">'<a href="https://www.vertelhetmetbloemen.nl" target="_blank">Vertel het met bloemen'</a>.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMDfAskqdOVRhjLERIGALDggANiWJJ-F7YAICnYCxeUiZdcL9w-2g-O52XJdf1q3-FIJ_Y2K54QoZIJfLjkc4OUNwa8tAHtB89BUUrvsuM0FcT-Q2siH9zx3AchdYbdx-uYCS-rZJ9Aw5d45lV18MmiH712DpG5fexs8iEEtPXVL8jfqvxzOoYB9Qp/s4032/EB98F63F-3978-469D-8C6C-B08580C62A8E.heic" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img alt="Vertel het met bloemen" border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMDfAskqdOVRhjLERIGALDggANiWJJ-F7YAICnYCxeUiZdcL9w-2g-O52XJdf1q3-FIJ_Y2K54QoZIJfLjkc4OUNwa8tAHtB89BUUrvsuM0FcT-Q2siH9zx3AchdYbdx-uYCS-rZJ9Aw5d45lV18MmiH712DpG5fexs8iEEtPXVL8jfqvxzOoYB9Qp/w320-h240/EB98F63F-3978-469D-8C6C-B08580C62A8E.heic" title="Vertel het met bloemen" width="320" /></a></span></div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span><p></p><p><span style="font-family: arial;">Op de <a href="https://www.vertelhetmetbloemen.nl" target="_blank">website Vertelhetmetbloemen.nl</a> kun je de ontwikkelingen volgen. <br /></span></p>Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-33947062685371281312022-10-17T08:29:00.001-07:002022-10-17T08:29:50.298-07:00Waarvoor werk jij?<p>Voor de podcastserie 'Dood gaan we allemaal' had ik een interview met Meindert. De grap is dat hij dankzij een stamceltransplantatie toch niet dood ging, maar de confrontatie met de eindigheid ervan, veranderde wel zijn leven. Hij wil nu vooral mensen helpen en gesprekken voeren die ergens over gaan. Dit biedt hem zingeving in zijn leven. Zijn pensionering viel net samen met het herstel van de acute leukemie. "Ik heb het geluk dat ik nu in de vorm van mijn pensioen een basisinkomen heb en gewoon kan doen wat ik leuk vind." Mensen helpen dus. </p><h4 style="text-align: left;">Moet het perfect zijn?</h4><p>Het gesprek met Meindert hield me dagen bezig. Er was namelijk nog iets. Hij benoemde dat hij last had van een 'chemobrein', een bijwerking van de chemobehandelingen waardoor hij soms niet op een woord kon komen. Zijn zoektocht naar die woorden ondertitelde hij in het gesprek met "uhhhhh". Tijdens het gesprek had ik daar totaal geen erg in. Ik zag hem naar woorden zoeken. Maar toen ik de opname beluisterde viel me op dat het toch wel heel veel uhhhhh's waren, dat zou de luisteraar kunnen storen en ervan weerhouden om verder te luisteren. Ik sloeg aan het knippen in de tekst. Totdat hij vertelde van dat chemobrein. Pas toen kreeg ik door dat er een verhaal zat achter- en in de uhhh's. Moeten de luisteraars die zich hieraan storen niet eens beter gaan luisteren? Ik besloot minder uhhh's te verwijderen. Moeten we er ook niet eens van af dat iedereen maar perfect moet zijn? Moet alles altijd maar snel en sneller? </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimDexpIAQD6rlYhsTOYvXep1wyDbDKWXeFgZrcidKg1X3mFmgvglZMliW0mfAzOqUXxZWJhvgfbu-IhlUVIgh41znCAKfTmWfm4GAsn1BsoUXT8PoZTAFenisIQGBv7w03QI4iLVXoMNC7UOZHkhWKYh9wdts51b_t8iXCFzE-iKxnVAWHMQDd4tjR/s3530/6E5A3FFB-7831-4821-AD3F-025FB1701BEF_1_201_a.heic" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="2628" data-original-width="3530" height="238" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimDexpIAQD6rlYhsTOYvXep1wyDbDKWXeFgZrcidKg1X3mFmgvglZMliW0mfAzOqUXxZWJhvgfbu-IhlUVIgh41znCAKfTmWfm4GAsn1BsoUXT8PoZTAFenisIQGBv7w03QI4iLVXoMNC7UOZHkhWKYh9wdts51b_t8iXCFzE-iKxnVAWHMQDd4tjR/s320/6E5A3FFB-7831-4821-AD3F-025FB1701BEF_1_201_a.heic" width="320" /></a></div><p></p><p>Waar ik onbevangen was begonnen met het opnemen van podcastgesprekken omdat een podcastgoeroe me had verteld dat je vooral jezelf moest zijn in zo'n gesprek, begon ik nu te twijfelen. Doe ik het wel goed genoeg? Kijk al die mensen het eens flitsend en professioneel doen, wie ben ik dan? </p><p>Meindert maakt sinds kort ook podcasts. Hij volgde een training en had zich net als ik een microfoontje aangeschaft om via de iPhone opnames te maken. "Wat ik vooral leuk hieraan vind", zei hij, "is dat ik door dit podcasten in gesprek ga met allerlei mensen over van alles en nog wat. Ik heb op deze manier de gesprekken die ik graag wil." </p><h4 style="text-align: left;">Wat is werk?</h4><p>Meindert raakt me op een overtuiging. Ik ben nog niet met pensioen en vind dus dat ik nog aan het werk moet zijn. Velen zullen zeggen:"Maar jij doet toch ook heel veel?" En ja, dat klopt, ik doe van alles en verdien een 'basisinkomen' met de zorg voor mijn partner. Maar blijkbaar is dat niet genoeg. Ik stel aan me zelf nog een eis van 'professionaliteit'. Dat betekent dat ik het beroepsmatig zou moeten doen. Maar waarom eigenlijk? Wat is werk eigenlijk?</p><p><span style="background-color: white; font-family: inherit;"><i><span face="sans-serif" style="caret-color: rgb(32, 33, 34);"><b>W</b>erken is het aanbrengen van wenselijk geachte veranderingen in de omgeving door</span><span face="sans-serif" style="caret-color: rgb(32, 33, 34);"> </span>menselijke<span face="sans-serif" style="caret-color: rgb(32, 33, 34);"> </span><span face="sans-serif" style="caret-color: rgb(32, 33, 34);">activiteit. Werk kan zowel lichamelijk als geestelijk zijn. </span>In economisch verband spreekt men van arbeid. Er wordt onderscheid gemaakt tussen betaald en onbetaald werk. Onbetaald werk voor derden waarbij geen sprake is van dwang wordt vrijwilligerswerk genoemd. Onbetaald werk voor derden waarbij wel sprake is van dwang wordt slavernij genoemd. Arbeid bij mensen jonger dan 12 jaar wordt kinderarbeid genoemd. aldus Wikipedia</i></span></p><p>Dus... als ik ramen was, ben ik aan het werk. Als ik in de tuin bezig ben, ben ik aan het werk. Als ik op mijn kleinkinderen pas ben ik aan het werk en als ik mijn man in de auto ergens naar toe breng ook. Maar economisch gezien hebben deze activiteiten pas waarde als ik het uitbesteed en iemand er geld mee verdient. Dan heb je het over een huishoudelijke hulp, een tuinman, een kinderopvang, een taxichauffeur. Is een activiteit pas van waarde als je er een financiële beloning voor krijgt? Als je er het label 'professioneel' aan hangt? </p><h4 style="text-align: left;">Wat geeft waarde?</h4><p>Als vrijwilliger werk ik wekelijks vier uur voor de Luisterlijn. Mensen uit het hele land kunnen daarmee bellen als ze behoefte hebben aan een luisterend oor. Veel mensen die bellen hebben al professionele hulp in hun leven, vaak via de GGZ. Ik doe dit nu bijna twee jaar en wat mij opvalt is dat mensen bellen om van mens tot mens met iemand te spreken. "Mijn begeleider is net weg, dus nu kan ik even met jullie bellen", zei laatst iemand die zich eenzaam noemde. We hebben als samenleving zoveel uitbesteed aan 'professionals' dat we de (mede)menselijkheid dreigen te verliezen. En erger nog... we denken dat het beter is als iets door een 'professional' wordt gedaan dan door ons zelf. Vaak vertel ik aan de Luisterlijn iets over wat ik zelf heb meegemaakt als iemand me iets vertelt. Ik toon mijn eigen onvolmaaktheid omdat ik aan de Luisterlijn niet professioneel hoef te zijn. Maar wat mensen aan het eind van zo'n gesprek vaak zeggen is:" Dank je wel, ik heb hier zoveel aan gehad, ik ga nu dit of dat doen." Ze komen in beweging. En ik voel me waardevol. </p><p>Wanneer voel jij je waardevol?</p><p>Meindert gaf aan dat hij mensen wil helpen en mooie gesprekken wil voeren, dat geeft hem waarde. </p><p>Wat mij waarde geeft is mensen een stem geven. Mensen de gelegenheid bieden om te zeggen wat (nog) niet gezegd mag/kan worden, maar wat van binnen dringt om geuit te worden. Ik wil mensen waarde geven door mijn eigen kwetsbaarheid te tonen. Ik weet het vaak namelijk ook niet.</p><h4 style="text-align: left;">Professionaliteit als bescherming?</h4><p>En dat niet weten, dat kan als professional niet. Als professional hoor je het te weten, je vak meester te zijn. Dus die professionele houding, horend bij het vak of kunstje dat je geleerd hebt, daarmee plaats je een muurtje tussen jezelf en de ander. In sommige beroepen, zoals in de zorg bijvoorbeeld, word je er in getraind dat muurtje of die muur in stand te houden om jezelf te beschermen. Dat kan in sommige omstandigheden heel nuttig zijn, maar eigenlijk zit het iets heel wezenlijks in de weg; Onze behoefte aan menselijk contact, onze behoefte om er als mens toe te doen voor de ander, de behoefte aan zingeving. Krijgen daarom zoveel mensen een burn-out?</p><p>Ik spreek hierover met iemand die zich al jaren bezighoudt met zingeving. Samen concluderen we dat echte professionaliteit zich uit in het bewust kunnen toepassen van de geleerde professie en/of de eigen kwetsbaarheid of ervaring. Zo geef je een ander de gelegenheid om ook zinvol of van waarde te zijn voor jou. Je geeft jezelf de gelegenheid te leren. </p><h4 style="text-align: left;">Herwaardering van werk</h4><p>Al schrijvend kom ik tot een antwoord op mijn eigen vraag. Ik werk om te leren van het leven. En daarvoor heb ik andere mensen nodig die mij af en toe een vraag stellen. Dat geeft mij waarde. En geld om de hypotheek, de energierekening en het eten van te betalen? Dat kunnen we betalen vanuit het pensioen van mijn man en mijn 'basisinkomen'. </p><p>Is het tijd voor een maatschappelijke herwaardering van werk? Of kunnen we dan beter spreken over waardering voor het aanbrengen van wenselijk geachte veranderingen in de omgeving, door menselijke activiteit? </p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p> </p><p style="caret-color: rgb(32, 33, 34); color: #202122; font-family: sans-serif; font-size: 14px; margin: 0.5em 0px;"></p>Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-15839070051793796702022-10-01T02:38:00.002-07:002022-10-01T02:42:06.328-07:00Doodnormaal<p style="border: 0px; box-sizing: border-box; caret-color: rgb(35, 35, 35); color: #232323; font-family: Montserrat, Helvetica, Arial, Lucida, sans-serif; font-size: 16px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px 0px 1em; vertical-align: baseline;">Toen ik deze zomer met mijn podcast begon, kwam ik nog iemand tegen die podcasts maakt over de dood. Winny Bos ziet het als haar missie om het levenseinde doodnormaal te maken. Ze spreek in haar podcast met professionals die met de dood in aanraking komen en je hoort er persoonlijke verhalen over het levenseinde. Winny zet zich met Doulawijzer met ziel en zaligheid in om stervenden te begeleiden in het laatste stuk. </p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; caret-color: rgb(35, 35, 35); color: #232323; font-family: Montserrat, Helvetica, Arial, Lucida, sans-serif; font-size: 16px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px 0px 1em; vertical-align: baseline;">We spraken elkaar via de telefoon en Winny wilde graag met mij in gesprek voor haar podcast. <a href="https://doulawijzer.nl/podcast-aflevering/95-cora-postema-over-vraag-de-mens-naar-zijn-herstelwens/" target="_blank">Dat gesprek kun je hier beluisteren.</a> Een gesprek waarin ik graag meer te weten kom over haar ervaringen met de dood die ertoe hebben geleid dat zij hier haar werk van heeft gemaakt, gaat nog komen. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://doulawijzer.nl/podcast-aflevering/95-cora-postema-over-vraag-de-mens-naar-zijn-herstelwens/" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" data-original-height="910" data-original-width="2396" height="199" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCdoRPafsdZT73fnxpxvUVzzwhfc3CkHVD-0lN1lXl71VrYA7BwL3W9I0KaZEuiqVKz6zaqZv4-hqYxmHZaIDMMtWhXdFVTw9Xpk4EghOqn05jj5YqBzccTBQFlmohsjLUf1GrFetk3y7JNY46r9Llir2XBgCDQlnSlcjWoe9ibMSjykE-f0ginfdG/w524-h199/FCB32C82-E516-4085-A151-2711E33C1AD6.png" width="524" /></a></div><br /><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; caret-color: rgb(35, 35, 35); color: #232323; font-family: Montserrat, Helvetica, Arial, Lucida, sans-serif; font-size: 16px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px 0px 1em; vertical-align: baseline;"><br /></p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; caret-color: rgb(35, 35, 35); color: #232323; font-family: Montserrat, Helvetica, Arial, Lucida, sans-serif; font-size: 16px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px 0px 1em; vertical-align: baseline;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><br /><p></p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; caret-color: rgb(35, 35, 35); color: #232323; font-family: Montserrat, Helvetica, Arial, Lucida, sans-serif; font-size: 16px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px 0px 1em; vertical-align: baseline;"><br /></p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; caret-color: rgb(35, 35, 35); color: #232323; font-family: Montserrat, Helvetica, Arial, Lucida, sans-serif; font-size: 16px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px 0px 1em; vertical-align: baseline;"><br /></p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; caret-color: rgb(35, 35, 35); color: #232323; font-family: Montserrat, Helvetica, Arial, Lucida, sans-serif; font-size: 16px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px 0px 1em; vertical-align: baseline;"><br /></p><p><br /></p><p><a href="https://doulawijzer.nl/podcast-aflevering/95-cora-postema-over-vraag-de-mens-naar-zijn-herstelwens/" target="_blank">in gesprek</a></p>Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-63331112675417030032022-09-18T10:22:00.002-07:002022-09-18T10:30:05.294-07:00Transformatie<p> </p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1Etl6dzOKwzPosChf6amb1FrWtKC7ySaeTmRwT0j3rrYp4IPkVAO_X2jKYTr5-b_YjIRuzVkJNoyWrygPUENO89RHkB3rCw2klPoGs-hZ0Bw-Pe37vDM6gZJozlYE9OUMPIZBmBAYtywdUdskkmIn2K6Fq_68dXLupA_X3FvDT2Bjf8NZJlen8sgv/s2048/68DFD019-1C2A-4F04-AF4A-60BE9695AADA.jpeg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="Transformatie" border="0" data-original-height="2048" data-original-width="2048" height="289" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1Etl6dzOKwzPosChf6amb1FrWtKC7ySaeTmRwT0j3rrYp4IPkVAO_X2jKYTr5-b_YjIRuzVkJNoyWrygPUENO89RHkB3rCw2klPoGs-hZ0Bw-Pe37vDM6gZJozlYE9OUMPIZBmBAYtywdUdskkmIn2K6Fq_68dXLupA_X3FvDT2Bjf8NZJlen8sgv/w289-h289/68DFD019-1C2A-4F04-AF4A-60BE9695AADA.jpeg" title="Transformatie" width="289" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Transformatie</td></tr></tbody></table><h3 style="text-align: left;">Houd je vast aan je kwelgeest of kies je voor je zelf?</h3><div><br /></div><div>Half augustus kwamen we terug van een heerlijke week vakantie. Thuis wilde ik het vrije en blije gevoel vasthouden en dat lukte me de eerste dagen aardig goed, maar toen gebeurde er iets. Iets wat al langer als een 'veenbrandje' onderhuids in mij gloeide, laaide opeens in een gesprek in alle hevigheid op. Blussen leek niet meer mogelijk en eigenlijk voor mij ook niet wenselijk. <p></p><h4 style="text-align: left;">Oud zeer</h4><p>Ik werd geconfronteerd met een hele oude zere plek. De plek waar in een vorig leven mijn autoriteitsgevoeligheid is ontstaan en waar ik in mijn leven meerdere malen tegenaan ben gelopen. In de opleiding hypnotherapie die ik ooit volgde, deden we een oefening waar ik terugging naar een vorig leven. Ik wilde ontdekken waarom ik er zo van overtuigd was dat anderen niet weten wat goed voor mij is. </p><p>In trance kwam ik terug in 1632. Ik leefde als jong meisje in een klooster in het noorden van Frankrijk waar ik met veel plezier in de tuin werkte. Ik hield van de bloemen, van de zon, van het buiten zijn. Ik was blij. Op een dag riep de Moeder-overste me bij zich en gaf me opdracht aan het werk te gaan in de keuken, in een donkere ruimte, een soort kelder. Daar moest ik vanaf toen mijn dagen doorbrengen, ik mocht niet meer naar buiten. Ik werd stil en verdrietig. </p><h4 style="text-align: left;">'Moeder-overste'</h4><p>In mijn huidige leven ben ik meerdere mensen tegengekomen die ik als die 'Moeder-overste' heb ervaren. Ook nu was er weer zo iemand, een aardige vrouw, maar ze gunde me niet de ruimte die ik nodig had om 'blij' mijn bijdrage te leveren aan de organisatie. In probeerde in de manier van werken ruimte te krijgen voor wat ik nodig had. In haar ogen hield dat de boel alleen maar op, ik was 'lastig'. Dat gaf strijd. Na een tijdje heb ik me geschikt in de manier van werken die zij voorstond, ik deed mijn 'taakje'. Dit werd ik me bewust toen ze me na een bijeenkomst aansprak op mijn onbevangen openheid. Voor haar gevoel was ik niet loyaal. Haar opmerking voelde als een terechtwijzing. Ik wilde op basis van gelijkwaardigheid met elkaar samenwerken, daar was op deze manier geen sprake van. </p><p></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJPRtwOKb-cXLAYF6FUZOhp17ufF1ZY_nGFkDvPr8rj9_MxvKg-xPxdBMaBoOZ1Ifhc1mNFWoqVtiZXqGuzZjdzQucM2UvkSqiQmAeFS7Sp4XSk5hPpEK1mV22F6Y__SMfdkY4d33t92-wWjIXbyayRijkZg7B7KxKaXW2KL5uqeYZIhnx6mliFTGV/s3042/2C28B9CA-A073-4A5A-BBF6-F93D2438D05E_1_201_a.heic" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="3042" data-original-width="2594" height="259" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJPRtwOKb-cXLAYF6FUZOhp17ufF1ZY_nGFkDvPr8rj9_MxvKg-xPxdBMaBoOZ1Ifhc1mNFWoqVtiZXqGuzZjdzQucM2UvkSqiQmAeFS7Sp4XSk5hPpEK1mV22F6Y__SMfdkY4d33t92-wWjIXbyayRijkZg7B7KxKaXW2KL5uqeYZIhnx6mliFTGV/w220-h259/2C28B9CA-A073-4A5A-BBF6-F93D2438D05E_1_201_a.heic" width="220" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">'Onrust'</td></tr></tbody></table>Het voorval maakte me onrustig. Het beeld van Moeder-overste liet me niet los. Ik sprak er met iemand over die begreep hoe ervaringen van eerdere levens kunnen doorwerken. Ze vroeg me of ik wist waarom die Moeder-overste uit 1632 zo op mijn blijheid reageerde. De volgende ochtend bij het wakker worden voerde ik een soort gesprek met die Moeder-overste, in feite is dat ook gewoon een deel in mijzelf. Ik vroeg dat deel waarom ze mij had verbannen naar die donkere keuken. Ze liet me weten jaloers geweest te zijn. Zij had ook graag zo blij en vrolijk willen zijn. Ze had helemaal niet in dat klooster willen leven. Ze had een man en kinderen willen hebben. Mijn vrolijkheid was voor haar te confronterend. Met dit inzicht voelde ik mededogen voor die Moeder-overste van toen. Ik kon haar vergeven.<p></p><h4 style="text-align: left;">Schilderen voor inzicht</h4><p>Maar in mijn huidige leven was ik nog niet klaar met 'Moeder-overste'. De onrust bleef en ik besloot te schilderen om meer duidelijkheid te krijgen in de situatie. Ik doe dat intuïtief en laat ontstaan wat er ontstaat. Ik 'moest' met blauw en rood aan de gang. De rest volgde vanzelf. Het schilderij noemde ik 'Onrust'. <br /></p><p>Wat volgde was een gesprek met de vrouw die in mij het 'Moeder-overste' gevoel opriep. Ik verweet haar dat ze veel te veel alleen deed en niet luisterde naar wat haar niet uitkwam. Ze zette in mijn ogen haar eigen koers door. Een koers die niet de mijne was. Op deze manier kon ik niet met haar samenwerken. Wat we bespraken raakte haar. Ze zei ook wel anders te willen, maar niet te weten hoe dat dan aan te pakken. Haar zo kwetsbaar en onmachtig te zien, raakte me in mijn hart. Ik voelde mededogen en besefte me opeens dat ik haar eigenlijk vooral wilde helpen in plaats van lastig voor haar te zijn. Ik voelde liefde. </p><p></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVHAZ5FHKJQEi4yRn3UqJ9zrZv_qEMtpMogDLxNavxMen1d4zccDnCRNyVAm0RB-gplUt1LFm4XtqE2cGxECw-BmHFkZDOk0gJnYSbCj62xIcCSY_kzo9_WKKg0I3QG68RiGlUrCEUm4HzgePcSF5hXIx9WRymJDU3hH_rMjX9X55Ej5BGRfDvR3rF/s3320/68FF6B7B-5CC6-4AD7-9F24-261ABBB6B281_1_201_a.heic" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2885" data-original-width="3320" height="223" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVHAZ5FHKJQEi4yRn3UqJ9zrZv_qEMtpMogDLxNavxMen1d4zccDnCRNyVAm0RB-gplUt1LFm4XtqE2cGxECw-BmHFkZDOk0gJnYSbCj62xIcCSY_kzo9_WKKg0I3QG68RiGlUrCEUm4HzgePcSF5hXIx9WRymJDU3hH_rMjX9X55Ej5BGRfDvR3rF/w257-h223/68FF6B7B-5CC6-4AD7-9F24-261ABBB6B281_1_201_a.heic" width="257" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">'Worsteling'</td></tr></tbody></table>Ze zei ook in de war te zijn. Op deze manier zou ik met haar verder samen kunnen werken. Samen op zoek naar de goede weg. Zij gaf aan nog dit alles te moeten verwerken, het greep haar duidelijk aan. We spraken af het even de tijd te gunnen.<p></p><p>En van daaruit, nog steeds niet klaar, begon ik mijn volgende schilderwerk. Waar de 'Onrust' in no time klaar was, werd de volgende een 'worsteling' van meer dan een week. Het begon met een koningsblauwe balk en veel verwarring linksonder. In de balk kwam opeens een cirkel, dat bracht beweging. Op het laatst ontstaat dan het oranjeroze aan de rechterkant. Deze stap is daarmee klaar en ik voel behoefte om met dat oranjeroze een nieuw schilderwerk te maken. Maar dat moest nog even wachten. <br /></p><h4 style="text-align: left;">Gelijkwaardigheid als voorwaarde</h4><p>Ondertussen spreken meer mensen in de organisatie zich uit over de manier waarop we werken. We maken met elkaar afspraken om de werkzaamheden gelijkwaardiger te verdelen en om meer ruimte te nemen. Ik heb er weer alle vertrouwen in en ga vol energie aan de slag. Totdat... de vrouw in wie ik 'Moeder overste' zie alles enkele dagen later in enkele woorden weer klein maakt wat voor mij zo belangrijk is. De blijheid zakte weer uit mijn lijf, moe kwam ik thuis. Ik vertelde manlief wat er gebeurd was, hij stelde me enkele vragen. Toen wist ik dat ik er mee moest stoppen. Ik kan wel liefde voelen voor de kwetsbare vrouw, maar dezelfde vrouw hoog te paard, daar wil ik niet meer mee samenwerken. Zolang zij steeds weer haar paard beklimt, zullen wij niet gelijkwaardig zijn. </p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvmb2NdlZdssP1wj9yNt2Bqpq0ABo3qBn4qNmyQx6b1CL1OuiEd9s0iLcSlsW-c3l2qkA3CKkY1wYkbyemr9HJUcykVW7zOvXq1TEV_Ix4b_t5A3bWpP1U_j0uIpS9fs-aPnCsQBSJI0xYN6IxWrFhAFrh_-0o0nu5jabeBei6Ii4U1By9w5fUh6Z1/s3388/2B5008F9-F986-4172-8DB7-5343145DAE0D_1_201_a.heic" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2859" data-original-width="3388" height="218" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvmb2NdlZdssP1wj9yNt2Bqpq0ABo3qBn4qNmyQx6b1CL1OuiEd9s0iLcSlsW-c3l2qkA3CKkY1wYkbyemr9HJUcykVW7zOvXq1TEV_Ix4b_t5A3bWpP1U_j0uIpS9fs-aPnCsQBSJI0xYN6IxWrFhAFrh_-0o0nu5jabeBei6Ii4U1By9w5fUh6Z1/w259-h218/2B5008F9-F986-4172-8DB7-5343145DAE0D_1_201_a.heic" width="259" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">'Nieuw begin'</td></tr></tbody></table><p></p><p>Twee dagen later kondigde ik mijn afscheid aan. De vrouw was erdoor verrast en leek weer kwetsbaar. Weer voelde ik een groot mededogen. Toch besloot ik afscheid te nemen. Ik kan haar niet veranderen, ik ben zelf veranderd.</p><p>Rust kwam in mij. Ik begon het laatste schilderwerk. Ik voelde me weer vrij. Maar ik voelde ook een leegte.... en een bijzonder vertrouwen dat die leegte zich vanzelf weer zou vullen. Twee dagen nadat het af was, wist ik het weer. Ik hervond mijn focus. </p><h4 style="text-align: left;">Meer mededogen</h4><p>Ik wil verder met mensen in gesprek over de betekenis van de dood in hun leven. Ik wil mensen inspireren om met elkaar dat gesprek aan te gaan. Graag zou ik daarbij van dienst zijn. Door vragen te stellen, door samen te zwijgen, door te wandelen, door samen te schilderen of wat dan ook maar kan helpen om goed afscheid te nemen en weer een nieuw begin te kunnen maken. Vanuit mededogen. </p><p><br /></p><p><br /></p><p> </p><p><br /></p></div>Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-42482729596519281662022-06-05T04:43:00.003-07:002022-07-26T11:03:06.727-07:00Podcastserie: 'Dood gaan we allemaal'<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://edgh.nl/2022/07/21/dood-gaan-we-allemaal-afl-5/" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img data-original-height="1858" data-original-width="1640" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhJV7I7L2hqEhTn69zBdUZxVg2qAMsLlgeO0VdIrYCJ9XiOS8a9OqS_4cTILy2jNpknAj6SJW6uEWHwPDpFEHIPdJRUDzcWw7_DbVYO0gC5kBbjH_TGVtvjM1dRJwhY32iJuvjT1yCVx1HxDZoZ06rS2WzTuMnHShoyVA5eH4DJdamGa8wYVjCuMyuF" width="212" /></a></div><span style="font-family: inherit;">Een podcast maken deed ik nog niet. Tot nu! Vanaf 2 juni zijn via Editiegroenehart.nl gesprekken te beluisteren die ik heb met gewone mensen over de dood. Gesprekken over hoe ze denken over hun eigen levenseinde, hoe ze de dood van dierbaren hebben ervaren, leven na de dood of niet, geloof, ziekte en wat er maar voorbij komt. Verrassend openhartig.</span><p></p><p><span style="color: #e69138; font-family: inherit;"><b>Hoe kom je tot zoiets?</b></span></p><p><span style="font-family: inherit;">"Zou je het leuk vinden om met ons samen te werken?" vroeg AnneMarie Visser van Editiegroenehart.nl me na afloop van een interview over iets heel anders. "Zou je het leuk vinden om een podcast te maken?" vervolgde ze. We spraken af om het er een paar dagen later met een kopje koffie eens verder over te hebben. </span></p><p><span style="font-family: inherit;">Onderweg op de fiets naar huis begon het al. Een podcast? Ik? Thuisgekomen ging ik meteen op onderzoek uit. Hoe doe je dat? Ik las de 111 tips voor het maken van een podcast. De belangrijkste voor mij was: "Blijf vooral jezelf." Toen dacht ik, oké dan kan ik het. Maar waar ga ik het dan over hebben? Nog een nachtje slapen en toen wist ik dat ik met mensen in gesprek wil over de dood. Misschien wel als vervolg op de SIRE campagne: 'Praat over de dood en niet er overheen'. De dood speelt een belangrijke rol in mijn leven. Mijn angst is dat ik niet gewoon dood mag gaan als mijn einde daar is. Doorgaan voorbij het einde is niet wat ik wil. Maar ik realiseer me ook hoe dat kan schuiven. Kortom... ik weet het ook niet en daarom vind ik het fijn er met mensen over te spreken. AnneMarie was meteen enthousiast over het idee. "Ik weet ook al een titel", zei ze: "Dood gaan we allemaal". En zo werd een podcastserie geboren. </span></p><p><span style="font-family: inherit;"><span style="color: #da8044; text-align: justify; word-spacing: 0.20000000298023224px;"><b>De techniek</b></span></span></p><p><span style="font-family: inherit;"><span style="background-color: white; caret-color: rgb(102, 108, 112); color: #666c70; text-align: justify; word-spacing: 0.20000000298023224px;">De volgende stap is het uitvinden hoe het werkt met microfoontjes, ontvangers, opnemen, bewerken en publiceren van podcasts. Gelukkig hoef ik me over het laatste niet druk te maken en bij Editiegroenehart.nl hebben ze ook een geluidsman die zich over ruisjes en begin en eindtunes buigt. Ik schaf mijzelf een setje aan met twee microfoontjes en een ontvanger die ik in mijn iPhone plug. Een draadloos microfoonsysteem, ook te gebruiken bij het maken van filmpjes. Ik hou van simpel, want dan ben ik het meest flexibel en kan ik eventueel ook wandelend gesprekken opnemen. Via de dictafoon kan ik opnemen en eventueel stukjes eruit snijden. Ik ben klaar voor opname van het eerste gesprek. De vraag is nog wel even waar. Ik had bedacht de gesprekken in mijn tuinhuis te houden. Dat is een mooie rustige plek aan het water, maar is het wel stil genoeg? Ik zaag nog een tak af die door de wind over het dak schuurt. </span><br style="caret-color: rgb(102, 108, 112); color: #666c70; text-align: justify; word-spacing: 0.20000000298023224px;" /><br style="caret-color: rgb(102, 108, 112); color: #666c70; text-align: justify; word-spacing: 0.20000000298023224px;" /><span style="color: #da8044; text-align: justify; word-spacing: 0.20000000298023224px;"><b>Het eerste gesprek</b></span></span></p><p><span style="font-family: inherit;"><span style="background-color: white; caret-color: rgb(102, 108, 112); color: #666c70; text-align: justify; word-spacing: 0.20000000298023224px;">AnneMarie biedt zich aan als eerste gesprekspartner. Dat vind ik wel prettig want dan kan ik meteen met haar bespreken of de plek goed genoeg is. Net als andere mensen is AnneMarie meteen enthousiast over ons tuinhuis aan de vijver en we beginnen. Zo bijzonder. We kennen elkaar amper en hebben meteen een mooi gesprek. Het gaat helemaal vanzelf. Het gaat over onze overleden vaders, over eventueel leven na de dood. Na twintig minuten besluiten we te stoppen, maar we kunnen nog veel meer bespreken. Dat komt dan een andere keer. </span><br style="caret-color: rgb(102, 108, 112); color: #666c70; text-align: justify; word-spacing: 0.20000000298023224px;" /><br style="caret-color: rgb(102, 108, 112); color: #666c70; text-align: justify; word-spacing: 0.20000000298023224px;" /><span style="color: #da8044; text-align: justify; word-spacing: 0.20000000298023224px;"><b>Twee wekelijks een gesprek</b></span></span></p><p><span style="font-family: inherit;"><span style="background-color: white; caret-color: rgb(102, 108, 112); color: #666c70; text-align: justify; word-spacing: 0.20000000298023224px;">Enthousiast vertel ik om me heen over de podcastserie. Tot mijn verrassing zeggen diverse mensen dat ze ook wel met me in gesprek willen over de dood, of ze geven een tip voor iemand die ik toch vooral ook moet spreken. Binnen no time heb ik al vier gesprekken opgenomen. Allemaal heel anders en die met mijn partner Wim is wel heel bijzonder. Ik word steeds enthousiaster en spreek met Editiegroenehart.nl af dat we om de week op donderdag een nieuwe podcast plaatsen. </span><br style="caret-color: rgb(102, 108, 112); color: #666c70; text-align: justify; word-spacing: 0.20000000298023224px;" /><span style="background-color: white; caret-color: rgb(102, 108, 112); color: #666c70; text-align: justify; word-spacing: 0.20000000298023224px;">Wil je ook een gesprek met me opnemen? Stuur me dan gerust een email. </span><br style="caret-color: rgb(102, 108, 112); color: #666c70; text-align: justify; word-spacing: 0.20000000298023224px;" /><br style="caret-color: rgb(102, 108, 112); color: #666c70; text-align: justify; word-spacing: 0.20000000298023224px;" /><span style="color: #e0915c; text-align: justify; word-spacing: 0.20000000298023224px;"><b>Te beluisteren</b></span></span></p><p><span style="font-family: inherit;"><span style="background-color: white; caret-color: rgb(102, 108, 112); color: #666c70; text-align: justify; word-spacing: 0.20000000298023224px;">Het eerste gesprek is <a href="https://edgh.nl/dood-gaan-we-allemaal/" target="_blank">hier</a> te beluisteren. </span><br style="caret-color: rgb(102, 108, 112); color: #666c70; text-align: justify; word-spacing: 0.20000000298023224px;" /><span style="background-color: white; caret-color: rgb(102, 108, 112); color: #666c70; text-align: justify; word-spacing: 0.20000000298023224px;">De volgende gesprekken komen op donderdag 9, 23 juni, 7 juli en zo verder. </span><br style="caret-color: rgb(102, 108, 112); color: #666c70; text-align: justify; word-spacing: 0.20000000298023224px;" /></span></p><p><span style="font-family: inherit;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: inherit;"><a href="https://edgh.nl/dood-gaan-we-allemaal/" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img alt="" data-original-height="1858" data-original-width="1640" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjslLLM0aRpe-_NvHYtGuv6vtGkDXId8DChnHQJ_3qAwZr3QHm_OccDqufq2B6i49WiPdPQYhIrVCdfmjlPeU7c2v1KmYl3ScR7JtUdCehtqPP9FbTPUWR4dprU-aEdXAyllFUQS2HRLyV1UeEaJU6wv-nXkH-E9FmQu_kEOl7gktMqYiwKfLjhCCMn" width="212" /></a></span></div><span style="font-family: inherit;"><br /><br /><br /></span><p></p><p><br /></p>Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-16762744681723465782021-12-29T02:13:00.001-08:002021-12-29T02:13:14.690-08:00Ze stierf op het juiste moment<p>Mijn moeder is op 10 december 2021 overleden, voor ons onverwacht. Ja ze was al 90, maar nog scherp van geest en niet ziek in de zin van griep, corona. Toch blijkt achteraf dat ze stierf op het juiste moment.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiQiV8W-rGSsgRKhLIySw8Gyp1_dKM-bCjHQ0hQivEQ6c--V-zEiYiZH--RnfTDw5BI0_pX4bRvfMB_iQgpDdqOu5sdMKrY4TAGekEah-KHha7DFTqVxwadg9Wnkxhi3cG7PYgcIV6bDrqME4R9-IGaCPeyh_YzcEi7g8i0eo6UA_B0D56U4tSkswB-=s3884" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="2738" data-original-width="3884" height="226" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiQiV8W-rGSsgRKhLIySw8Gyp1_dKM-bCjHQ0hQivEQ6c--V-zEiYiZH--RnfTDw5BI0_pX4bRvfMB_iQgpDdqOu5sdMKrY4TAGekEah-KHha7DFTqVxwadg9Wnkxhi3cG7PYgcIV6bDrqME4R9-IGaCPeyh_YzcEi7g8i0eo6UA_B0D56U4tSkswB-=s320" width="320" /></a></div>Haar motto: "Iedereen wil oud worden, maar niemand wil oud zijn!'<p></p><h4 style="text-align: left;">Ouder worden</h4><p>Vanaf haar tachtigste voelde ze zich fysiek steeds een beetje minder gemakkelijk worden. Door de spierreuma en de spierpijn in haar benen en schouders werd ze minder mobiel. Met dagelijks een pilletje Prednisolon hield ze de pijn onder controle. Neuropathie onder haar voeten maakten het lopen beetje bij beetje onzekerder. In januari 2018 ging ze even buiten kijken of de uil nog op het plankje aan de gevel zat. Net weer binnen de deur gleed ze uit en brak haar heup. Ze kreeg een nieuwe heup en herstelde wonderwel voorspoedig. Tijdens het revalideren leerde ze weer te lopen achter een rollator. Ze wilde maar één ding. Weer thuis wonen in haar eigen omgeving. Mijn broer en ik vonden het best spannend. We deden de struikelkleden weg en plaatsten een kleine vaatwasser zodat ze niet meer zelf zo lang aan het aanrecht hoefde te staan om af te wassen. Ook vond ze het fijn om via 'Tafeltje dekje' elke dag een warme maaltijd te ontvangen. Ooit had ze samen met mijn, in 1998 overleden, vader als vrijwilliger de maaltijden voor 'Tafeltje dekje' bij mensen thuisbezorgd. </p><p>Omringd door lieve buren, met behulp van de thuiszorg en de hulp van Greetje, woonde ze weer thuis. Van de heup had ze weinig last. Wel van haar steeds gevoellozer wordende voeten. "Ik heb het gevoel dat ik op kussentjes loop", zei ze vaak. Met haar rollator scharrelde ze door het huis en de tuin. Verder kwam ze nauwelijks, maar dat leek haar niet echt te deren. Het koor, het volksdansen, het was allemaal al gestopt omdat er te weinig leden meer overbleven. De Plattelandsvrouwen waren Vrouwen van Nu geworden en ook dat geloofde ze op een goed moment wel. Het liefst was ze gewoon thuis. Dat was ook het meest gemakkelijk als haar darmen plotseling weer opspeelden en de wc niet dicht genoeg bij kon zijn. De vrienden en bekenden werden ook steeds minder mobiel en stuk voor stuk vielen er mensen om haar heen weg. </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjoUDgQI3vKUceyp7m6NmYq-ry8MixbPfQIXvjTGkVqdGyXS3nfKQhVcgUgbFq7SR6QG6M0yh2O2MEMBN6DKartlf_ALBSBhAwfmLY9myS2eFKQ9ESy3cbZzbqhP4EgbljFp-DLTcRSSoCqq2FZ-GH9TqgVPuYcWB7ZXP-5Hx6QhZs_PTiAMeeENi6J=s1890" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1088" data-original-width="1890" height="184" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjoUDgQI3vKUceyp7m6NmYq-ry8MixbPfQIXvjTGkVqdGyXS3nfKQhVcgUgbFq7SR6QG6M0yh2O2MEMBN6DKartlf_ALBSBhAwfmLY9myS2eFKQ9ESy3cbZzbqhP4EgbljFp-DLTcRSSoCqq2FZ-GH9TqgVPuYcWB7ZXP-5Hx6QhZs_PTiAMeeENi6J=s320" width="320" /></a></div><h4 style="text-align: left;">Steeds kleinere wereld</h4><div>De TV was haar grootste vriend. Vanuit haar sta op stoel zag ze in de Tour de France heel Frankrijk aan <br />zich voorbijtrekken. Ook voetbal en schaatsen vond ze fijn om naar te kijken. Ze was trouwe fan van Matthijs van Nieuwkerk en op zondag zag ze altijd de boekbesprekingen en Buitenhof. Overdag kon je bij haar niet binnenkomen of ze had Radio Noord aan. Ze volgde ze live op TV in de studio. "Dat zijn mijn vrienden", zei ze vaak. Zo had ze elke dag gezelschap van de presentatoren van de radioprogramma's. <p></p><p>Zo redde ze zich met wat hulp en een alarmknop om haar pols nog enkele jaren in haar eigen huis. Daar wilde ze het liefst in haar eigen bed doodgaan. Toen vorig jaar corona kwam zei ze: "Als ik corona krijg, dan kruip ik gewoon in mijn bed." Ze wilde niet meer naar het ziekenhuis en sterven op een IC leek ons allemaal een nachtmerrie. Daarom besloten we in november 2020 met elkaar en de huisarts bij haar thuis te overleggen wat ze wilde als ze ziek zou worden. Ze zou dan gewoon thuis blijven, behalve als ze bijvoorbeeld een bot zou breken wat normaal zou kunnen herstellen. Alles werd besproken en vastgelegd in een behandelverbod. Ze was trouwens helemaal niet bang om corona te krijgen. Veel mensen kwamen er toch niet bij haar over de vloer. Wij als kinderen en kleinkinderen kwamen gewoon bij haar op bezoek. We waren blij dat ze thuis woonde en dat we niet voor de ramen van een gesloten verzorgingshuis naar haar hoefden zwaaien. De thuiszorg kwam haar elke week helpen bij het douchen. Greetje kwam twee keer per week om wat schoon te maken en de boodschappen te doen. Haar maaltje werd elke dag bezorgd en de buren hielden van meerdere kanten een oogje in het zeil. Alleen die voeten en die darmen.... Soms stond ze weer hopeloos op om steeds moeizamer met haar rollator naar het toilet te snellen. Vaak was ze te laat. Maar ze redde zich nog steeds, met moeite. </p><h4 style="text-align: left;">Gevallen!</h4><p>Op zaterdag 19 juni werd ik gebeld door een lieve medewerker van de thuiszorg. "Je moeder is gevallen en kan niet meer staan. Ze zit nu op haar stoel met haar voet omhoog. Haar enkel is dik. Wij zijn nu hier omdat ze op de alarmknop heft gedrukt, maar we kunnen hier niet blijven." Ik zei: "Ik kom er nu aan" en sprong in de auto nadat ik thuis de sondevoeding voor Wim had klaargezet en zijn zoon gebeld of hij bij zijn vader kon komen in de loop van de dag. "Ik kom bij pa zolang als dat voor jou nodig is" zei zoonlief. Ik kon er voor mijn moeder zijn. </p><p>Toen ik 200 km verder en ruim twee uur later bij mijn moeder aankwam, was het eerste wat mijn moeder zei: "Ik geloof dat ik nu toch naar een verzorgingstehuis moet." Dat was een hele stap voor haar. Maar eerst moest ik zien hoe we de boel bij haar thuis konden redden tot er maandag een arts zou kunnen komen kijken. De thuiszorgmedewerker ging weg en zou om 16.00 uur weer terugkomen om te kijken hoe het ging. Ik haalde bij een uitleenwinkel een po-stoel zodat ze alleen maar hoefde op te staan om meteen weer op de po-stoel te gaan zitten. Om een uur of half vier moest mijn moeder toch wel heel nodig plassen. Ik ben gewend om transfers te doen met iemand die niet goed kan staan, dus ik dacht dit moet lukken. Met moeite nam ze plaats op de po-stoel. Ik besloot te wachten tot de thuiszorgmedewerker er was om haar samen weer in de stoel te helpen. </p><p>De thuiszorgmedewerker kwam gelukkig al snel. Samen hielpen we mijn moeder op te staan om weer in haar stoel te gaan zitten. We hoorden 'krak' en toen ze weer zat zagen we de voet scheef aan haar been staan. Dat was duidelijk gebroken. Bij aanraking deed het veel pijn. De thuizorgmedewerker besloot de ambulance te bellen. De mannen constateerden dat de enkel gebroken was en zetten hem weer recht terwijl ze op de brancard lag. Achter de ambulance aan reed ik mee naar het Martiniziekenhuis. </p><p>Foto maken, gipsen, nog een foto, opnieuw gipsen en nog een foto later bracht ik haar naar een ziekenhuiskamer. Ik ging weer naar haar huis om te slapen.</p><p>De volgende dag ging ik met een tas vol kleren en toiletspullen naar het ziekenhuis. Onderweg hoorde ik dat mijn moeder al terecht kon in Maartenshof, een revalidatiecentrum voor ouderen in Groningen. Ik kon meteen naar Maartenshof rijden. Ik bracht haar met haar spullen naar een kamer. Samen deden we de intake. Ze was moe want ze had slecht geslapen. Ik ging naar huis. Allerlei gedachten spookten door mijn hoofd.</p><h4 style="text-align: left;">Afwachten</h4><p>Twee dagen later reed ik alweer richting Groningen, nu samen met Wim. We overnachtten in haar huis. Ik informeerde de buren, die al zeer betrokken via WhatsApp hadden gevraagd hoe het was. Mijn moeder moest zoveel mogelijk uit bed en met haar been omhoog zitten. Ze onderging het gelaten. Het was afwachten hoe het herstel zou gaan. Na een week ging een buurvrouw met haar in de rolstoel naar het ziekenhuis voor een foto. Het bot was verschoven, er moest opnieuw gips om en nu strakker. Ook moest ze nu met een tillift in en uit bed, zodat ze haar been helemaal niet zou belasten. Dat hangen in die tillift vond ze maar niets, een beetje mensonterend. </p><p>Ondertussen nam ik contact op met Vredewold, het verzorgingshuis waar ze wel naar toe wilde. Er was een wachtlijst. "Hoe komt mijn moeder op die wachtlijst?", vroeg ik. Ja, dan heeft ze eerst een indicatie nodig. Dat doen ze in Maartenshof, maar het kan ook via de huisarts. In Maartenshof vroeg ik of ze een indicatie konden regelen. Nee, dat kon pas na 6 weken, als ze uitgerevalideerd was. Dat stelde me niet gerust. Ik belde de huisarts. Daar adviseerden ze me om toch te wachten op de indicatie van Maartenshof omdat dat uiteindelijk toch sneller zou gaan. En... ze moest vooral niet in afwachting van plaatsing in Vredewold nog naar huis gaan. Want dan zou het allemaal nog langer duren voor ze daar geplaatst zou kunnen worden. Ik kon dus even niets doen, gewoon wachten.</p><h4 style="text-align: left;">Een zomer terug naar mijn geboortestreek</h4><p>Wachten in de zomer; het was een beetje als vakantie. We gingen elke week wel twee dagen naar Nietap. Logeerden in het fijne huis, genoten van de mooie omgeving. Ik ging vaak 's avonds nog even een stukje</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjYFeTV7-1YJ2reHjzy7cFUxfBu5SAetOTcKJoohjG7BPiGHT6qqfzd4sYwKGpHFrPFnuDAiG4EMe-4wvWkWGBEIniXHcHgqFIpURbTmJRzBueYjZK_Sy0rq-33b6ws85uZjo9-dQVU4750HZXdV6QbtA-LNnQTpt5YkfhvrmsMsLap-eH1j_2_BOOT=s4032" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjYFeTV7-1YJ2reHjzy7cFUxfBu5SAetOTcKJoohjG7BPiGHT6qqfzd4sYwKGpHFrPFnuDAiG4EMe-4wvWkWGBEIniXHcHgqFIpURbTmJRzBueYjZK_Sy0rq-33b6ws85uZjo9-dQVU4750HZXdV6QbtA-LNnQTpt5YkfhvrmsMsLap-eH1j_2_BOOT=s320" width="320" /></a></div>fietsen. Naar Terheyl, waar mijn vader geboren is. Het Natuurschoon, het bos tussen Nietap en Roden. Het bos waar we ook al met mijn oma en opa Postema regelmatig wandelden op zondagmiddag. Het bos waar we ruim 20 jaar geleden de as van mijn vader verstrooiden. Ik fietste naar het Leekstermeer, naar Roderwolde. In Peize bezocht ik het graf van de ouders van mijn moeder. Elke keer als we vanuit Maartenshof in Groningen weer naar Nietap gingen, reden we een ommetje door het gebied van mijn jeugd. De Onlanden zijn inmiddels natuurgebied geworden in plaats van kale weilanden. Ik ben in deze (na)zomermaanden mijn geboortestreek gaan herwaarderen. Wat is het er mooi!<p></p><h4 style="text-align: left;">Levenstestament</h4><p>Ondertussen kwam mijn moeder met ons tot de conclusie dat haar huis maar beter verkocht kon worden. Heel toevallig hadden Wim en ik onze hypotheek deze zomer omgezet bij een notaris. Bij deze notaris kwam de situatie van mijn moeder ter sprake en ze vroeg ons of mijn moeder een levenstestament had. Ze gaf een folder mee. In een levenstestament kun je o.a. dingen regelen rondom volmacht. Mijn moeder vond het wel een verstandig idee dat mijn broer en ik namens haar konden beslissen en tekenen als dat nodig was. Ook zou dat betekenen dat bij overlijden geen executeur testamentair nodig zou zijn om het huis te verkopen. We zochten een notaris die zelfs bereid was mijn moeder te bezoeken in Maartenshof. Eerst voor een gesprek en daarna voor ondertekening. Hoe handig dit levenstestament was, bleek later.</p><p>We nodigden een makelaar uit om het huis te verkopen. Opeens ga je dan zelf ook met 'verkoopogen' naar huis en inrichting kijken. Mijn moeder bleek veel meer te hebben verzameld dan ik dacht. Ik ging opeens overal kleine nepbloemetjes zien. De orchideeën bloeiden altijd. Ook bleek ze veel creatiever dan ik wist. Overal schilderijen, tekeningen en andere kunstwerken. En overal haakwerkjes. In de meterslange kledingkast hingen jurken van jaren her. Zelfs haar trouwjurk en een jurk uit 1969 van Trevira 2000. Operettekostuums, hoedjes, spelletjes, speelgoed, mijn oude poppenwagen, het was er allemaal nog. Langzaamaan begon ik op te ruimen. Half augustus werden er foto's gemaakt voor Funda. Gelukkig hoefde de binnenkant van de kastjes en de inhoud van de garage niet op de foto. In afwachting van een definitieve woonplek voor mijn moeder, wilden we nog niet al teveel weg doen. Maar wat doe je met een hele grote antieke kast, of een Friese staartklok die al generaties in de familie Postema wordt doorgegeven? Ooit heel veel geld waard, nu nog geen €100,-. Gelukkig bleken er liefhebbers van oud spul in de familie te zijn. </p><h4 style="text-align: left;">Ondertussen ging mijn moeder van tehuis naar tehuis</h4><p>Mijn moeder herstelde inmiddels, maar het lopen ging nog erg moeilijk. Ze voelde zich erg onzeker op haar benen. Na zes weken was ze uitgerevalideerd en moest ze van de revalidatieafdeling weg. De indicatie voor een verzorgingshuis werd afgegeven en transfermedewerker ging achter een plek aan in Vredewold. Maar... dat kon nog wel even duren. Zo verhuisde ze eerst in Maartenshof nog naar een overgangsafdeling, in afwachting van een plek in Vredewold. In Maartenshof was te weinig personeel. Dat het vakantietijd was en men corona moe was, hielp niet. Soms moest ze erg lang wachten als ze belde om naar het toilet geholpen te worden. Ook was er geen tijd voor een praatje, zoals ze dat thuis met de thuiszorg gewend was. Ze was duidelijk niet op haar plek en leek af en toe apathisch voor zich uit te staren. In afwachting van betere tijden. Ze hoopte in Vredewold nog mensen die ze kende te ontmoeten, zodat ze weer wat aanspraak had. Als je niet dement bent is het leven in een tehuis met oude mensen niet zo opwekkend. </p><p>Ik besloot zelf eens met Vredewold te bellen om te vragen hoe het nu met hun wachtlijst was. Het antwoord: Ja, dat kon nog wel tot januari duren. Ze zat nu toch goed in Maartenshof? Ik was verbaasd. Toen ik zei dat ze daar helemaal niet zo goed zat en dat het erg nodig was dat ze weer in haar vertrouwde omgeving kon wonen om te voorkomen dat ze totaal zou vereenzamen was dat nieuw. Ze zou meteen de urgentie veranderen en er achteraan gaan dat mijn moeder zo snel mogelijk als er weer een plek vrij zou komen, aan de beurt zou zijn. Na twee weken kwam het bericht dat mijn moeder terechtkon op een schakelafdeling in Vredewold, in afwachting van een definitieve plek waar ze haar eigen spullen weer om zich heen kon hebben. </p><p>Ook al was ze nog steeds in een tijdelijke kamer, het was een verademing in Vredewold te zijn. Het personeel sprak met haar dialect en was zo liefdevol en vol aandacht dat het me ontroerde. Mijn moeder knapte op, ze kreeg er weer zin in. Ze kon weer gaan zingen en eten in het restaurant. Ik nam haar mee in de rolstoel naar het winkelcentrum voor een nieuwe bril. Voor de deur zag ze een vrouw die ze kende. De volgende keer kochten we op advies van de fysiotherapeut nieuwe schoenen. </p><p>Ondertussen was haar huis verkocht. Dat ging heel snel. Jonge mensen die hun jeugd daar in de buurt hadden doorgebracht, vonden het fijn om na hun studie in de stad weer terug te gaan. Het voelde goed. De overdracht zal begin januari 2022 zijn. Eind oktober kwam er een kamer vrij in Vredewold waar ze definitief zou kunnen wonen. Mijn broer en ik namen haar nog een keer mee naar haar eigen huis. Dat zag er ondertussen al veel leger en kaler uit dan ze het had achtergelaten in juni. Ik had haar de foto's op Funda laten zien, het leek al niet meer zo op haar huis zei ze toen. We zetten haar met rolstoel midden in de kamer. Ze gaf aan wat mee moest en wat weg mocht. Het was raar, mijn broer haalde het dressoir uit elkaar waar ze bij was. "Hé, de kastjes zijn al leeg", zei ze. We richtten haar nieuwe kamer in. De volgende dag ging ze weer wonen tussen haar eigen spullen. Dat voelde voor ons allemaal fijner. Ze had haar foto albums weer bij zich. Ook at ze weer van haar eigen boerenbont servies met haar eigen bestek.</p><h4 style="text-align: left;">Nieuw thuis</h4><p>Nu ze definitief op heer plek was, konden we haar huis echt leegruimen. We besloten nog even twee weken daarmee te wachten, zodat ze nog kon bedenken wat ze eventueel nog meer wilde hebben uit haar huis. Ondertussen gingen Wim en ik nog steeds elke week naar Nietap en overnachtten daar. Elke keer ruimde ik weer spullen op. Op een goed moment bracht ik zo'n 15 zakken kleding naar de kledingcontainer. "Die lamp uit de kamer, die wil ik toch wel graag hier en mijn aardappelschilmesje. En dat schilderij wil ik graag daar hangen." </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEilsI0-Oknd_4mjYadskPswYLqCM0IrnIMnLTyBvKe_z-_1SKnkuoDq4alMsaPLitJ3fgtUr8MuXNg2GFJfHzMDWuANaiCd-YSktmvjDg7rK8259O1H5Qza5_5mPWdRMrqNsmp9RGPQPRUn4FXFn-GIAO5ukNy3rPKHG32Oh08QiXlNeyOs_msbaV1B=s4032" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEilsI0-Oknd_4mjYadskPswYLqCM0IrnIMnLTyBvKe_z-_1SKnkuoDq4alMsaPLitJ3fgtUr8MuXNg2GFJfHzMDWuANaiCd-YSktmvjDg7rK8259O1H5Qza5_5mPWdRMrqNsmp9RGPQPRUn4FXFn-GIAO5ukNy3rPKHG32Oh08QiXlNeyOs_msbaV1B=s320" width="320" /></a></div><p></p><p></p><p>Twee weken later, eind november, kwamen twee neven, mijn broer en ik samen om haar huis en garage leeg te ruimen. 's Avonds was het nog niet klaar. Twee bedden, twee bankjes, de TV en nog wat kopjes en wat keukenspul bleef achter. Wim en ik zouden er nog een keer overnachten en daarna zou mijn broer de laatste beetjes meenemen. </p><p>Zo gingen Wim en ik op 9 december naar mijn moeder met kerstversiering en een kruik waar ze om gevraagd had. Onderweg in de auto werden we door Vredewold gebeld. "Je komt vandaag hierheen, maar je moeder moet overgeven en heeft diaree. Mogelijk heeft ze het norovirus, blijf dus maar thuis." Wij waren al een eind onderweg en ik zei:"Nee, ik kom gewoon. Ik doe wel zo'n schort voor en handschoenen aan als dat moet." Dat was goed. </p><h4 style="text-align: left;">Overgeven</h4><p>Toen ik kwam lag mijn moeder in bed met een kotsbakje in haar hand. Ik nam het van haar aan. Zonder kunstgebit zag ze er uit als een oud vrouwtje. Ik deed de kruik in de kast, legde de kerstversiering aan terwijl de verpleging liep te overleggen wat te doen. Ze belden de huisarts en besloten een klysma te geven. Ik besloot dat ik daar niet bij wilde zijn en vertrok. Raar afscheid met zo'n masker, handschoenen en een geel schort. </p><p>De volgende ochtend werd ik gebeld dat het weer wat beter ging en dat het geen norovirus was. Ook geen corona. Ik mocht haar gewoon bezoeken. Rond half elf uur was ik bij haar. Ze lag nog wel in bed omdat ze bij het opstaan wat duizelig was geworden, maar ik was blij haar weer chocomel te zien drinken. Ze voelde zich weer wat beter, maar nog niet optimaal. De huisarts kwam en onderzocht haar buik. Haar darmen werkten wel maar de conclusie was dat het goed was de harde stukken op te lossen met een laxeermiddel. Het gemakkelijkst was het als ik dat even bij de Kruidvat kon gaan halen. Ook nam ik wat kaasblokjes voor haar mee om haar zoutvoorraad weer wat aan te vullen. Toen ik terugkwam had ze zelf nog geen trek maar de medewerker bood aan om haar maaltijd op te halen zodat ik nog wat kon eten voor ik weer naar huis ging. "Je moet nog zeker twee uur rijden, dan is dat toch lekker als je wat gegeten hebt." Zoveel warme aandacht, het ontroerde me. Ik heb heerlijk bij mijn moeder op de kamer zitten eten. Kibbeling, gemengde groenten en bitterkoekjesvla toe. Mijn moeder zat stil te genieten in haar bed. Haar liefde ging vooral door de maag, je kon haar geen groter plezier doen dan lekker te eten. </p><p>Ik zei tegen haar dat we voor het laatst in haar huis hadden geslapen en hoe fijn dat was geweest. Zo stil en <br />rustig. We hadden goed geslapen. Ook had ik de auto volgeladen met de laatste spullen die ik nog mee wilde nemen. De periode Nietap was voor mij afgesloten. De volgend keer als we naar mijn moeder zouden gaan, was dat alleen om haar te bezoeken in Vredewold. Dat was wel een rare gedachte. "Wanneer kom je weer?", vroeg ze. "Met kerst", zei ik, "maar ik weet nog niet precies hoe dat zal gaan vanwege de coronamaatrdegelen. "We mogen nu niet meer met zijn vieren tegelijk bij jou komen, maar twee voor twee." Ze vond het maar niks. Met kerst kwamen wij als familie altijd bij elkaar om samen te eten. Nu zouden mijn broer en ik met onze partners net als vorig jaar met zijn vieren bij haar komen. Maar zelfs dat zat er dit jaar niet in. "Kan ik nog wat voor je doen?", vroeg ik haar. "Nee, ga maar", zei ze. Ik aaide haar over haar bol, gaf een kus op haar voorhoofd, hield nog even haar hand vast en vertrok. </p><p>Om half vijf waren Wim en ik weer thuis. We hadden het er over hoe fijn het was dat ze nu niet meer in haar eigen huis was en zich alleen zou moeten redden. Blij met de warme aandacht in Vredewold. Ook realiseerden we ons dat dit waarschijnlijk geen jaren meer zou duren. Ik belde mijn broer om te vertellen hoe het nu met haar was. Hij zou de volgende dag naar haar toe gaan. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiVIswefJ8QOZys6JJl5uwGZsFEDAPfPEUCIKMQ-E3vyXo6IgMox6wzNTTlEEteNEjJJpgCgnLSJ3GBIaVKH2vIGxXUkXMphtY0eYC43oGgsB9NLaw42nc0FoZ4rsdIEkrZP34LcPTNP2YlS8wgms9S5Sn3fWnDlowakjNl36Hb52UhTbYhWW46zjdy=s4032" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiVIswefJ8QOZys6JJl5uwGZsFEDAPfPEUCIKMQ-E3vyXo6IgMox6wzNTTlEEteNEjJJpgCgnLSJ3GBIaVKH2vIGxXUkXMphtY0eYC43oGgsB9NLaw42nc0FoZ4rsdIEkrZP34LcPTNP2YlS8wgms9S5Sn3fWnDlowakjNl36Hb52UhTbYhWW46zjdy=s320" width="240" /></a></div><p></p><h4 style="text-align: left;">Het einde</h4><p>Om half acht die avond werd ik gebeld door Vredewold. Vanaf vier uur was ze weer gaan overgeven. Het was heel vermoeiend en naar voor haar. Heel toevallig had ik ze twee weken geleden het behandelverbod toegestuurd, ze hadden daar eerder nog geen weet van. Het maakte ze bewust dat ze haar niet naar het ziekenhuis moesten sturen. Ze vroegen me of het goed was om toch de spoedarts in Groningen te bellen omdat het voor haar op deze manier niet comfortabel was. "Natuurlijk", zei ik, "ze is nog wel steeds eigen baas he!" Even later belden ze weer. De dokter zou komen, maar het was druk. "Ik heb tegen je moeder gezegd dat je zei dat ze nog wel steeds eigen baas is. Ik heb gezegd dat ze je goed heeft opgevoed. Je moeder moest lachen." Zo mooi om dat te horen. "Zeg maar tegen mijn moeder dat ik Henk (mijn broer) ook gebeld heb, dat hij weet hoe het met haar is", zei ik. Even later kreeg ik terug dat ze het fijn vond om dat te horen. </p><p>Nog geen uur later werd ik weer gebeld. "Je moeder is inmiddels al overleden. De dokter is nog niet geweest. We zijn elke tien minuten gaan kijken en opeens is ze overleden. Wij hadden dit ook niet verwacht." Ik ben geschokt en in tranen. Na enkele minuten ben ik weer rustig. Ik moet op zoek naar een uitvaartbegeleider, ik moet mijn broer bellen.... Mijn broer schrikt ook. </p><p>Mijn schoonzus, die al vaker met dit bijltje gehakt heeft, raadt me aan om in Vredewold te vragen met welke uitvaartbegeleider ze goede ervaringen hebben. Als ze vanuit Vredewold bellen om te vertellen dat de arts de dood officieel heeft vastgesteld, stel ik de vraag. Ik krijg de namen van twee uitvaartbegeleiders. Ik bel de eerste. "Het spijt me, het is nog nooit gebeurd, maar we zitten helemaal vol." Hij verwijst me naar een collega, toevallig dezelfde vrouw die ook door Vredewold is genoemd. Ik bel met Aline de Graaf. Haar stem en haar rust voelen om 22.30 uur als een warm bad. We spreken af om elkaar, met mijn broer samen, de volgende dag te spreken op de kamer van mijn moeder. Ondertussen regelt ze wat geregeld moet worden. De kleren voor mijn moeder, de koeling en ze vraagt of mijn moeder op haar kamer kan blijven tot de uitvaartbijeenkomst. Dat kan. Verdwaasd, maar ook gerust, gaan we slapen.</p><h4 style="text-align: left;">Rust en eenvoud</h4><p>De volgende dag rijd ik allen naar Leek. De zon is net opgekomen in een nevelig landschap. Ik geniet van de prachtige wereld om me heen. Mijn gedachten gaan naar wat er allemaal moet gebeuren, maar ook naar de laatste dagen. Het voelt verdrietig maar ook goed. Mijn moeder had een mooi leven, het einde paste er wel bij. Ik koop nog snel een klein roze boeketje in een vaasje om bij haar te zetten.</p><p>Mijn moeder ligt opgebaard op haar bed, alsof ze tevreden ligt te slapen. Ik kan heel rustig naar haar kijken, aai nog even over haar hand. Ik voel me vredig. Al snel komen ook Aline en mijn broer. We besluiten gewoon bij mijn moeder aan de tafel te overleggen over de kaarten, de uitvaartbijeenkomst, de kist, verzekeringen en officiële handelingen. Moeder ligt er rustig bij, zo mooi.</p><p>We kiezen een eenvoudige onbewerkte kist en een kaart met blauwe hortensiabloemen op de voorkant. Een mooie foto van mijn moeder in de tuin een jaar geleden, aan de binnenkant. Aline vraagt of ze nog een motto had, wat we er bij kunnen zetten. De zoon van mijn broer, Roel, die ondertussen ook is gekomen zegt oma zei altijd:"Iedereen wil oud worden, maar niemand wil oud zijn." Ja, dat herkennen we.</p><p>We nemen enveloppen en haar adresboekje mee naar haar huis in Nietap. Nog die middag lever ik ze geschreven in bij Aline. Zij zal zorgen dat de kaarten maandag verstuurd worden. Met een auto vol fotoalbums rijd ik naar huis. Ondertussen al nadenkend over wat ik wil zeggen op de uitvaartbijeenkomst.</p><h4 style="text-align: left;">Mijn broer en ik regelen het wel</h4><p>De week volgend op haar overlijden hebben mijn broer en ik veel contact. We zijn het over alles heel <br />gemakkelijk eens. Ik stuur een bericht aan de notaris waar we op 5 januari de overdracht van het huis hebben en vraag wat er nu moet worden geregeld. Weer zijn we blij dat mijn moeder een levenstestament heeft. De verkoop van haar huis kan gewoon doorgaan. Wel wordt de procedure anders. We moeten formeel de erfenis aanvaarden en ik geef mijn broer volmacht om de afhandeling er van te regelen. </p><p>Mijn broer en ik wonen anderhalf uur rijden bij elkaar vandaan. We zagen elkaar in ieder geval met Kerstmis bij mijn moeder en soms nog een keer met een verjaardag. Als we elkaar zagen was het altijd goed, maar mijn moeder wilde graag dat we meer contact hadden met elkaar. In de maanden na het breken van haar enkel, hadden mijn broer en ik al veel meer contact met elkaar. Telefonisch, via WhatsApp of mail en een enkele keer live. We constateerden dat we eigenlijk meer gemeenschappelijk hebben dan we dachten. We stemmen zelfs op dezelfde politieke partij en dat is niet de partij van mijn moeder. Mijn moeder vond het de laatste maanden fijn te horen als ik vertelde dat ik Henk gesproken had en dat we zo'n goed contact hadden. Ik begrijp haar verlangen. Hoe fijn is het als je kinderen ook na je overlijden steun hebben aan elkaar en het goed samen afhandelen wat je hebt nagelaten. </p><p>Op de vrijdag van de afscheidsbijeenkomst verzamelen we ons in de kamer van mijn moeder waar haar kist mooi staat opgebaard. Ik leg het rouwbloemstuk van de naaste familie op de kist. Mijn broer en ik rijden de kist over de gang, met de lift gaan we naar beneden. Als we de lift uitstappen staan daar minstens 20 medewerkers in een kring in de hal voor een uitgeleide. Wat een mooi gebaar. </p><p>We rijden door een miezerige wereld achter de rouwauto aan naar Assen. Binnendoor, door het landschap van haar en onze jeugd. </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh3SD_DIOisY2MzfIDHyixlYvMLruDFJ1_SUB1V6vSVpZpK1qlt0G5trCGfTzB1oLfxaIVh0zkj9JezHW9FjpPNLqvxFYv0vLeFjZLVA6KhMBR6D4fkUKkMGGFpeAEdMpF7b-F54fC2CJRBoZD0zdPWwAITJVfyR76wXoMdROMlgzwuXhnq7PaDxNzp=s4032" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh3SD_DIOisY2MzfIDHyixlYvMLruDFJ1_SUB1V6vSVpZpK1qlt0G5trCGfTzB1oLfxaIVh0zkj9JezHW9FjpPNLqvxFYv0vLeFjZLVA6KhMBR6D4fkUKkMGGFpeAEdMpF7b-F54fC2CJRBoZD0zdPWwAITJVfyR76wXoMdROMlgzwuXhnq7PaDxNzp=s320" width="320" /></a></div>De afscheidsbijeenkomst in de Bosrand in Assen is mooi. Aline begeleidt ons op warme afstand. Er zijn familieleden, buren en buurkinderen uit onze jeugd. Mijn moeder bewaarde veel. Dat kwam van pas voor het afscheidsverhaal waarin ik herinneringen ophaalde aan de hand van enkele voorwerpen zoals haar gezinsverzorgstersuniform van zo'n 65 jaar geleden. De kleinkinderen en schoondochter deelden hun herinneringen. Na afloop dronken we wat en de hapjes waren meer dan voldoende aanwezig zodat niemand met een lege maag naar huis zou gaan. Want dat kon niet bij mijn moeder.<p></p><p>'s Avonds thuis werd er voor de volgende dag een persconferentie aangekondigd. De coronamaatregelen zouden worden aangescherpt. Gelukkig is dat mijn moeder allemaal bespaard gebleven. Ze stierf op het juiste moment, in lijn met hoe ze het leven leefde. </p><blockquote><p>Lieve mama, dank je voor het leven!</p></blockquote><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjul0lXFuM3n2EkPq07PSFUlG_jd5nNpN61cTydkP8iWnDE3emw5YalqwoTulxbWVYW-tIdP_ijloaDN_FYuL624PKNg-QXC07pP3Z2PHsPJ4Tneuqxzvl9TSB_yb-pQ0e3Rs3VZ35ZvWpTqO9dguax1RHmMXptLnbvz0YXAai7FHwpjRsvj3TeQYQC=s3751" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2028" data-original-width="3751" height="216" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjul0lXFuM3n2EkPq07PSFUlG_jd5nNpN61cTydkP8iWnDE3emw5YalqwoTulxbWVYW-tIdP_ijloaDN_FYuL624PKNg-QXC07pP3Z2PHsPJ4Tneuqxzvl9TSB_yb-pQ0e3Rs3VZ35ZvWpTqO9dguax1RHmMXptLnbvz0YXAai7FHwpjRsvj3TeQYQC=w400-h216" width="400" /></a></div><br /><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p></div>Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-43320465687088618432021-11-21T10:36:00.004-08:002021-11-23T01:18:29.575-08:00Zonder grenzen geen vrijheid<p>Gevaccineerde mensen willen hun vrijheid terug. Maar welke vrijheid hebben we het eigenlijk over? Wat heb jij nodig om je vrij te voelen? </p><h4 style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-AgkSlogInfc/YZqRTnDdlXI/AAAAAAAACeY/QlOEoloAp-cFwlUuM0VrX9EdHP1kiWQvQCLcBGAsYHQ/s2048/Yvh2OndxS0KA7F7mC9L7fQ.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="240" src="https://1.bp.blogspot.com/-AgkSlogInfc/YZqRTnDdlXI/AAAAAAAACeY/QlOEoloAp-cFwlUuM0VrX9EdHP1kiWQvQCLcBGAsYHQ/s320/Yvh2OndxS0KA7F7mC9L7fQ.jpg" width="320" /></a></div>Vrijheid in verbondenheid</h4><p>Ik denk dat niemand helemaal vrij is. Je hoort bij een partner, familie, dorp, club, gemeenschap en noem het maar. Door waar je je mee verbonden voelt, ben je tegelijk beperkt in je vrijheid. Je hebt te maken met afspraken, wetten, spelregels en je voelt je als groep verantwoordelijk voor het naleven van die regels. Binnen de regels kun je je vrij bewegen. Als je in je huwelijk hebt afgesproken trouw te zijn aan je partner, heb je bewegingsruimte zolang je geen overspel pleegt. Doe je dat wel, dan voel je je schuldig en ben je al minder vrij. Als het uitkomt mag je misschien niet meer alleen op stap en ben je nog meer beperkt in je vrijheid. Als de set van afspraken van een groep past bij je eigen normen, dan is er geen probleem. Als het afwijkt wordt het anders. Je kunt dan kiezen om je niet aan te sluiten bij een club, ergens niet te gaan werken, of te gaan scheiden. Maar wat als je geen keuze hebt? Of heb je altijd een keuze?</p><p>Door corona is wat tot nog geen twee jaar geleden normaal was, niet meer normaal. De normen van de groep zijn verandert en veranderen nog steeds. Je moet een mondkapje op in de winkel, van de zomer mocht ie af, daarna kwam de verplichting weer terug voor bepaalde plekken. De norm geldt voor alle mensen in Nederland. Doe je het mondkapje op, dan ben je weer 'vrij'. </p><p>Daarna kwam de vrijheid verbonden aan een vaccinatie of een test. Met QR code ben je weer 'vrij'. Let wel, het is allemaal vrijheid binnen grenzen. Je 'koopt' als het ware je vrijheid met bepaald gedrag. Maar als je gedrag niet beloond wordt, voel je je tekort gedaan. Als je je rijbewijs haalt mag je autorijden totdat blijkt dat je het vertrouwen dat je wordt gegund met een rijbewijs niet waar kunt maken. Door regelmatig dronken achter het stuur te zitten of te hard te rijden bijvoorbeeld. Dan wordt je rijbewijs ingenomen. </p><p>Het gaat om afspraken die je maakt met groepsleden. Of die je worden opgelegd van bovenaf. </p><h4 style="text-align: left;">Slecht voorbeeld doet slecht volgen</h4><p>Wat mij verbaasde was de bijna grenzeloze claim voor vrijheid toen mensen gevaccineerd waren. De ministers gaven je daarin zelfs nog een duwtje. 'Dansen met Jansen'. En ze gaven zelf af en toe het verkeerde voorbeeld. En waar kinderen een loopje met opvoeding nemen als papa en mama zelf iets anders voorleven dan ze met de mond beleiden, is dat hier wel heel erg aan de hand. Kinderen neigen naar het opzoeken van de grenzen, als je dat niet bijstuurt nemen ze een loopje met je. Onze regering gaat steeds weer over grenzen heen. Grenzen van de wet, grenzen van eerdere uitspraken, grenzen van fatsoen. We zijn met elkaar lekker grenzeloos bezig. Dit heeft er ondertussen in geresulteerd dat de kinderen onderling zijn gaan kissebissen en pa Hugo roept: "Luisteren!" en wie niet luisteren wil moet maar voelen. Van deur tot deur van arm tot arm. Het werkt niet meer.</p><p>Toch zijn we nog steeds allemaal Nederlanders, als was het een gezin. Alleen heeft papa de schuld van de situatie gegeven aan het ene kind, in zijn ogen het 'lastige' dat geen prik wil. Dat kind kan nu ook door de andere kinderen worden gepest en uitgestoten, want papa beschermt het niet meer. Resultaat: gezinscrisis. De één voelt zich schuldig, de ander wil hoe dan ook de lieve vrede bewaren, een ander kan het niet schelen die gaat gewoon zijn eigen gang. Moeder ziet vol verdriet hoe haar gezin uit elkaar valt. Allemaal ongelukkig, alleen of ontheemd. En Jeugdzorg, de GGZ en de zorg werkten ook al niet meer in het land. Uiteindelijk zullen we toch op elkaar zijn aangewezen. </p><p>Papa Hugo bleek zich te hebben verkocht aan het grote geld en mooie beloften die hem door rijke mensen met veel aanzien werden voorgehouden. Nu kan hij niet meer terug zonder gezichtsverlies. Wat zouden zijn vrienden en vriendinnen wel niet van hem denken. Hij komt zijn afspraken aan hen niet na, hoe zullen ze hem daarvoor straffen? Medicijnverkoop is eigenlijk net drugshandel. Je kunt er maar beter ver van blijven. </p><h4 style="text-align: left;">Verantwoordelijkheid</h4><p>Maar de minister dacht zijn verantwoordelijkheid te nemen. Iedereen moest gered. Ziek, zwak, misselijk of ondoordacht, ze moesten gewoon doen wat hij vond dat goed voor ze was. Vaccineren. Alle andere mogelijkheden wapperde hij weg. Kritische vragen was hij niet van gediend. Hij schakelde het zelfdenkend vermogen en het eigen gevoel van verantwoordelijkheid van de mensen uit. Hij was grenzeloos in zijn verantwoordelijkheidsgevoel en zijn behoefte aan glamour. Ondertussen een afhankelijkheid bij de bevolking creërend van een vaccin, want pas dan ben je 'vrij'. Het is een schijnvrijheid, want de minister is niet vrij. Hij loopt aan de leiband van anderen, met wereldwijde contacten. Heeft hij nog een keuze? </p><p>Voor mij betekent vrijheid dat ik de keuze kan maken waar ik bij wil horen. Wij mensen zijn groepsdieren en kunnen niet alleen overleven. Als ik alleen maar in Nederland mag wonen als ik gevaccineerd ben tegen Covid19, voelt dat voor mij als onvrij. </p><p>Mijn eigen lichaam is mijn grens en daar ben ik verantwoordelijk voor. <br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-59122320937862156712021-10-23T05:14:00.003-07:002021-10-24T01:34:58.355-07:00Mijn prik en IC plek mag je hebben!<p>Er zijn vele redenen om je niet te laten vaccineren tegen Covid19. Hoe ga je om met mensen die niet gevaccineerd zijn? Alle ongevaccineerden op een hoop gooien en veroordelen is de gemakkelijkste weg. Ik kies voor een moeilijke. Die wil ik hier graag uitleggen.</p><h4 style="text-align: left;">Een betere wereld</h4><p>Toen ik op de middelbare school zat wilde ik het wereldvoedselprobleem helpen oplossen. De hongerende kindjes in Afrika op de televisie kon ik niet aanzien. Ik wilde naar de Hogere Landbouwschool en dan naar Afrika als ontwikkelingswerker. Maar had ik wel zulke groene vingers? Uiteindelijk besloot ik voeding te gaan studeren en ik volgde de opleiding Diëtetiek. Ik volgde nog extra lessen in tropenziekten, maar tegen het eind van de opleiding begonnen mijn twijfels. </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-US0eT0rJgHU/YXP2aTSWBuI/AAAAAAAACdY/yIlz1pgmud4bwn2g1QzbMlij2rEvVt-JACLcBGAsYHQ/s2048/vdbLINCeQiKVR3yj7RWRBA.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="240" src="https://1.bp.blogspot.com/-US0eT0rJgHU/YXP2aTSWBuI/AAAAAAAACdY/yIlz1pgmud4bwn2g1QzbMlij2rEvVt-JACLcBGAsYHQ/s320/vdbLINCeQiKVR3yj7RWRBA.jpg" width="320" /></a></div>Ik had epilepsie en viel nogal eens om als ik te weinig slaap had gehad of spanning voelde. Ik gebruikte medicijnen daarvoor, maar dat hielp niet echt. Was het wel zo verstandig om dan voor een leven in Afrika te kiezen? Mijn vriend van toen had civiele techniek gestudeerd en kon als ontwikkelingswerker zo aan de slag. We hadden de sollicitatieformulieren voor de Stichting Nederlandse Vrijwilligers al in huis. Maar toch deden we het niet. <p></p><p>Ik was tijdens mijn studie al tot de conclusie gekomen dat we heel veel eiwitten verspillen door er diervoer van te maken voor de vleesindustrie. Ik stopte met het eten van vlees en zag dat ik om een bijdrage te leveren aan het oplossen van wereldproblemen, niet perse aan de andere kant van de wereld hoefde te zijn. In de jaren die volgden ging ik werken bij een adviesbureau op gebied van milieu en afvalstoffen. 'Een beter milieu begint bij jezelf' was toen het thema. De thermostaat van de verwarming stond laag en mijn kinderen zijn opgegroeid in katoenen luiers die ik aan de waslijn te drogen hing. Nu doe je dat voor het klimaat, toen deed ik het om de aarde te sparen en vervuiling tegen te gaan. </p><p>Mijn levenshouding is vrij sober gebleven. Bij voorkeur eet ik biologische producten, zo weinig mogelijk voorbewerkt en uit het seizoen. Dus in de winter zie je mij geen sla en aardbeien kopen. </p><h4 style="text-align: left;">Het systeem of je leven?</h4><p>De epilepsie ging over toen ik stopte met de medicijnen omdat ik weer zwanger wilde raken. Of dat verband met elkaar heeft is niet wetenschappelijk bewezen😏. Verder was ik nooit ziek. Af en toe een verkoudheid was het ergste.</p><p>Jaren later: de kinderen de deur uit en een andere partner. Leven op het platteland, tussen de boeren. Boeren gevangen in een systeem wat hen stuurt in hun bedrijfsvoering. Als je niet meegaat ben je dief van je eigen portemonnaie en een loser in de ogen van veel van je collega's. Ik zag hun worsteling daarin. Die worsteling tussen passie en systeem herkende ik in mezelf. </p><p>Partner Wim kreeg in 2009 een hersenstaminfarct en werd voor de hemelpoort weggerukt. Hij lag 100 dagen op de IC en ik bezocht hem elke dag. Na een week kreeg ik het inzicht dat ik op de wereld ben om in liefde met elkaar te leven, met respect voor de omgeving. Dat maakte dat ik niet anders kon dan stoppen met het 'onzinbaantje' wat ik toen had. Ik wilde thuis zijn, zodat Wim ook thuis zou kunnen komen wonen in plaats van in een verpleeghuis. Thuis begon een zoektocht naar een nieuwe invulling van ons leven.</p><p>Dat begon ermee ons te ontworstelen uit de greep van de medische wereld. Een wereld vol goede zorgen en met een focus op 'veiligheid' die we allebei als verstikkend ervaren. Wij wilden gewoon leven en bedankten voor nog een controle en nog meer onderzoek. Alleen de bloedverdunner en het ademapparaat voor 's nachts zijn overgebleven. En de jaarlijkse griepprik voor Wim. Want de gedachte van de medici is dat Wim een longprobleem heeft en geen longontsteking moet krijgen. Als hij dat kan afdoen met een griepprik vindt Wim het best. Ik kreeg als mantelzorger de griepprik ook aangeboden, maar omdat ik nog nooit griep had gehad, bedankte ik daarvoor.</p><h4 style="text-align: left;">En dan krijg je toch de griep</h4><p>Tot er in 2017/2018 een heftige griep rond ging. Er kwamen veel mensen in het ziekenhuis en op de IC. De zorg kon het niet aan. Er kwam een extra vaccinatie en toen de huisarts Wim een prik kwam geven, besloot ik er ook maar een te nemen omdat ik niet wilde dat Wim eventueel ziek zou worden van mij. </p><p>In de herfst daarna werd ik ziek. Koorts, hoesten, misselijk, ik hing wekenlang op de bank. 's Nachts hoestte ik de longen uit mijn lijf. Soms zo erg dat ik dacht dat ik stikte en Wim zich losmaakte van zijn ademapparaat om mij op mijn rug te kloppen. Ik voelde me heel ziek en ellendig. Griep. Die hele winter voelde ik me onplezierig. Ik hield een hoestje en af en toe had ik pijn op mijn borstbeen. Nu zouden ze het misschien long covid noemen. Dat hoestje heb ik nog af en toe en die pijn op mijn borstbeen is sinds een halfjaar verdwenen. Ik kreeg dus voor het eerst erge griep nadat ik me er voor het eerst tegen heb laten vaccineren. </p><p>Ik ben nog een paar keer eerder ziek geweest van een medische handeling. Ook ervaringen met Wim in het ziekenhuis hebben mijn vertrouwen in het medische systeem niet versterkt. Sterker nog, ik blijf er liever ver van. Ik ben heel bang om niet op een natuurlijke manier te mogen sterven als mijn tijd gekomen is. Ik wil niet gereanimeerd, ik wil niet langer in leven gehouden worden dan mijn lichaam dat wil. Ja, in principe wil ik tot het eind de regie zelf behouden. Ik voel me er dan ook zelf verantwoordelijk voor dat ik goed voor mijn lichaam zorg. Dat doe ik door bewust te eten, voldoende te bewegen door te wandelen en te fietsen, ademhalingsoefeningen elke ochtend, Qigong. Nu het virus weer actiever is, mijd ik drukke plekken en houd ik toch graag een beetje afstand. Ik stap voor de ontspanning regelmatig in mijn kano voor een tochtje over het water en door het werk in de tuin kom ik tot rust en nieuwe inzichten. Om mijn geest gezond te houden fotografeer, schilder en schrijf ik. Als luisteraar bij de Luisterlijn komt een wereld tot mij die ik nog niet kende. </p><h4 style="text-align: left;">Verantwoordelijkheid nemen</h4><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-k-yiv9a5h00/YXP21mPtHRI/AAAAAAAACdg/BRoaPewegpsxCwmLtyxKQYmx3NAVJX4WwCLcBGAsYHQ/Schermafbeelding%2B2021-10-23%2Bom%2B12.41.00.png" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img alt="" data-original-height="450" data-original-width="530" height="240" src="https://lh3.googleusercontent.com/-k-yiv9a5h00/YXP21mPtHRI/AAAAAAAACdg/BRoaPewegpsxCwmLtyxKQYmx3NAVJX4WwCLcBGAsYHQ/Schermafbeelding%2B2021-10-23%2Bom%2B12.41.00.png" width="283" /></a></div>En om mijn leven nog meer zin te geven in de wereld word ik binnenkort register mediator. Om conflicten tussen partijen uit de weg te ruimen op een manier waarop ze zelf verantwoordelijkheid nemen voor het resultaat. <p></p><p>Maar of ik dat kan doen in een wereld waarin een tegenstelling wordt geschapen tussen gevaccineerden en ongevaccineerden? Een wereld waar ik als ongevaccineerde tot veel dingen geen toegang meer heb?</p><p>Misschien begrijp je na dit verhaal te hebben gelezen mijn reden om me niet te laten vaccineren. En dat ik het raar vind dat ik daardoor voor sommigen opeens een bedreiging lijk te zijn voor de medemens.</p><p>De hongerende mensen in Afrika en de rest van de wereld mogen mijn prik en IC plek hebben. </p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-80973049712095532182021-06-30T08:10:00.021-07:002021-06-30T08:16:54.506-07:00Vertel me niet wat goed voor me is.....<p>Mensen die me vertellen wat goed voor me is verdraag ik slecht. Ze gaan voorbij aan mijn vermogen en behoefte om zelf daarover na te denken. Ik wil zelf mijn keuzes te maken. </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-mjc430oZWLc/YNxxrCIfGkI/AAAAAAAACa8/k4nuX60wwLctbakkNg-R_ryu8A-Gr94pwCLcBGAsYHQ/s2048/FB015CE8-7849-40E5-9D5C-79495843E93B.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="2048" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-mjc430oZWLc/YNxxrCIfGkI/AAAAAAAACa8/k4nuX60wwLctbakkNg-R_ryu8A-Gr94pwCLcBGAsYHQ/s320/FB015CE8-7849-40E5-9D5C-79495843E93B.jpg" /></a></div>Mijn allergie voor schoolmeesters en andere betweters stamt uit mijn kindertijd. Ik was een braaf kind, maar toen ik op 8 jarige leeftijd stiekem in een hoekje van het schoolbord 'Juf is gek' schreef, had de juf er wijs aan gedaan daar over met mij in gesprek te gaan. Waarom had ik dat gedaan? Dan had ik haar gezegd dat ik me niet serieus genomen voelde als wij meisjes weer moesten handwerken terwijl de jongens mochten rekenen. Ik wilde graag het verste van de klas in het rekenboekje zijn, maar na elke handwerkles werd ik door Klaas weer ingehaald. Wat de juf wel deed? Ze vroeg wie dat op het bord geschreven had, zei dat ik dat niet meer mocht doen en verklapte het aan mijn moeder. Ik voelde me door zowel de juf als mijn moeder in de steek gelaten. Zij dachten dat handwerken beter voor mij was dan rekenen, naar mijn eigen behoefte werd niet gevraagd. <p></p><h4 style="text-align: left;">Autoriteit moet je verdienen</h4><p>Ondertussen heb ik het de juf en mijn moeder al lang vergeven, maar autoriteit accepteer ik nog steeds niet zomaar. Die autoriteit moet je bij mij verdienen. Verdienen door me serieus te nemen, door me te vragen hoe ik het zie, hoe ik ergens over denk, of wat ik voel bijvoorbeeld. En als ik daar dan vertrouwen in heb, dan kan ik van iemand aannemen dat iets goed voor me is. </p><p>En dan komt daar Minister van Volksgezondheid Hugo de Jonge. Een domineeszoon die schoolmeester werd, op schoenen die teveel afleiden van waar het over moet gaan: de Inhoud. Zijn toon, zijn houding, zijn maniertjes, alles in mij komt er tegen in opstand. 'Manipulatie' is de alarmknop die in mij aangaat. Nudging noemen ze het ook wel. Beïnvloeden van keuzegedrag door het een zetje in de goede richting te geven. Rutte en De Jonge zijn er meesters in. Maar wie bepaalt de goede richting? En is de goede richting voor jou ook de goede richting voor mij, voor ons?</p><p>In begin van Corona, wisten we nog nauwelijks wat er op ons afkwam. We gaven ons over aan een team van deskundige virologen, waarnaar ook de regering luisterde. Logisch in die eerste weken. Maar al gauw bleek dat wat goed is voor de één, niet ook perse goed is voor de ander. Voor nuancering was geen ruimte, we moesten koste wat kost een virus bestrijden en voorkomen dat er doden zouden vallen omdat ze niet konden worden behandeld in het ziekenhuis op de IC. Alles moest er voor wijken, dat was het beste voor ons allemaal, zo werd geredeneerd. En alles in mij riep: Ja, maar..... die handwerkles is goed voor meisjes die sokken moeten kunnen breien, maar niet voor meisjes die beter zijn in rekenen. Heb ook aandacht voor hen die niet in de bedachte mal van het paniekbeleid passen. Misschien is het wel slim om hen juist te raadplegen. Maar nee, ze werden als 'gekkie' weggezet. </p><h4 style="text-align: left;">Manipulatie</h4><p>Meester Hugo ging verder. De mondkapjes die eerst te weinig bijdroegen aan het voorkomen van de verspreiding van het virus, werden ontdekt als 'gedragsbeïnvloeder'. We zouden ons meer bewust zijn van dat nare virus als we allemaal een mondkapje zouden dragen. Dus... de mondkapjes bleken opeens toch wel te helpen en werden verplicht. De ene manipulatieve actie volgde op de andere. En waar ik eerst de deskundigen nog wel geloofde, geloofde ik er steeds minder van. Wetenschap bleek politiek gevoelig. Daar ging mijn laatste beetje vertrouwen in autoriteit. Toen de ene dokter verklaarde dat iets groen was en de andere met evenveel overtuiging verklaarde dat het rood was, voelde ik me steeds meer overgeleverd aan mijn eigen oordelingsvermogen. Wat is goed voor mij en wat niet? En hoe harder meester Hugo schreeuwde, hoe minder ik nog op zijn gezag vertrouwde. Hij probeerde ons ergens naartoe te leiden, maar hij wist helemaal niet waarover hij het had. Als zelfs een gelovige domineeszoon niet meer op Gods leiding vertrouwt en ondertussen zelf voor God speelt, hoe griezelig wordt het dan? </p><h4 style="text-align: left;">Laten leiden door natuurwetten?</h4><p>Want na Corona is er alweer de volgende crisis, die er ook al was voor Corona trouwens. De klimaatverandering. Als ik kijk naar de natuur, dan is zo'n pandemie een fantastische manier om de klimaatcrisis op te lossen. Maar dan moet je het wel aan de natuur zelf overlaten. De grootste bedreiging voor de mens, is de mens zelf. We zijn met veel te veel, willen steeds meer. Meer reizen, meer spullen, meer eten, meer feesten, meer, meer, meer.... . We behandelen de planeet als een hoer. Wegwerpgenot als je ervoor betaalt, met geld of een prik. Wat er achter blijft is een lege ziel. Een dorre ontheemde vlakte, waar de zon vrij spel heeft. Met een enkel levend wezen wat zich daaraan heeft kunnen aanpassen. </p><p>Alle maatregelen die we bedenken om de pandemie of de verandering van het klimaat te bestrijden, leiden alleen maar tot grotere belasting van de aarde. Grondstoffen moeten worden gedolven voor de productie van windmolens, zonnepanelen, accu's. De aarde wordt doorboord om steeds dieper gebruik te kunnen maken van wat er in de bodem zit. Water, warmte, gas en meer. Tegelijk kunnen we mooi andere spullen diep in de bodem brengen. Ook hier komen we onszelf en onze rotzooi weer tegen. De natuur wilde het zelf regelen. Zo'n pandemie ruimt lekker op als je hem gewoon laat gaan. Met minder mensen is er meer ruimte om naar plekken te gaan waar het klimaat wel leefbaar is. Maar nee, wij moesten de pandemie bestrijden, koste wat het kost. De hoeveelheid afval die die bestrijding oplevert is afschrikwekkend. Alleen de rondzwervende mondkapjes al. En dan al dat afval om 'hygiënisch en veilig' te kunnen werken. Al die plastic schermen. Al dat testmateriaal. Waar gaat het heen? </p><h4 style="text-align: left;">Memento mori<br /></h4><p>Ik geloof dat niemand nog weet wat goed is. </p><p>We zijn allemaal van God los geraakt. Onder leiding van mensen die dachten dat ze wisten wat het beste voor ons was. Die dachten voor God te kunnen spelen. </p><p>Ik geloof alleen nog in de natuur en haar wetmatigheden. Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Zolang wij te bang zijn om te gaan, gaan wij aan onze pogingen om het sterven te voorkomen ten onder. </p><p>'Memento mori', gedenk te sterven.</p><p><br /></p><p> </p>Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-53293676438031342762021-05-23T04:41:00.004-07:002021-05-23T04:41:53.064-07:00Mag je het ook anders zien?<p>De afgelopen weken keek ik naar het TV programma 'Filemon en de complotten'. In de vijf afleveringen van het programma gaat Filemon Wesselink in gesprek met mensen die verbanden tussen dingen zien die niet iedereen ziet. Sommige dingen gaan me boven de pet. Maar wat de mensen die bedenkingen hebben rondom corona en de maatregelen zeggen, kan ik goed volgen. De conclusie die Filemon op het eind van het programma trekt, maakt voor mij veel duidelijk.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-yZehxKIHERo/YKo7lJ42T4I/AAAAAAAACZ8/rFQfanyLZ2IPU0dNBA08AB-ji_r3GVKkACLcBGAsYHQ/s887/fullsizeoutput_eaa.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="588" data-original-width="887" src="https://1.bp.blogspot.com/-yZehxKIHERo/YKo7lJ42T4I/AAAAAAAACZ8/rFQfanyLZ2IPU0dNBA08AB-ji_r3GVKkACLcBGAsYHQ/s320/fullsizeoutput_eaa.jpeg" width="320" /></a></div><p></p><h4>Complot of visie?</h4><p>Hoe mensen worden gelabeld als 'complotdenkers' en 'wappies' boeit me. Ik zweeg het afgelopen jaar ook regelmatig om maar geen 'wappie' te worden genoemd. Maar ben ik een 'complotdenker' omdat ik vragen stel en niet alles voor zoete koek aanneem? </p><p>Mijn vader had het al dertig jaar geleden over het gevaar van de Chinezen. Dat was in de jaren dat het gevaar in onze hoofden vooral van Rusland of de voormalige Sovjet Unie kwam. China was nog een soort van ontwikkelingsland waar de mensen heel handig waren in het namaken van door ons bedachte spulletjes. Chinese kwaliteit betekende 'goedkoop en heel kort houdbaar'. Daar ging geen enkele dreiging van uit. Toch voorzag mijn vader dat de Chinezen op slinkse wijze, bijna ongemerkt de wereldorde zouden gaan bepalen. Na zijn dood zei mijn moeder:"Papa wist de dingen altijd al ver vooruit." Mijn moeder vond zijn ideeën vaak onzin, kon het daar ook niet echt met hem over hebben. Maar achteraf zag ze wel, dat hij toch vaak gelijk had. Was mijn vader een complotdenker? Of was hij visionair? Zag hij verbanden die anderen nog niet zagen? Wat ik wel weet is dat hij graag met vrienden over zijn ideeën van gedachten wisselde.</p><h4>Zwart-wit denken</h4><p>Ik had nooit wat met complottheorieën. Dat er complottheorieën bestaan over bijvoorbeeld de aanslag op de Twin Towers in New York of de moord op Kennedy ontdekte ik pas toen ik me ging verdiepen in het complotdenken rondom corona. Toch had ik direct toen ik die vliegtuigen in de Twin Towers zag vliegen, andere gedachten dan iedereen om me heen en de krant en TV. De afschuw over de aanslagplegers, de angst voor verdere aanslagen en de behoefte om alles te beveiligen maakten mij bang. Ik voorzag dat onze behoefte om alles te b<span style="font-family: inherit;">ewaken en te beveiligen juist onze vrijheid zouden gaan beperken. Uit naam van verdediging van de westerse vrijheid, creëerden we onze eigen 'onvrijheid'. Reizen was vanaf toen niet meer zo vrij. Het terrorisme groeide en de bedreiging lag overal op de loer. De toenmalige Amerikaanse president Bush zei <span style="background-color: white; caret-color: rgb(32, 33, 34); color: #202122;">dat iedere natie in de wereld een keuze moest maken tussen </span><i style="caret-color: rgb(32, 33, 34); color: #202122;">of</i><span style="background-color: white; caret-color: rgb(32, 33, 34); color: #202122;"> de kant van Amerika kiezen, </span><i style="caret-color: rgb(32, 33, 34); color: #202122;">of</i><span style="background-color: white; caret-color: rgb(32, 33, 34); color: #202122;"> die van de terroristen: "Every nation, in every region, now has a decision to make. Either you are with us, or you are with the terrorists." </span> 'War on terror' was geboren. </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-2DqgrUMUcJY/YKVJUJGMEcI/AAAAAAAACZk/xhqo_0lofsYb_TYRIl-MqBpfpUPODC8sgCLcBGAsYHQ/s216/fullsizeoutput_977.jpeg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="188" data-original-width="216" height="170" src="https://1.bp.blogspot.com/-2DqgrUMUcJY/YKVJUJGMEcI/AAAAAAAACZk/xhqo_0lofsYb_TYRIl-MqBpfpUPODC8sgCLcBGAsYHQ/w195-h170/fullsizeoutput_977.jpeg" width="195" /></a></div><p></p><p><span style="font-family: inherit;">Ik dacht niet zo zwart-wit. Ik kon me niet vinden in die oorlogstaal en dacht hiermee </span>creëer je je eigen oorlog. Ik was banger voor de veiligheidsmaatregelen en de oorlogstaal dan voor de jongeren die op hun manier de strijd aangingen tegen <span style="font-family: inherit;">de westerse suprematie over de wereld. Ik wilde ze begrijpen, ik wilde dat men het gesprek aanging. Maar daarvoor leek het al te laat. Het was 'wij' tegen de 'terrorist'. Wat is eigenlijk een 'terrorist'? Ik vind de volgende definitie: '<span face="sans-serif" style="color: #202122;"><span style="background-color: white;">Een terrorist is iemand die geweld pleegt om een </span><span><sup class="reference" id="cite_ref-bush_adress-20_sep_3-0" style="line-height: 1; unicode-bidi: isolate;"></sup>politiek doel te bereiken'. Interessant om je af te vragen wie dan eigenlijk de terrorist is. Is het misschien zelfs een strijd tegen onszelf?</span></span></span></p><h4><span style="color: #202122;">Als je een vraag stelt ben je tegen!</span></h4><p><span face="sans-serif" style="color: #202122;"><span style="font-family: inherit;">Toen corona kwam, schoten we ook massaal in de beheers- en controle stand. De eerste week, misschien </span>zelfs twee weken, was ik daar blij mee. Duidelijke taal: 'Blijf thuis!'. Langzamerhand verkregen we meer zicht op wat er mogelijk aan de hand was. De aanpak werd langzamerhand niet meer zo eenduidig. De consequenties van de maatregelen waren niet voor iedereen even goed te hanteren. De boodschap 'was je handen kapot' was voor mij een spelbreker. Je huid is een natuurlijke barrière tegen indringers van buiten. Als je huid kapot is, is dat een opening in je natuurlijke afweer. De gewone mondkapjes hielpen wel of niet, maar we moesten ze op om ons bewust te blijven van de dreiging van het virus. En toen de app kwam waarmee je gewaarschuwd zou worden als je bij een besmet iemand in de buurt zou zijn geweest, deed me helemaal aan het boek 1984 van George Orwell denken. Ik vroeg me af waar dit naartoe ging. Ouderen die alleen in een verpleeghuis moesten sterven. Zoveel onmenselijkheid begreep ik niet. Waren de maatregelen wel in verhouding tot de ernst van de kwaal? Moeten we iedereen koste wat kost in leven willen houden? </span></p><p><span face="sans-serif" style="color: #202122;">Ik had steeds meer vragen waar ik een antwoord op zocht. Maar ik merkte steeds meer dat het stellen van een vraag niet vrij was. Zonder dat je het wilde werd je in het kamp van voor- of tegenstander van de overheidsmaatregelen geduwd. Maar ik ben niet voor of tegen.... ik ben op zoek naar de weg. En die vind ik door vragen te stellen, door het gesprek aan te gaan. Zelfs in mijn familie wordt dat niet altijd goed begrepen. Vragen worden geïnterpreteerd als 'tegen'. </span></p><p><span face="sans-serif" style="color: #202122;">Om me heen zag ik mensen polariseren. Voorstanders gaan trots met een injectiespuit in de arm op de foto. Ik zie dat een beetje als 'provoceren'. Eerder nam je ook niet op die manier je hepatitisinjectie in ontvangst. De mensen die vraagtekens bij de maatregelen zetten vinden elkaar op social media. Als daar dan posts met andere geluiden dan die van de overheid, worden verwijderd, gaan ze 'ondergronds'. De spreekbuizen van de overheid noemen deze mensen 'complotdenkers' of 'wappies'. Koren op hun molen; 'Zie je wel, ze nemen ons niet serieus'. Het is wij tegen de 'wappies'. De overheid heeft hiermee volgens mij een eigen vijand gecreëerd. Als dan ook de coördinator terrorisme bestrijding deze mensen als potentieel gevaar voor de samenleving bestempeld, zijn we daar waar niemand wil dat we zijn. Behalve dan degenen die alles aangrijpen om een relletje te schoppen. Maar dat zijn er veel minder dan degenen die begonnen als 'vragenstellers'. </span></p><h4><span style="color: #202122;">De overheid creëert haar eigen vijand</span></h4><p><span face="sans-serif" style="color: #202122;">In mijn ogen creëer je als overheid met een eenzijdig geluid richting burgers je eigen vijand door vragenstellers, critici, mensen met een ander geluid te labelen als 'complotdenker/wappie'. Daarmee label je ze impliciet als 'niet serieus te nemen'. Welk belang heeft de overheid erbij om een deel van haar burgers op voorhand niet serieus te nemen? Dat waar de zogenaamde 'complotdenker' als vragensteller voor probeerde te waarschuwen wordt hiermee de door allen ongewenste waarheid. En de 'complotdenker' wordt weer bevestigd in dat waarom hij vragen bij de coronamaatregelen had. De overheid is onbetrouwbaar. Want dat was een conclusie van Filemon Wesselink in zijn programma; Wat 'complotdenkers' gemeenschappelijk hebben zijn slechte ervaringen met de overheid. Het niet serieus nemen van vragen en andere ideeën werkt radicalisering in de hand.</span></p><p><span face="sans-serif" style="color: #202122;">Naar aanleiding van dit alles ga ik in gesprek met mijn partner Wim. Hij noemt me af en toe ook een 'wappie' en begrijpt niet waar ik me zo druk om maak. "Gewoon je eigen gang gaan", zegt hij me vaak. Ik vraag hem of hij de overheid vertrouwt. "Nee, maar zo werkt het systeem nu eenmaal, dat kun je niet veranderen", zegt hij. "Maar vind jij dan alles goed?" vraag ik hem. "Nee, maar je kunt het nooit voor iedereen goed doen als overheid. Je moet als individu altijd blijven opkomen voor jezelf, je eigen weg vinden binnen de mogelijkheden. Stemmen op de politieke partij die het dichtst bij jouw kijk op de wereld staat, lid worden van bijvoorbeeld een vakbond om je te helpen op te komen voor belangen." Hij accepteert het systeem van de overheid, is het met veel dingen niet eens en kiest voortdurend zijn eigen weg. Na zo'n gesprek met hem kan ik dat ook weer. Maar om mijn eigen weg (weer) te vinden heb ik af en toe zo'n gesprek nodig. Een gesprek waarbij ik zonder meteen in een hoek te worden geplaatst mijn gedachten en wantrouwen kan uiten. Waarbij ik vragen kan stellen die niet meteen als 'tegen' worden opgevat. Pas dan kan ik ook de overheid weer begrijpen. Het is gewoon nooit goed. </span></p><h4><span style="color: #202122;">In gesprek om de ander te willen begrijpen in plaats van te overtuigen<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-sIMGI_UAM-w/YKVJyFX5P0I/AAAAAAAACZs/PfIHJv4xJ-0ZAdh87sxDgfCFmSuQ5LbsgCLcBGAsYHQ/Schermafbeelding%2B2021-05-19%2Bom%2B15.09.55.png" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img alt="" data-original-height="1192" data-original-width="1142" height="204" src="https://lh3.googleusercontent.com/-sIMGI_UAM-w/YKVJyFX5P0I/AAAAAAAACZs/PfIHJv4xJ-0ZAdh87sxDgfCFmSuQ5LbsgCLcBGAsYHQ/w196-h204/Schermafbeelding%2B2021-05-19%2Bom%2B15.09.55.png" width="196" /></a></div></span></h4><p><span style="color: #202122;">Waarom niet gewoon met elkaar in gesprek gegaan? De echte waarheid bestaat niet, die maken we samen!</span></p><p><span face="sans-serif" style="color: #202122;">Naar mijn mening bestaan 'complotdenkers' niet, maar worden mensen die er andere gedachten op na houden dan de gewenste, zo genoemd door hen die zich niet in hun gedachten en achterliggende motieven willen verdiepen. Waarmee men ze dus op voorhand uitsluit voor een open gesprek. Een gesprek op zoek naar wat ons bindt in plaats van wat ons verdeelt.</span></p><p><span style="font-family: inherit;"><span face="sans-serif" style="color: #202122;"><br /></span></span></p><p><span face="sans-serif" style="color: #202122;"><span style="font-size: 14px;"><br /></span></span></p><p><span face="sans-serif" style="color: #202122;"><span style="font-size: 14px;"><br /></span></span></p><p><span face="sans-serif" style="color: #202122;"><span style="font-size: 14px;"><br /></span></span></p>Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-67336576556897764312021-05-13T13:53:00.001-07:002021-05-13T13:53:51.378-07:00De menselijke dokter <h4 style="text-align: left;">Het gaat goed</h4><div>Volgens afspraak word ik ruim twee weken na mijn baarmoederoperatie gebeld voor de uitslag van weefselonderzoek. Of er uitzaaiingen zijn en of er nog verdere behandeling zoals bestraling nodig is. Ik zeg tegen iedereen die daar naar vraagt, dat ik daar eigenlijk niet zo mee bezig ben. Ik wil eerst dat de wond geneest en ik weer gewoon kan bewegen. Wandelen, fietsen.. ik wil weer in mijn kajak!<div>Rond een uur of 5 in de middag gaat de telefoon en word ik gebeld door de zogenaamde behandelende arts. Ik heb hem echter nog nooit eerder gezien of gesproken. Hij vraagt een beetje hoe het gaat. Dan vertelt hij dat het allemaal schoon is. Ik hoef niet te worden bestraald en er is geen verdere behandeling nodig. Ik ben zoooo opgelucht. Nu merk ik dat ik onbewust wel degelijk gespannen was voor deze uitslag. Ik hield rekening met een natraject met bestraling. Opeens valt dat weg. Ik kan weer vooruit kijken. Er is nog wel een zes weken controle om te kijken of alles goed is hersteld. Maar dat vind ik niet erg. </div><div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-n9Di8KF9Eeg/YJ2NzCzemNI/AAAAAAAACZM/yZv1SplY9NkWROie8E67U_8Vedh1CDFcgCLcBGAsYHQ/s2048/fullsizeoutput_b3f.jpeg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1705" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-n9Di8KF9Eeg/YJ2NzCzemNI/AAAAAAAACZM/yZv1SplY9NkWROie8E67U_8Vedh1CDFcgCLcBGAsYHQ/s320/fullsizeoutput_b3f.jpeg" /></a></div>De volgende dag pak ik de fiets en rijd naar de lekkerste bakker. Ik haal mezelf een heerlijk brood en zie verrukkelijke taartjes staan. Ik vraag aan de verkoopster hoe ze smaken. Vol liefde beveelt ze me een citroen merengue taartje aan. Ik vertel haar dat ik mezelf daar op tracteer vanwege de goede uitslag. "Hier krijg ik kippenvel van", zegt ze. "Zo mooi dat u dat zichzelf gunt. Het is goed om ook lief te zijn voor jezelf." Samen schieten we vol. Blij van zoveel medemenselijkheid fiets ik naar huis. </div><div><br /></div><h4 style="text-align: left;">Aandacht voor de mens achter de patiënt</h4><div>Vier weken later ga ik voor controle naar het ziekenhuis. Dokter B. is de warme en lieve gynaecoloog die mij zo prettig in narcose deed glijden en er was toen ik weer bijkwam. <br /></div><div>Ik loop de kamer binnen en het eerste wat ze zegt is: "Wat ben jij al goed hersteld!" Ik ben verrast. Ze heeft me nog geen vraag gesteld. Blijkbaar kunnen goede dokters aan je neus zien hoe het met je gaat. Ik hou daar van.</div><div>"Ik heb vandaag een arts in opleiding erbij, vind je dat goed?", vraagt ze. Ik zie een jongeman naast haar zitten en heb geen bezwaar tegen zijn aanwezigheid. "Hoe gaat het?" vraagt ze vervolgens.</div><div>Ik vertel hoe goed het gaat. Dat ik alles alweer doe en helemaal geen pijn meer heb. Ook kwa conditie voel ik me alweer de oude. Ik vertel haar hoe goed het me heeft gedaan hoe ze me naar de narcose begeleidde en hoe fijn ik het vond dat ze speciaal nog even bij me kwam kijken op de verkoeverkamer. Ze was al vrij en ik herinner me haar blauwe trui. Zij herinnerde zich het ook nog. Ze zegt dat ze het fijn vindt dit te horen. </div><div>Dan vertel ik dat ik zo boos ben geworden toen ik na twee dagen 'medisch technisch' gezien naar huis moest, maar daar emotioneel nog niet klaar voor was. Dat ik heb gesmeekt nog één dag in alle rust en stilte daar op die kamer weer tot mezelf te mogen komen. Ze schoof naar het puntje van haar stoel en wilde er alles van weten. "Ik ga hier een notitie van maken" zei ze. "Ik vind dat we beter rekening moeten houden met de totale leefsituatie van de patiënt. Zodra jij thuiskomt sta je in de 'alertstand', er wordt automatisch een beroep op je gedaan. Jij hebt ook rust nodig. Ik vind dat we beter rekening moeten houden met de leefsituatie van de patiënt." Ik ben zo blij dit te horen. </div><div>Zonder handenschudden nemen we afscheid. Corona is er nog steeds. Het liefst zou ik haar met een knuffel bedanken voor haar warme menselijkheid.</div><div><br /></div><h4 style="text-align: left;">Het goede voorbeeld ter inspiratie</h4><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-S9fNxvYWvyQ/YJ2PRqCzB0I/AAAAAAAACZU/ffkLtjdlN00XpdVFWrM-_e2rl9hyKzjzwCLcBGAsYHQ/s320/mqdefault.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="180" data-original-width="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-S9fNxvYWvyQ/YJ2PRqCzB0I/AAAAAAAACZU/ffkLtjdlN00XpdVFWrM-_e2rl9hyKzjzwCLcBGAsYHQ/s0/mqdefault.jpg" /></a></div>Twee dagen later word ik gebeld door de arts in opleiding. "Mag ik u nog wat vragen stellen?" vraagt hij. <br />"Het gesprek bij dokter B. heeft veel indruk op me gemaakt. Ik moet voor mijn studie een verslag schrijven over iets wat indruk op me heeft gemaakt. De bijzondere manier waarop dokter B. met haar patiënten omgaat vind ik inspirerend en speciaal in het gesprek met u. Ik vind het belangrijk dat je als arts ook vanuit het perspectief van de patiënt kijkt." We spreken nog zeker drie kwartier. </div><div>"Ik vind het inspirerend u zo te spreken", zegt hij. "In dit telefoongesprek met u leer ik meer over patiëntperspectief en het belang om ook naar de leefsituatie te kijken, dan dat ik tijdens mijn studie heb geleerd." </div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div></div>Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-87051775242143436542021-05-06T10:07:00.002-07:002021-05-06T10:10:42.387-07:00Vrijheid koop je!<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-suK2t8ZKOdo/YJQasXmXCeI/AAAAAAAACYw/InItjVlcpF8yttD9DL9Y-L_FiFupwA_xACLcBGAsYHQ/s2048/fullsizeoutput_e7a.jpeg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" src="https://1.bp.blogspot.com/-suK2t8ZKOdo/YJQasXmXCeI/AAAAAAAACYw/InItjVlcpF8yttD9DL9Y-L_FiFupwA_xACLcBGAsYHQ/s320/fullsizeoutput_e7a.jpeg" width="320" /></a></div>Gisteren was het 5 mei. Overal spreekt men over vrijheid. Hoezeer we moeten koesteren te leven in een vrij land. Vergelijkingen maken tussen nu en de Tweede wereldoorlog mag niet. Diezelfde dag komt het bericht dat we waarschijnlijk nog voor de zomer een vaccinatiepaspoort krijgen, zodat we weer op vakantie naar het buitenland kunnen en in eigen land het theater mogen bezoeken. Het toerisme moet weer op gang gebracht. Ik voel een diep verdriet in me naar boven komen. De oorlog komt nu opeens wel heel dichtbij. <br /><p></p><p>Ik vraag me af wat we eigenlijk verstaan onder vrijheid. Hoe vrij zijn we eigenlijk? </p><h4 style="text-align: left;">Wat is vrijheid eigenlijk?</h4><p>'s Avonds kijk ik naar het bevrijdingsconcert in Koninklijk Theater Carré. Prachtig hoe het begint met de ene man in het bootje op de gracht, waarmee de muziek langaam naar binnen ging. Er zijn mooie woorden, mooie beelden, mooie muziek. Ik zeg nog tegen mijn man Wim dat ik het concert zo binnen eigenlijk wel mooier vind dan buiten op de gracht. Het is rustiger. Maar ergens kriebelt nog steeds de vraag in mij wat we nu eigenlijk verstaan onder vrijheid. Is vrijheid het ontbreken van oorlog? Een oorlog met dodelijke en verwoestende wapens?</p><p>Dan zingt Stef Bos het lied 'Daarom zijn wij vrij'. Ik luister met verbazing. Ik herken dat lang niet alles wat hij noemt nog zo vanzelfsprekend is. Een stukje uit de tekst:</p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="background-color: white; font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: #444444; font-size: 10pt;">daarom zijn wij vrij</span></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: #444444; font-size: 10pt;">vrij om te bewegen</span></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: #444444; font-size: 10pt;">vrij om zelf te kiezen</span></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: #444444; font-size: 10pt;">waarvoor wij willen leven</span></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: #444444; font-size: 10pt;">vrij om weg te gaan</span></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: #444444; font-size: 10pt;">vrij om hier te blijven</span></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: #444444; font-size: 10pt;">vrij om wat dan ook</span></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: #444444; font-size: 10pt;">te zeggen of te schrijven</span></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: #444444; font-size: 10pt;"> </span></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: #444444; font-size: 10pt;">vrij om weg te dromen</span></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: #444444; font-size: 10pt;">naar kastelen in de lucht</span></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: #444444; font-size: 10pt;">waar de vrijheid van de een</span></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: #444444; font-size: 10pt;">niet de ander onderdrukt</span></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: #444444; font-size: 10pt;">vrij om te geloven</span></p></blockquote><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><span style="font-family: inherit;">Ongevaccineerd ben ik bijvoorbeeld helemaal niet vrij om weg te gaan. En vrij om wat dan ook te zeggen of te schrijven voel ik me ook al een jaar niet meer. Regelmatig doe ik er maar het zwijgen toe, om onaangename woordenwisselingen te voorkomen. Ik pas me aan omwille van de 'lieve vrede'. </span></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><br /></p><h4 style="text-align: left;">Aanpassen om te overleven</h4><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">Wij leren als kind al om ons aan te passen, het is een overlevingsstrategie. Als je niet gehoorzaamt krijg je straf. Als je je bord niet leeg eet mag je niet buiten spelen. Dus eet je je bord maar leeg, ook al heb je al genoeg gehad of lust je het niet. Het is vaak uit goede bedoelingen, je ouders willen het beste voor je. Maar wat is het beste voor je? Wat in de opvoeding als beste voor je wordt gezien is vaak de beste manier om in het milieu waarin je wordt grootgebracht te overleven. Hoe vrij is dat?</p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">Als je het milieu waarin je bent opgegroeid als knellend ervaart, kun je je daaruit bevrijden. Maar vraag maar eens aan mensen die zijn opgegroeid met een bepaald geloof of godsdienst, hoe gemakkelijk het is om je daaruit te bevrijden. Dat gaat zomaar niet. </p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">Hoe vrij ben je om ontslag te nemen als je je baan als knellend ervaart en er ziek van wordt. Hoe vrij ben je om tegen je baas te zeggen dat wat je moet doen eigenlijk niet kan, omdat het andere mensen schaadt. Word je dan vriendelijk doch dwingend weer op het goede spoor gezet of mag je vertrekken? 'Functie elders'. </p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">Als je gevangen wordt gehouden en je vrijheid kan verdienen door sex te hebben tegen je zin? Wat doe je dan? Als je geld kunt verdienen om mooie dingen te kopen of te kunnen reizen, door je lichaam te verkopen wat doe je dan? Hoe zit het hier met dwang, al dan niet van de groep, en vrije keuze?</p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><br /></p><h4 style="text-align: left;">Dichte deuren </h4><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-3DkTHU77t_o/YJQi-GAblaI/AAAAAAAACZA/8TIafW1fSRwdtyHXQrlongOPKmX8EJ3pQCLcBGAsYHQ/s2048/fullsizeoutput_e7d.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" src="https://1.bp.blogspot.com/-3DkTHU77t_o/YJQi-GAblaI/AAAAAAAACZA/8TIafW1fSRwdtyHXQrlongOPKmX8EJ3pQCLcBGAsYHQ/s320/fullsizeoutput_e7d.jpeg" width="320" /></a></div>In deze tijd met coronamaatregelen waarin we nu leven, heb ik tot nog toe aardig zelf kunnen kiezen. Voor bepaalde tijd niet naar de winkel te kunnen om kleding of schoenen te kopen, is te doen. Niet gezellig op een terrasje te kunnen zitten is in de winter geen straf. Als het 's avonds donker en koud is, is de avondklok geen probleem. En van grote groepen mensen bij elkaar hield ik toch al niet. Het mondkapje heb ik in de supermarkt voorgedaan omwille van de lieve vrede. Afstand houden is soms zelfs wel fijn. <br />Tijdelijk.<p></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">Maar nu is het zover dat het aan mijn lijf komt. Dat ik geen keuze meer lijk te hebben om nog deel te nemen aan een sociaal leven als ik mij niet laat vaccineren en testen. De groepsdruk maakt dat ik er maar liever niet over spreek (of schrijf). Of ik dat wel of niet doe is nog een keuze, niet geheel vrij want ingegeven door angst er niet meer bij te horen. Die reis naar Italië kan ik ook nog wel overslaan als ik daar een vaccinatiepaspoort voor nodig heb. Maar als ik in alle gezondheid niet meer met vrienden in een restaurant kan gaan eten zonder met een test te kunnen aantonen dat ik niet besmet ben, dan voel ik me steeds meer buitengesloten. Waar gaat straks nog meer de deur voor me dicht zonder vaccinatiepaspoort?</p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><br /></p><h4 style="text-align: left;">"Doe toch niet zo moeilijk!"</h4><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">Ja natuurlijk kan ik zeggen: "Oke, doe mij dan maar een injectie, dan ben ik van al het gezeur af." Maar dan koop ik vrijheid met het weggeven van een stukje integriteit. Ik ben niet te koop.</p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">Artikel 11 van de Grondwet waarborgt de Onaantastbaarheid van het lichaam. Wat is zo'n artikel waard als het je beperkt in je vrijheid om deel te nemen aan het gewone sociale leven?</p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">Nu het zover komt dat het mijn eigen lijf betreft, komt het verzet in mij naar boven. Ik merk dat ik de vrijheid heb om me tegen(indirect verplichte) aantasting van mijn lichaam te verzetten. Ik voel ook angst voor afwijzing. Die angst zou mij er van kunnen weerhouden om mijn vrijheid te nemen. </p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-gyEJ8A5Nna4/YJQf8zC8ZyI/AAAAAAAACY4/s1DcPSZkny8jGyuVv_ZbvzfVDCvFzMyKwCLcBGAsYHQ/s2048/2020_07_24_ACH_1_portret_6_FC_web_896edbee7c.jpg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1356" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-gyEJ8A5Nna4/YJQf8zC8ZyI/AAAAAAAACY4/s1DcPSZkny8jGyuVv_ZbvzfVDCvFzMyKwCLcBGAsYHQ/s320/2020_07_24_ACH_1_portret_6_FC_web_896edbee7c.jpg" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Reinier Sijpkens</td></tr></tbody></table>Dat brengt mij tot mijn eigen definitie: ' Vrij zijn is leven zonder angst'. Ik kan me laten leiden door de angst of door mijn behoefte aan persoonlijke integriteit. Vooralsnog kies ik voor het laatste. Ik ben niet te koop. <p></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">Ik denk weer aan het bevrijdingsconcert. Tot slot is er altijd het lied 'We'll meet again' van Vera Lynn. Ik zei tegen Wim: "Nu mis ik wel dat ze wegvaren in dat bootje." Met dat ik dat zeg komt er weer de man in beeld, muziek makend in zijn prachtig versierde bootje. Langzaam vaart hij uit beeld. Reinier Sijpkens in zijn Notendop. </p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">Bevrijdend!!</p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><span style="caret-color: rgb(38, 38, 38); color: #262626; font-family: "PT Serif", serif; font-size: 16px;"> </span></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><span style="caret-color: rgb(38, 38, 38); color: #262626; font-family: "PT Serif", serif; font-size: 16px;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-74792567833789946092021-05-01T09:17:00.000-07:002021-05-01T09:23:34.985-07:00Het bevechten van rust en ruimte.<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><h4 style="text-align: left;">Weer thuis</h4><div><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-nThxKK2jyhY/YI14laT6NZI/AAAAAAAACYM/9cRnoVBmhrIK8fus0iQanTUcLNA6AF2OwCLcBGAsYHQ/s2048/KnUq1fn%252BStyeeVZOSSFUBQ.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-nThxKK2jyhY/YI14laT6NZI/AAAAAAAACYM/9cRnoVBmhrIK8fus0iQanTUcLNA6AF2OwCLcBGAsYHQ/w240-h320/KnUq1fn%252BStyeeVZOSSFUBQ.jpg" width="240" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Thuis</td></tr></tbody></table>Op woensdag 24 maart om ongeveer 18.30 uur ben ik weer thuis uit het ziekenhuis. Twee dagen nadat mijn baarmoeder en eierstokken zijn verwijderd. Ik heb een briefje meegekregen met leefregels en adviezen voor thuis voor de komende 6 weken. <br />In de reisrolstoel van Wim rijdt dochter Marieke me van de auto naar de woonkamer. Ik begrijp nu waarom Wim er zo'n hekel aan heeft als ik hem onvoorzichtig over hobbels in de weg duw. Ik ben blij als ik me op de bank in de woonkamer kan settelen. Marieke brengt de tas met mijn spullen naar boven terwijl ik vrienden en bekenden app dat ik weer thuis ben. Wim is blij me weer te zien en zijn zoon Sybren zet een kopje thee voor me. Ik ben vooral moe en benieuwd hoe ik zou kunnen slapen in het logeerbed. Ik heb behoefte aan stilte, rust, helemaal niets om me heen.<br /><p></p><p></p>In het ziekenhuis was ik die ochtend van de 'wat heerlijk dat er voor me gezorgd wordt stand' in de 'vechtstand' terecht gekomen. Ik heb mezelf nog nooit zo assertief meegemaakt. Ik had zo'n behoefte aan rust en bijkomen, dat ik daar erg hard voor bleek te kunnen knokken. In het ziekenhuis leverde dat niet op wat ik wenste. Ik mocht niet nog een nachtje blijven want ik was medisch technisch gezien goed voor vertrek. Nu dus thuis die stilte en rust zien te krijgen. Gelukkig bleef Sybren nog de rest van de week om in ieder geval 'nachts het ademapparaat van Wim te bedienen en Wim zijn sondevoeding te geven. Ik hoefde dus niet naast het geluid van dat ademapparaat te slapen. </div><div><br /></div><h4 style="text-align: left;">Rust</h4><div><br /></div><div>Om 21 uur trek ik me terug op de logeerkamer. De trap op lopen valt me mee. Een beetje voorovergebogen als een 'oud vrouwtje' gaat dat best. Met een extra dekbed gevouwen als ruggesteun creëer ik me een slaapplek. Op mijn zij kan ik nog niet liggen. Ik neem twee Paracetamol tabletten tegen de pijn. Zo'n buikwond voel je zowel van buiten trekken als van binnen. Mijn darmen zijn ook nog niet helemaal rustig. In bed lig ik nog een beetje te appen. Lieve reacties van iedereen, vele harten onder de riem. Mensen die aanbieden om een pannetje soep of een maaltje te komen brengen. Dat doet me goed.<p>Ik slaap matig, wel genietend van de rust. Ik merk dat ik behoefte heb aan een eigen wereldje, even los van de rest. De volgende ochtend ontbijt ik in alle rust aan de keukentafel en trek me om 10 uur weer terug in bed. Ik slaap niet echt, maar duttel wat. In de richtlijn van het ziekenhuis staat tenslotte voor de eerste week: 'Gun u zelf voldoende rust. Geen huishoudelijk werk en tillen tot 2 kg'. Eens zien hoe lang ik dit volhoud. </p><p>Ik lunch beneden, loop een beetje door het huis, maar ik irriteer me aan elke vraag van Wim en alle radio- en TV-geluid. Halverwege de middag trek ik me weer terug. 's Avonds eet ik een heerlijk maaltje door de buren gebracht. Pasta met garnalen. Dat smaakt me goed. Ik heb ook nog soep en quiche met zalm. De post brengt vele kaarten en ondertussen stromen ook de bloemen binnen. Het ontroert me zoveel lieve mensen om me heen te weten. Wat zijn we blij dat onze verhuisplannen niet door zijn gegaan. Dan hadden we nu in een vreemde omgeving gezeten, midden in de verhuistroep. </p><h4 style="text-align: left;">Frisse lucht!</h4><p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-_Elm2TXo9hg/YI15zDhoHtI/AAAAAAAACYU/0H853mSpmJ8WThDSPTha5knP2ftW98uaACLcBGAsYHQ/s2048/PjGzIaHzSESgMf9yjUzmDQ.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" src="https://1.bp.blogspot.com/-_Elm2TXo9hg/YI15zDhoHtI/AAAAAAAACYU/0H853mSpmJ8WThDSPTha5knP2ftW98uaACLcBGAsYHQ/s320/PjGzIaHzSESgMf9yjUzmDQ.jpg" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Zuurstof!</td></tr></tbody></table>Op vrijdag gaat het iets beter. Ik loop voorzichtig een rondje rondom het huis. Ik heb erge behoefte aan <br />frisse lucht. En opeens besef ik me dat ik nog steeds enigszins voorover gebogen loop. Ik recht mijn rug, haal diep adem, strek mijn armen in de lucht. Whow! Ik voel opeens mijn benen tintelen. Alsof de zuurstof er doorheen borrelt. Ik ervaar opeens wat frisse lucht en goed ademhalen doet. Ik knap er helemaal van op. Het geeft me energie. Ik blijf rechtop lopen en neem me voor om vanaf nu mijn dagelijkse ademhalingsoefeningen in de ochtend weer te doen. </p><p>Op zaterdag komt Marieke. Ik vraag haar of ze even wil stofzuigen, de was doen en de bedden wil verschonen. Die avond wil ik weer in mijn eigen bed naast Wim gaan slapen. Ik kan alweer een beetje draaien en half op mijn zij liggen. Omdat het nog een beetje lastig is om Wim te helpen van de trap naar het bed, helpt Sybren daar nog een keertje mee. Vanaf zondag hopen we ons weer samen te kunnen redden.</p><p>Zondag pakt Sybren al zijn spullen bij elkaar en is het huis weer voor ons alleen. Dat geeft ook weer rust, ook al valt er een hulp weg. Ik geef Wim weer zijn sondevoeding, help hem naar bed en slaap weer naast een blazend ademapparaat. Het valt me niet tegen. </p><h4 style="text-align: left;">Alweer boos</h4><p>Op maandag komt de tuinman. Die komt twee keer per jaar voor het grote werk. Deze keer vraag ik hem ook of hij het gras in de voortuin even wil maaien. Dat is nog niet gemaaid na de winter en ziet er uit als een weiland. Meestal help ik hem een handje in de tuin. Deze keer geniet ik vanaf de bank hoe de boel opknapt. Ik vind het heerlijk. De pijn weerhoudt me ervan om veel te bewegen. Volgens de richtlijnen mag ik in week twee licht huishoudelijk werk doen. Ik ruim wat op, geef de bloemen water en stof de vensterbanken. De buurvrouw komt de boodschappen brengen! Veel geluid kan ik nog niet verdragen. Ik ben altijd wel een beetje gevoelig voor herrie, maar nu is het extreem. </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-3siumibehOY/YI17mwe2p3I/AAAAAAAACYc/ySJFoJ5n8do0Wst5ZfOG51xzqCCIflBFQCLcBGAsYHQ/s2048/645795B2-D711-438E-866C-C4995C515A10.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="2048" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-3siumibehOY/YI17mwe2p3I/AAAAAAAACYc/ySJFoJ5n8do0Wst5ZfOG51xzqCCIflBFQCLcBGAsYHQ/s320/645795B2-D711-438E-866C-C4995C515A10.jpg" /></a></div>Als Wim de volgende ochtend in bed de radio aandoet terwijl ik nog slaap, ontplof ik. Ik noem hem egoïstisch omdat hij geen rekening met me houdt. Ik ben de hele ochtend boos. Dat is niets voor mij, ik ben het meestal snel weer vergeten, maar nu blijf ik maar doorgaan. Om alles kan ik huilen. Ook andere kleinigheden waar ik me normaal niet druk om maak. Ik gooi Wim voor de voeten dat ik weg wil en dat hij het maar uit moet zoeken in zijn eentje. Ik heb behoefte om alleen maar voor mezelf te hoeven zorgen en verder niet te worden lastiggevallen. Ik wil een huisje huren aan de zee! <br /><p></p><p>Maar goed, de bui drijft weer over en als ik na het middagdutje weer beneden kom staat er een fantastische doos vol fruit tussen de bloemen op de keukentafel. Wat een verrassing, maar ook wat heerlijk! Ik snoep van de druiven en maak een fruitsalade. Eet beschuitjes met verse aardbeien. Wat een verwennerij. Precies wat ik nodig heb op dat moment!</p><p>De volgende dag zit ik heerlijk in de zon met een vriendin te genieten van de koffie. Ik vertel haar hoe boos ik steeds ben omdat Wim van alles vraagt, alsof er niets met me is. Ik begrijp dat het voor hem ook lastig is dat ik niet alles kan, maar ik wil graag dat hij er ook zelf een beetje rekening mee houdt en dat ik niet alles hoef te bevechten. Ze vraagt me of het ook iets met zijn gevoel van onvermogen om me te helpen heeft te doen. </p><h4 style="text-align: left;">Ruimte</h4><p>Die middag heb ik het er over met Wim. Hij geeft aan dat hij het ook lastig vindt dat hij zo weinig voor me kan doen. Hij voelt zich een beetje machteloos. Ik vraag hem of hij dan in ieder geval wil kijken wat hij voor zichzelf wel kan doen of regelen, zonder meteen een beroep op mij te doen. We geven elkaar een dikke knuffel en vanaf dat moment is de lucht geklaard. Ik hoef niet meer weg!</p><p>Nu alle boosheid uit me lijkt te zijn verdwenen, kan ik zien hoe nodig het misschien ook wel is geweest dat ze me in het ziekenhuis in de 'vechtstand' hebben gekregen. Ik wilde rust, stilte en geen gedoe. Het is logisch dat een ziekenhuis daar niet (meer) voor is. Mijn moeder lag 40 jaar geleden na de verwijdering van haar baarmoeder, wekenlang in het ziekenhuis. "Gelukkig gaat dat tegenwoordig allemaal heel anders" zegt ze. "Misschien waren ze toen ook wel een beetje te betuttelend." Ik had die assertiviteit misschien wel nodig om thuis die rust en ruimte voor mezelf te bevechten. We hebben daar nu in ieder geval weer een goede balans in gevonden voor verder herstel.</p><p>Wordt vervolgd</p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p></div>Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-35365815646500560812021-04-30T07:09:00.004-07:002021-05-01T09:21:06.732-07:00Menselijke artsen maken het verschil<h4 style="text-align: left;"><br />Zin</h4><p>Het is inmiddels alweer vijf weken na de operatie. Er is zoveel gebeurd, dat ik wel wilde schrijven maar niet wist waar te beginnen. Het ziekenhuis, thuis, corona, de politieke spelletjes die blootgelegd worden, het raakt me allemaal. Maar wat stel ik met mijn verhaal nu voor in zo'n hectische wereld? Wie gaat dat lezen? Waar ga ik beginnen? De hoeveelheid van wat er op me af komt, legt me lam. Ik doe maar even niks. Totdat ik opeens een sms bericht van Bob krijg. Bob met wie ik ooit werkte en die ik al jaren niet meer heb gezien. Bij hem is ook net kanker ontdekt en hij zit in een tredmolen. Hij voelt behoefte om het van zich af te schrijven en dacht daarbij opeens aan mij. Toen hij mijn laatste blog over de aanloop naar mijn baarmoederoperatie had gelezen besloot hij contact op te nemen. "Ik herken ontiegelijk veel uit je laatste blog" schrijft hij. "Het zijn gouden tijden maar ook spannend. Ik heb aan jou gedacht om het van me af te schrijven in een soort dialoog." </p><p>Dat hij me dit schrijft, geeft zin aan mijn blog. Ik besluit dat ik door moet gaan met het schrijven van mijn blogs. Al is er maar een persoon die er wat aan heeft. Mijzelf helpt het in ieder geval om inzicht te krijgen in mijn hersenspinsels. </p><h4 style="text-align: left;">Ik geef me over</h4><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-IxkU_2up34g/YIwL6_ue1SI/AAAAAAAACXk/lnWS8_ErrZs_dL_V7yCXpTMJg6EjpKXtwCLcBGAsYHQ/s2048/2%252Ba%252BKjXaSLCpuXmsIJ5ofQ.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-IxkU_2up34g/YIwL6_ue1SI/AAAAAAAACXk/lnWS8_ErrZs_dL_V7yCXpTMJg6EjpKXtwCLcBGAsYHQ/s320/2%252Ba%252BKjXaSLCpuXmsIJ5ofQ.jpg" /></a></div>Mijn dochter bracht me die maandag de 22e maart naar het ziekenhuis. In het voorgesprek gaf ik aan tot hoever ik wel en niet behandeld wilde worden. Dat gaf nog wel enige verwarring. "Tijdens een operatie reanimeren we altijd als dat aan de orde is. Wilt u dat dan ook niet?" Ja, natuurlijk wil ik niet overlijden op de operatietafel. Maar als er van alles mis is wil ik ook niet als 'kasplant' verder leven. We konden er in dat gesprek eigenlijk niet zoveel mee, merkte ik, maar ik wilde het wel gezegd hebben en genoteerd. "Maar betekent dat dan dat we u status A (niet reanimeren) moeten geven?" Nee, dat ook weer niet. Ik geef me maar over. <p></p><p>Dan mag ik me klaarmaken voor de operatie. Bloot in een ziekenhuisschort op een bed. De gynaecoloog die ook bij de operatie zal zijn, bereid me voor. "Het is fijn als je voor de narcose aan iets moois denkt, dan kom je prettiger weer bij", zegt ze. "Ben je nog op vakantie geweest vorige zomer?" Ik begin te vertellen over het reizen door Italië, het prachtige landschap. Dan krijg ik een kapje op mijn mond en neus. De gynaecoloog praat vol liefde verder over Italië. Ik lig te glimlachen. "Nu tellen we tot drie en dan ben je weg." En weg ben ik. </p><h4 style="text-align: left;">Fijn wakker worden</h4><p>Na ongeveer anderhalf uur word ik langzaam wakker met het gevoel dat ik moet plassen. Ik wil uit mijn bed stappen en ontdek dan dat ik niet thuis ben. Er komt iemand naast me staan. "Goedemiddag, u bent op de verkoeverkamer in het ziekenhuis. De operatie is goed gegaan. U kunt nu rustig aan weer wakker worden." Ik hoor mezelf kreunen van de pijn. "We zullen nog een beetje meer morfine geven tegen de pijn. Wilt u een waterijsje?" Daar ben ik nog niet aan toe. In de verte hoor ik een gesprek met een meneer over een apnoe wat hij van tevoren had moeten melden. Een heel gedoe. Dan is daar opeens de gynaecoloog. "Dag schoonheid, de operatie is goed geslaagd. We hebben een hele knollentuin verwijderd en je eierstokken zagen er nog mooi uit." Ze aaide over mijn arm. "Ik ben al vrij, maar ik wilde je dit toch nog even zelf vertellen." Ik word er helemaal blij van. "Doe mij nu maar een ijsje", zeg ik. </p><p>Na het ijsje word ik naar de verpleegafdeling gebracht. Op een eenpersoonskamer mag ik mijn roes verder uitslapen. "Wilt u nog wat eten? We hebben nog spinazie en aardappelpuree." Ik heb er enkele hapjes van gehad in de hoop dat het zou helpen tegen de misselijkheid. Ik app mijn kinderen dat alles goed is gegaan en bel met Wim. Mijn dochter komt nog even langs. Het is goed. </p><h4 style="text-align: left;">Pijntjes</h4><p>Die nacht slaap ik slecht. Misselijk, pijn bij elke beweging en op de rug slapen kon ik toch al nooit zo <br />goed. Om 2 uur had ik zo'n rammelende maag dat ik er last van had. "Zal ik u een beschuitje brengen?" vroeg de allerliefste verpleegkundige. Dit waren de lekkerste beschuitjes met kaas die ik ooit gegeten heb. Ik voel me meteen veel beter. </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-u2SQ48RWuQk/YIwMaqntqeI/AAAAAAAACXs/Tr1TyLF04QYzy-Y2CMIjkyw6WrI21Z1mACLcBGAsYHQ/s2048/wzsfwS4GTnujb2iow5JMpQ.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="181" src="https://1.bp.blogspot.com/-u2SQ48RWuQk/YIwMaqntqeI/AAAAAAAACXs/Tr1TyLF04QYzy-Y2CMIjkyw6WrI21Z1mACLcBGAsYHQ/w241-h181/wzsfwS4GTnujb2iow5JMpQ.jpg" width="241" /></a></div>De volgende ochtend werd ik goed wakker. De pijn valt dankzij de medicatie wel mee. Ik was wel moe en viel na het ontbijt meteen weer in slaap. Toen ik weer wakker werd, was ik me bewust van die wond. Ik moest nu opstaan om te gaan plassen. Oehhhh. Voorovergebogen als een oud vrouwtje liep ik de vijf stappen naar het toilet. "U moet wel goed leegplassen, want uw blaas moet weer op gang komen nu." Pfff, ik kon helemaal niet meer plassen. Het voelde alsof ik het contact met mijn blaas opnieuw moest aanmaken. "Probeert u het straks nog maar een keer. Zullen we nu dan de pleister van de wond halen?" Daar was ik op dat moment ook helemaal nog niet aan toe. Ik zag zo'n gapende snee van 15 cm voor me, met zo'n rij met geknoopte hechtingen. Dat wilde ik even niet zien. "Oke, dan doen we het later, gaat u nu eerst maar even rusten." <p></p><p>'s Avonds kwam mijn zoon op bezoek. Dat was fijn. Er kwam een andere verpleegkundige. "Mag ik even naar uw wond kijken?" "Ja, dat mag wel, maar daar zit de pleister nog op, vanmiddag zag ik daar nog erg tegenop", zei ik. "Oh, dan halen we die er nu meteen vanaf, dan kunt u de hand van uw zoon vasthouden", zei ze. Ze haalde de pleister eraf. Alles wat ik zag was een soort ritssluiting. Niks gapende snee met zwarte hechtingen. Geen bloed, niets. Er hoefde geen pleister meer op. Dit viel me mee!</p><h4 style="text-align: left;">"Maak plaats, maak plaats, maak plaats.... "</h4><p>Die nacht had ik vooral last van mijn darmen die zich weer een nieuwe plek creëren. Wat een gerommel en gedoe. Ik zag er ook tegenop om weer naar het toilet te gaan. Zouden die hechtingen daarbinnen die druk wel aankunnen? Volgens de verpleegkundige hoefde ik me daar geen zorgen over te maken. Wel gaf ze me zo'n zakje met een oplossing om de darminhoud soepel te houden. Dat zou het gemakkelijker maken. Ik voelde me er ongemakkelijk en emotioneel bij.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-TV8WX9iLB3s/YIwUchmBdqI/AAAAAAAACX0/Cbi0NAjmr6YDv42rSlT_QHMRlvSFYcvAwCLcBGAsYHQ/Schermafbeelding%2B2021-04-30%2Bom%2B15.27.55.png" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img alt="" data-original-height="358" data-original-width="634" height="181" src="https://lh3.googleusercontent.com/-TV8WX9iLB3s/YIwUchmBdqI/AAAAAAAACX0/Cbi0NAjmr6YDv42rSlT_QHMRlvSFYcvAwCLcBGAsYHQ/Schermafbeelding%2B2021-04-30%2Bom%2B15.27.55.png" width="320" /></a></div><p></p><p>Na het ontbijt kwam de afdelingsarts met een verpleegkundige. "U kunt vandaag weer naar huis, hoe vindt u dat?". Nou ik vond dat helemaal niks. Ik wilde nog heel graag even helemaal alleen in alle rust en stilte bijkomen van alles. "Ik gun mijzelf nog een huildag hier in alle rust", zei ik. "Thuis is alles meteen weer anders en het toilet niet zo dichtbij. Ik zie me dat nog niet doen." "Maar medisch technisch gezien bent u goed genoeg om naar huis te gaan", was het antwoord. Ik werd boos. "Ik ben niet alleen een lichaam, ik heb ook nog gevoel en emoties". Ze begonnen over de € 800,- /dag die een ziekenhuisbed kost en dat ik een spoedbed in beslag nam. Ik werd woest en mijn solidariteit met mensen die er in hun leven maar een potje van maken wat hun gezondheid betreft, verdween totaal. "Ik heb nooit wat. Mag ik dan nu niet nog één dag in alle rust hier bijkomen?", vroeg ik. Daar gingen ze over overleggen. "We komen zo bij u terug." </p><p>Ik wist dat er 2-3 dagen ziekenhuisopname staan voor een dergelijke operatie. Ik was pas maandag in de middag geopereerd, nu is het woensdagochtend. Ik ben nog niet zover. Ik had van tevoren ook verteld van mijn thuissituatie, waar ik voor mijn partner zorg. Hij kan mij niet even helpen naar het toilet of voor een kopje thee. Wim zijn zoon is nu wel bij ons thuis om Wim te helpen, maar ik voorzie dat er al gauw weer een beroep op mij zou worden gedaan. </p><h4 style="text-align: left;">Oké dan maar...</h4><p>Ze kwamen weer terug, nu met een andere arts erbij die iets meer medemenselijkheid toonde. "Ik begrijp u wel en hoor u ook, maar het systeem laat het niet toe dat u hier nog langer blijft als u medisch technisch gezien naar huis kunt. Wij als artsen kunnen ook niet altijd meer de zorg leveren zoals wij dat het liefste zouden doen, wij moeten ons ook aan de regels houden". Ter plekke zakte mijn woede. Deze arts liet zien ook een mens te zijn. Opeens waren we allebei slachtoffer van een systeem waar de menselijkheid ondergeschikt was geraakt aan de regels. "Dank dat je laat zien dat je er ook zelf moeite mee hebt", zei ik. "Nu kan ik het accepteren en zal ik mijn dochter bellen dat ze me kan komen halen." <br /></p><p>Wordt vervolgd...</p><p><br /></p>Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-22317306271684794962021-04-12T10:40:00.012-07:002021-05-01T09:19:35.178-07:00Onwerkelijk<h4 style="text-align: left;"><span face=""Quattrocento Sans", sans-serif" style="background-color: white; caret-color: rgb(62, 62, 62); color: #3e3e3e; font-size: 16px;">De laatste uren met baarmoeder</span></h4><p style="text-align: left;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-iBE_aXwmCkU/YHSDcOowTZI/AAAAAAAACWY/CFvSjExIWcspNb4EebjCaAQLJW6c9G1UgCLcBGAsYHQ/s2048/ogYZu16CRuupFm9fgk3VbQ.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="235" src="https://1.bp.blogspot.com/-iBE_aXwmCkU/YHSDcOowTZI/AAAAAAAACWY/CFvSjExIWcspNb4EebjCaAQLJW6c9G1UgCLcBGAsYHQ/w313-h235/ogYZu16CRuupFm9fgk3VbQ.jpg" width="313" /></a></div><span face=""Quattrocento Sans", sans-serif" style="background-color: white; caret-color: rgb(62, 62, 62); color: #3e3e3e; font-size: 16px;">Op maandagochtend 22 maart zit ik al om 6 uur aan de ontbijttafel. Om 11.50 uur moet ik me melden voor opname in het ziekenhuis, ik moet dan nuchter zijn. Dat betekent dat ik 6 uur voor die tijd nog maximaal twee beschuitjes met jam mag eten. Zonder ontbijt ben ik niets waard, dus zette ik de wekker voor het nuttigen van mijn laatste maal voordat ik zonder baarmoeder en eierstokken verder door het leven zou gaan. </span><p></p><span face=""Quattrocento Sans", sans-serif" style="background-color: white; caret-color: rgb(62, 62, 62); color: #3e3e3e; font-size: 16px;">Ik ben nog nooit geopereerd, nog nooit onder narcose geweest. Ik ben vitaal en fit en heb eigenlijk nooit wat. Totdat kortgeleden baarmoederkanker bij mij werd geconstateerd. Een kwaadaardig groeisel in mijn baarmoeder, wat ik met een filmcamera zelf heb kunnen zien. Daar was geen ontkennen meer aan. En al helemaal niet vanwege het vloeien wat ik sinds november deed en de krampen die ik af en toe voelde. Niet normaal voor een vrouw van 62. </span><br style="caret-color: rgb(62, 62, 62); color: #3e3e3e; font-family: "Quattrocento Sans", sans-serif; font-size: 16px;" /><span face=""Quattrocento Sans", sans-serif" style="background-color: white; caret-color: rgb(62, 62, 62); color: #3e3e3e; font-size: 16px;">"We gaan u opereren om uw baarmoeder en eileiders te verwijderen. Dat gaan we doen met een bikinisnede net boven het schaambeen. Op zich is dat een eenvoudige manier van opereren, maar u zult daarna wel enige tijd nodig hebben om te herstellen. Er staat zo'n 6 weken herstel voor en de eerste weken mag u bijna niets doen en vooral niet tillen." Ik hoorde het aan met de gedachte: Oke, dit moet ik ondergaan. Ik geef me over. Maar het rare is dat ik me fit, sterk en vitaal voelde en wist dat ik na die operatie nog geen pak melk mocht verplaatsen. </span><div><span face="Quattrocento Sans, sans-serif" style="color: #3e3e3e;"><span style="background-color: white; caret-color: rgb(62, 62, 62);"><br /></span></span></div><div><h4 style="text-align: left;"><span face=""Quattrocento Sans", sans-serif" style="background-color: white; caret-color: rgb(62, 62, 62); color: #3e3e3e; font-size: 16px; text-align: justify;">Geen 'kasplant'</span></h4><p style="text-align: left;"><span face=""Quattrocento Sans", sans-serif" style="background-color: white; caret-color: rgb(62, 62, 62); color: #3e3e3e; font-size: 16px; text-align: justify;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-_2arUD2KDGc/YHSEfVPznJI/AAAAAAAACWo/43PB9OWz4MEktJn3ay8sTPFRQnlSXr7QACLcBGAsYHQ/s2048/fullsizeoutput_e4f.jpeg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" src="https://1.bp.blogspot.com/-_2arUD2KDGc/YHSEfVPznJI/AAAAAAAACWo/43PB9OWz4MEktJn3ay8sTPFRQnlSXr7QACLcBGAsYHQ/s320/fullsizeoutput_e4f.jpeg" width="320" /></a></div><p style="text-align: left;"><span face=""Quattrocento Sans", sans-serif" style="background-color: white; caret-color: rgb(62, 62, 62); color: #3e3e3e; font-size: 16px; text-align: justify;">Na het eerste bezoek aan de huisarts op 15 februari, nam ik het leven stap voor stap. </span></p><p style="text-align: left;"><span face=""Quattrocento Sans", sans-serif" style="background-color: white; caret-color: rgb(62, 62, 62); color: #3e3e3e; font-size: 16px; text-align: justify;">Het eerste </span><span face=""Quattrocento Sans", sans-serif" style="background-color: white; caret-color: rgb(62, 62, 62); color: #3e3e3e; font-size: 16px; text-align: justify;">onderzoek leek geruststellend. Alleen mijn partner Wim wist er nog van. Het tweede onderzoek leek het zorgwekkender, maar ik besloot er niet eerder met mijn kinderen over te spreken tot ik wist wat er zou gaan gebeuren en wanneer. Toen ik dacht nog een week of 3-4 te hebben, werd ik onverwacht op dinsdag gebeld:"We kunnen u volgende week maandag opnemen voor operatie." Oeps dat ging opeens snel. Ik moest nu toch mijn kinderen gaan bellen en mijn moeder ook. Ik zag daar nogal tegenop. De nachten na het bericht met het slechte nieuws had ik toch wel behoorlijk wakker gelegen. Wat als het niet goed gaat? Wat als er uitzaaiingen zijn, wat als ik binnenkort doodga? Een ding was voor mij duidelijk, ik ben niet geschikt als 'kasplant'.</span></p><span face=""Quattrocento Sans", sans-serif" style="background-color: white; caret-color: rgb(62, 62, 62); color: #3e3e3e; font-size: 16px; text-align: justify;">De zondag voor de operatie kwamen mijn kinderen om me een hart onder de riem te steken. Ik vertelde ze van mijn wens om niet te moeten leven als 'kasplant' als het mis zou gaan. Ik vertelde ze over mijn angst om niet 'gewoon' dood te mogen gaan als mijn tijd gekomen is. "Maar mam, dat weten we toch van je, we kennen je langer dan vandaag. Heb je het ook ergens opgeschreven?" Nee, dat had ik nog niet gedaan. Ik besloot dat die maandagochtend te doen, nadat ik mijn laatste maal genuttigd zou hebben. </span><br style="caret-color: rgb(62, 62, 62); color: #3e3e3e; font-family: "Quattrocento Sans", sans-serif; font-size: 16px; text-align: justify;" /><span face=""Quattrocento Sans", sans-serif" style="background-color: white; caret-color: rgb(62, 62, 62); color: #3e3e3e; font-size: 16px; text-align: justify;">En zo zat ik daar te schrijven aan Wim en mijn kinderen. Een brief waarin ik beschreef dat ik niet meer behandeld zou willen worden als dat tot blijvende invaliditeit of ondraaglijk lijden zou leiden. Ik beschreef de muziek voor mijn uitvaart. Ik beschreef hoe ik wens dat ze verder zullen leven. In liefde. En nog meer.</span></div><div><div><span style="color: #3e3e3e;"><span style="background-color: white; caret-color: rgb(62, 62, 62);"><br /></span></span></div><h4 style="text-align: left;"><span style="color: #3e3e3e;"><span style="background-color: white; caret-color: rgb(62, 62, 62);">En dan red ik een lammetje</span></span></h4><div><span style="color: #3e3e3e;"><span style="background-color: white; caret-color: rgb(62, 62, 62);"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span face=""Quattrocento Sans", sans-serif" style="background-color: white; caret-color: rgb(62, 62, 62); color: #3e3e3e; font-size: 16px; text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-WV8ng__cUWM/YHSF4YzWPwI/AAAAAAAACW4/O6NsphHsITM7m_KLplYqEEP3yhkmFhSXgCLcBGAsYHQ/Schermafbeelding%2B2021-04-12%2Bom%2B18.36.46.png" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img alt="" data-original-height="548" data-original-width="332" height="240" src="https://lh3.googleusercontent.com/-WV8ng__cUWM/YHSF4YzWPwI/AAAAAAAACW4/O6NsphHsITM7m_KLplYqEEP3yhkmFhSXgCLcBGAsYHQ/Schermafbeelding%2B2021-04-12%2Bom%2B18.36.46.png" width="145" /></a></div>Net toen ik toe was aan de laatste woorden zag ik voor mijn neus in de wei aan de andere kant van de sloot opeens een lammetje lopen. Hij liep richting het openstaande hek. </span><br style="caret-color: rgb(62, 62, 62); color: #3e3e3e; font-family: "Quattrocento Sans", sans-serif; font-size: 16px; text-align: left;" /><span face=""Quattrocento Sans", sans-serif" style="background-color: white; caret-color: rgb(62, 62, 62); color: #3e3e3e; font-size: 16px; text-align: left;">Als een speer schoot ik omhoog. Ik moest voorkomen dat dat lam de drukke weg op zou lopen. Op sokken en in mijn ochtendjas rende ik over de weg richting het hek om het lammetje tegen te houden. Dat was vergeefs, hij glipte langs me heen de weg op. Auto's stopten, een fietser hielp het lam van de weg te jagen. Het lam liep zich vast in de tuin van Joop. Joop wist hoe je een schaap pakt en hij zette het lam op zijn kont. En nu? Ik suggereerde het beest terug te zetten in de wei en dan het hek dicht te doen. Maar Joop dacht dat hij dan zo weer zou ontsnappen. "We moeten hem in een kruiwagen doen, dan kunnen we hem ergens naartoe brengen", zei Joop. Ik rende op mijn sokken naar huis om een kruiwagen te halen. Ook pakte ik een telefoon om een paar buren met schapen te bellen. "Nee, dat lam is niet van ons", was steeds het antwoord. Joop legde ondertussen het lam in de kruiwagen en samen liepen we naar de eerste de beste buren met schapen in de hoop dat zij er wel raad mee zouden weten. Vol adrenaline liep ik achter de kruiwagen in mijn ochtendjas weer naar huis. Daar schreef ik de laatste woorden onder mijn 'afscheidsbrief', Ik voelde me in een onwerkelijke film. </span><br style="caret-color: rgb(62, 62, 62); color: #3e3e3e; font-family: "Quattrocento Sans", sans-serif; font-size: 16px; text-align: left;" /><span face=""Quattrocento Sans", sans-serif" style="background-color: white; caret-color: rgb(62, 62, 62); color: #3e3e3e; font-size: 16px; text-align: left;"></span><br style="caret-color: rgb(62, 62, 62); color: #3e3e3e; font-family: "Quattrocento Sans", sans-serif; font-size: 16px; text-align: left;" /><span face=""Quattrocento Sans", sans-serif" style="background-color: white; caret-color: rgb(62, 62, 62); color: #3e3e3e; font-size: 16px; text-align: left;">Ik loop naar boven en vertel Wim, terwijl ik hem zijn sondevoeding geef, wat de afgelopen anderhalf uur heb meegemaakt. Daarna douche ik me en pak mijn tas. Mijn dochter zal me zo wegbrengen.</span></div><div><span face=""Quattrocento Sans", sans-serif" style="background-color: white; caret-color: rgb(62, 62, 62); color: #3e3e3e; font-size: 16px;"><br /></span></div><div><span face=""Quattrocento Sans", sans-serif" style="background-color: white; caret-color: rgb(62, 62, 62); color: #3e3e3e; font-size: 16px;"><br /></span></div></div>Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-37136227855850141152021-01-01T11:28:00.001-08:002021-01-01T11:28:24.450-08:00<h2 class="wsite-content-title" style="color: #888888; font-family: Quattrocento, serif; font-size: 20px; line-height: 1.2em; margin: 10px 0px; padding: 0px; text-align: justify; word-wrap: break-word;">Herwaardering</h2><div class="paragraph" style="caret-color: rgb(62, 62, 62); color: #3e3e3e; font-family: "Quattrocento Sans", sans-serif; font-size: 16px; line-height: 1.5em; margin: 0px 0px 10px; padding: 0px; word-wrap: break-word;">Het is nieuwjaarsdag. Al jaren schrijf ik in de laatste dagen van december een blog waarin ik terugkijk op het afgelopen jaar. Ik maakte er zelfs al eens een filmpje van. Maar dit keer is het anders. Terugkijken lijkt te gaan over een ander leven, een leven waar ik niet meer ben.<br /><br />Het afgelopen jaar:<ul style="list-style-image: initial !important; list-style-position: outside !important; margin: 5px 0px !important; padding-bottom: 0px; padding-left: 3em !important; padding-right: 0px; padding-top: 0px;"><li style="list-style: disc outside !important; margin: 3px 0px 0px !important; padding-bottom: 0px; padding-left: 5px !important; padding-right: 0px; padding-top: 0px;">Werd ik me bewust van de kwaliteit van stilte door het verminderen van verkeers- en vliegtuiggeluid. Ik probeerde het zelfs al fietsend te vangen in een aantal filmpjes.</li><li style="list-style: disc outside !important; margin: 3px 0px 0px !important; padding-bottom: 0px; padding-left: 5px !important; padding-right: 0px; padding-top: 0px;">Kocht ik een kajak omdat ik het alleen zijn op het water zo miste. Het roeien bij de vereniging was vanwege corona stil komen te liggen. Vervolgens zegde ik mijn lidmaatschap op.</li><li style="list-style: disc outside !important; margin: 3px 0px 0px !important; padding-bottom: 0px; padding-left: 5px !important; padding-right: 0px; padding-top: 0px;">Heb ik erg genoten van het maken van heel veel foto's en filmpjes vanaf het water. In een kajak heb je meer contact met de omgeving dan in een roeiboot.</li><li style="list-style: disc outside !important; margin: 3px 0px 0px !important; padding-bottom: 0px; padding-left: 5px !important; padding-right: 0px; padding-top: 0px;">Gingen we in juli gewoon op vakantie naar Italië.</li><li style="list-style: disc outside !important; margin: 3px 0px 0px !important; padding-bottom: 0px; padding-left: 5px !important; padding-right: 0px; padding-top: 0px;">Bevrijdde ik mezelf van het streven naar werk waarin ik van betekenis zou kunnen zijn. Ik ontdekte dat wat ik allemaal doe al heel waardevol is, maar voor mezelf blijkbaar nog niet genoeg. Mijn herwaardering heeft geleid tot de website <a href="http://www.hartekunst.nl/blog" target="_blank">'Hartekunst'</a> waarin alles wat ik doe samenkomt. Als 'kunst'. </li><li style="list-style: disc outside !important; margin: 3px 0px 0px !important; padding-bottom: 0px; padding-left: 5px !important; padding-right: 0px; padding-top: 0px;">Werd ik op 31 augustus oma van mijn eerste kleindochter: Loa Lieve. Alles wat men over oma worden beschrijft blijkt waar. Ik ben zelfs een dag in de week oppasoma.</li><li style="list-style: disc outside !important; margin: 3px 0px 0px !important; padding-bottom: 0px; padding-left: 5px !important; padding-right: 0px; padding-top: 0px;">Kreeg ik geen corona, tenminste niet dat ik weet.</li><li style="list-style: disc outside !important; margin: 3px 0px 0px !important; padding-bottom: 0px; padding-left: 5px !important; padding-right: 0px; padding-top: 0px;">Heb ik me aangemeld bij de Luisterlijn en in december de training daarvoor afgerond. </li><li style="list-style: disc outside !important; margin: 3px 0px 0px !important; padding-bottom: 0px; padding-left: 5px !important; padding-right: 0px; padding-top: 0px;">Ben ik vanaf 1 december Dhia gaan helpen in de Dagwinkel, om de winkel voor ons kleine dorp te behouden. </li><li style="list-style: disc outside !important; margin: 3px 0px 0px !important; padding-bottom: 0px; padding-left: 5px !important; padding-right: 0px; padding-top: 0px;">Hebben Wim en ik besloten op zoek te gaan naar een ander huis. Direct aan het water.</li></ul></div><h2 class="wsite-content-title" style="color: #888888; font-family: Quattrocento, serif; font-size: 20px; line-height: 1.2em; margin: 10px 0px; padding: 0px; text-align: justify; word-wrap: break-word;">Bevrijdend</h2><div class="paragraph" style="caret-color: rgb(62, 62, 62); color: #3e3e3e; font-family: "Quattrocento Sans", sans-serif; font-size: 16px; line-height: 1.5em; margin: 0px 0px 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-wrap: break-word;">En nu dus een nieuw jaar en een prachtig vooruitzicht. Een jaar waarin:<ul style="list-style-image: initial !important; list-style-position: outside !important; margin: 5px 0px !important; padding-bottom: 0px; padding-left: 3em !important; padding-right: 0px; padding-top: 0px;"><li style="list-style: disc outside !important; margin: 3px 0px 0px !important; padding-bottom: 0px; padding-left: 5px !important; padding-right: 0px; padding-top: 0px;">We ons huis verkopen en gaan wonen aan het water in een rustig maar levendig gebied. </li><li style="list-style: disc outside !important; margin: 3px 0px 0px !important; padding-bottom: 0px; padding-left: 5px !important; padding-right: 0px; padding-top: 0px;">Ik nog meer kan genieten van het varen in een kajak en het maken van foto's op het water.</li><li style="list-style: disc outside !important; margin: 3px 0px 0px !important; padding-bottom: 0px; padding-left: 5px !important; padding-right: 0px; padding-top: 0px;">Het bieden van een luisterend oor bij de Luisterlijn, in de Dagwinkel en op andere plekken mij zin geeft in het leven. </li><li style="list-style: disc outside !important; margin: 3px 0px 0px !important; padding-bottom: 0px; padding-left: 5px !important; padding-right: 0px; padding-top: 0px;">Ons nieuwe huis een plek zal zijn voor meer familieleven. </li><li style="list-style: disc outside !important; margin: 3px 0px 0px !important; padding-bottom: 0px; padding-left: 5px !important; padding-right: 0px; padding-top: 0px;">Wim en ik met liefde voor elkaar blijven zorgen. </li><li style="list-style: disc outside !important; margin: 3px 0px 0px !important; padding-bottom: 0px; padding-left: 5px !important; padding-right: 0px; padding-top: 0px;">Ik mensen hoop te inspireren om de vrijheid te nemen.</li></ul></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-ymu6nmVobZk/X-93dIO5XQI/AAAAAAAACUg/LkukeWxYA4EgV84WR3DbSzu0mMcDNaGWwCLcBGAsYHQ/s2048/OIfWPgEETSq197rP1M6mjw.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" src="https://1.bp.blogspot.com/-ymu6nmVobZk/X-93dIO5XQI/AAAAAAAACUg/LkukeWxYA4EgV84WR3DbSzu0mMcDNaGWwCLcBGAsYHQ/s320/OIfWPgEETSq197rP1M6mjw.jpg" width="320" /></a></div><br /><p><br class="Apple-interchange-newline" /></p>Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-87141522529748843602020-10-07T08:15:00.005-07:002020-10-08T01:55:13.494-07:00Een bevrijdend gesprek over het einde<p>Dinsdag hadden we een gesprek bij mijn moeder thuis over het einde van haar leven. We zijn de huisarts, mijn moeder (89), mijn broer en ik. Mijn moeder zag er tegenop. "Dan ben je opeens wel heel oud" zei ze een dag ervoor aan de telefoon. "Ik ben benieuwd wat de dokter te zeggen heeft", voegde ze er nog aan toe. Mijn reactie:"Het gaat er niet om wat de dokter zegt, het gaat erom wat jij wilt." </p><h4 style="text-align: left;">"Maar dat wil ik niet"</h4><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-kTO3bMF3TLc/X33av_IcmNI/AAAAAAAACSk/JKKaNYNeOLYMUaEwNDnX7yisWHOw0RXeACLcBGAsYHQ/s1280/doctor-1010903_1280.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="1280" height="222" src="https://1.bp.blogspot.com/-kTO3bMF3TLc/X33av_IcmNI/AAAAAAAACSk/JKKaNYNeOLYMUaEwNDnX7yisWHOw0RXeACLcBGAsYHQ/w222-h222/doctor-1010903_1280.jpg" width="222" /></a></div>Aanleiding was een 'misverstand' enkele weken geleden. Ze heeft af en toe darmklachten en de plaatsvervangende huisarts stelde voor om een afspraak te maken met een specialist in het ziekenhuis voor een darmonderzoek. Mijn moeder verweerde zich niet en toen bleek dat ze enkele dagen later al in het ziekenhuis terecht zou kunnen, gaf ze aan dat ze dat toch niet wilde. Het onderzoek ging niet door. <p></p><p>Tegen mij zei mijn moeder altijd dat ze geen onderzoek of operatie aan haar darmen meer wilde. Ze is jaren geleden al eens geopereerd omdat ze darmkanker had. Als ze nu weer kanker zou hebben, wil ze geen operatie meer. Deze huisarts was hier duidelijk niet van op de hoogte en mijn moeder liet zich in eerste instantie leiden door de arts. Totdat ze weer bij haar eigen gedachten kwam. Mijn broer en ik hadden zo onze bedenkingen bij de actie van de huisarts en hadden behoefte aan duidelijkheid.<br /></p><h4 style="text-align: left;">Eerdere ervaring</h4><p>Onze vader is al op zijn 67e overleden aan de gevolgen van een darmoperatie. Hij is altijd heel duidelijk geweest over wat voor hem nog kwaliteit van leven was. Hij was al jaren lid van de NVVE (Nederlandse vereniging voor een vrijwillig levenseinde) en had een 'niet behandelverklaring' getekend. Daar hebben wij veel aan gehad toen er een keuze moest worden gemaakt om hem al dan niet nog een keer te opereren toen er complicaties na de eerste operatie waren opgetreden. Hoewel de artsen nog wel wilden, waren wij van mening dat dit niet was wat mijn vader zou hebben gewild. Uiteindelijk werd zijn keuze, dankzij die verklaring, gerespecteerd. Wij zaten allen rond zijn bed in het ziekenhuis toen de stekkers er uit gingen. Wij waren blij dat hij zo duidelijk was geweest.</p><p>Mijn moeder had ook ooit wel eens zo'n verklaring opgesteld, maar ondertekend had ze het nooit. Met de huisarts had ze het er ook nooit over gehad. Ze schoof het denken over het einde nog graag even voor zich uit. Totdat ze in januari 2018 haar heup brak en in het ziekenhuis belandde. De operatie voor een nieuwe heup verliep gelukkig goed en ze herstelde weer zodanig dat ze weer terug kon naar haar eigen huis. Ze was niet meer zo zelfredzaam als voorheen, maar met de nodige hulp zou het kunnen. </p><h4 style="text-align: left;">Drukke huisarts heeft geen tijd voor 'sociale bezoekjes'</h4><p>Toen ze na die heupoperatie thuiskwam zei ze regelmatig: "Ik had gedacht dat de huisarts wel eens langs zou komen om te kijken hoe het gaat." Die huisarts kwam niet. De praktijkondersteuner komt halfjaarlijks voor het meten van de bloeddruk en haar bloed wordt gecontrole<span style="font-family: inherit;">erd. Ook de griepprik krijgt ze thuis. Ze was een beetje teleurgesteld in het gebrek aan belangstelling van de huisarts zelf en vergoelijkte dat met de mededeling:"Hij zal wel druk zijn." Dus dat ze enkele weken geleden eindelijk de huisarts belde vanwege haar vermoeidheid en darmklachten was bijzonder. "Vand</span>aag of morgen komt de dokter bij u langs" had de assistente gezegd. Mijn moeder zat er klaar voor. Op dag drie kwam de arts met wie haar eigen huisarts de praktijk deelt. En die stelde dus een darmonderzoek in het ziekenhuis voor.</p><p>Mijn broer en ik, we wonen allebei niet bij onze moeder in de buurt, staken de koppen bijeen. We vonden dit geen fijne gang van zaken. We besloten dat we de niet behandel- en euthanasieverklaring zouden actualiseren en ik zou dat met mijn moeder bespreken om te ondertekenen. Ze ondertekende het en toen bedacht ik me dat ook de huisarts hiervan op de hoogte zou moeten worden gebracht. Eigenlijk zou dat gesprek met de huisarts waar mijn moeder al tweeënhalf jaar op zat te wachten moeten plaatsvinden. Mijn moeder zou hiertoe niet het initiatief nemen. Haar gedachte: De huisarts is te druk, die heeft hiervoor geen tijd. </p><h4 style="text-align: left;">Bevrijdend <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-VxLiAzfLK4E/X33Zgwa2_KI/AAAAAAAACSY/wBepK-dyHXklVW1RqLU6IQczXbbZK7TtgCLcBGAsYHQ/s1638/CE585B72-487B-4997-918B-5319C53EBE38.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1638" data-original-width="1638" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-VxLiAzfLK4E/X33Zgwa2_KI/AAAAAAAACSY/wBepK-dyHXklVW1RqLU6IQczXbbZK7TtgCLcBGAsYHQ/w320-h320/CE585B72-487B-4997-918B-5319C53EBE38.jpg" width="320" /></a></div></h4><p>Ik besloot de huisarts een mail te sturen. Ik schreef hem over de verwachting van mijn moeder, de teleurstelling dat ze zo lang moest wachten voordat zijn collega kwam en dat mijn moeder helemaal niet naar het ziekenhuis wil. Ik vertelde over de verklaringen die ze had ondertekend en stelde voor dat hij daarover met haar een gesprek zou hebben en dat mijn moeder graag wilde dat mijn broer en ik daarbij zouden zijn. <span style="font-family: inherit;">Zijn reactie was er eentje met teleurstellende verontschuldiging:" Helaas is het zo dat door de toenemende drukte wij als huisarts minder tijd hebben voor 'sociale bezoekjes'." Maar gelukkig stelde hij ook voor dat ik de assistente zou bellen voor een afspraak bij mijn moeder thuis. </span></p><p><span style="font-family: inherit;">Het gesprek was dinsdag. De huisarts vertelde blij te zijn met ons initiatief voor dit gesprek. Hij was blij dat we net zo dachten over niet meer </span>reanimeren als hij. Hij stelde mijn moeder gerust over de mogelijkheden om met de nodige voorzieningen ook thuis zonder pijn of benauwdheid te kunnen sterven. Eventueel met een laatste fase in een hospice. Hij vertelde haar hoe fijn en huiselijk het hospice was. De huisarts vertelde ook dat zijn collega nog wat jonger was en meer op 'handelen' gericht, waardoor het voorstel voor onderzoek in het ziekenhuis werd gedaan. "Dat zal nu niet meer gebeuren. Ik stop deze verklaringen in het dossier. Dan is het duidelijk. Alleen als u bijvoorbeeld een been breekt, zullen we overleggen of u nog naar het ziekenhuis zal gaan. Maar als u corona krijgt, een longontsteking, of wat dan ook, dan zullen we u niet naar het ziekenhuis laten gaan." </p><p>Na een uur vertrok de huisarts. Mijn moeder was blij met het gesprek. Mijn broer en ik vonden het ook fijn kennis te hebben gemaakt met de huisarts. Zijn insteek voor het begeleiden van mijn moeder naar het einde, als het zover is, stelt ons allen gerust. </p><p>"Eigenlijk zou ik veel meer van dit soort gesprekken moeten voeren" zei de huisarts bij vertrek. </p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-87073184424185701392020-08-22T09:53:00.003-07:002020-08-23T03:49:49.405-07:00Bevrijd uit de coronastress<p>Corona kruipt in je of je het nu hebt of niet. Het doet iets met ons allemaal. </p><p>Ik houd van chaos want ik schep graag structuur. Alleen was de chaos me nu even te groot. Ik werd boos, ik begreep niet meer waarom mensen doen wat ze doen, of wat ze niet doen. Ik ben op zoek naar de nuance maar de wereld lijkt alleen nog maar in zwart-wit te denken. Je bent voor of je bent tegen. Ik ben geen van beide, ik wil het zwart en het wit doorgronden, ik wil veelkleurigheid! Ik durfde me nog nauwelijks te uiten, of een vraag te stellen. Lang geleden was ik zo; Naar binnen gekeerd, ongelukkig en eenzaam. Dat zal me toch niet weer gebeuren?</p><h4 style="text-align: left;">De kunst van creëren</h4><p>Gelukkig schijnt de zon. Die ochtend loop ik even naar mijn overbuurvrouw om een 'bakkie te doen'. Al koffiedrinkend bespreken we de toestand in de wereld en ze zegt:"Ik heb een boekje van Jonash, die schrijft hier al over in 2007. In het boek 'De kunst van creëren' beschrijft hij eigenlijk hoe je jezelf in deze chaos weer richting kunt geven. Het helpt je weer te geloven in jezelf, je kansen en je eigen kracht." Ze haalt het boekje voor me uit de kast. Ik begin er nog dezelfde middag in te lezen en de volgende dag heb ik het al uit en voel ik me helemaal rustig. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-h8hZLbuQyrk/X0FLoIkLqnI/AAAAAAAACPA/cp2A_9nIhAU-gTzXfHKC9F_hgZ65RPAlQCLcBGAsYHQ/s2048/fullsizeoutput_be5.jpeg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1394" height="262" src="https://1.bp.blogspot.com/-h8hZLbuQyrk/X0FLoIkLqnI/AAAAAAAACPA/cp2A_9nIhAU-gTzXfHKC9F_hgZ65RPAlQCLcBGAsYHQ/w178-h262/fullsizeoutput_be5.jpeg" width="178" /></a></div><p></p><p>In het boek vertelt Jonash over zijn eigen creatieproces. Hem was verteld dat we kunnen creëren wat we willen als we eerst onze oude programma's opruimen. Dat opruimen is waar we nu met elkaar in lijken te zitten. Vervolgens komt dan de vraag: "Wat wil je creëren, wat is je doel?" Om voor jezelf die vraag te beantwoorden zitten nou net al die oude programma's in de weg. Het loslaten van die oude programma's maakt je bang. Maar het beantwoorden van de vraag wat je in essentie wilt bijdragen aan de wereld, heb ik als bevrijdend ervaren. </p><p><b>Wie ben je en wat wil je?</b></p><p>Het is eigenlijk heel simpel. Carola Schouten sprak in het tv programma Zomergasten de wens uit om gezien te worden voor wie ze is. "En wat wil je dan zijn?" vroeg Janine Abbring haar. "Ik wil bovenal een goede moeder zijn", antwoordde Carola Schouten. Ik schoot vol van zoveel eenvoud. En ik geloof dat het zo eenvoudig is. We hebben het leven zo verschrikkelijk ingewikkeld gemaakt, dat wat we in essentie zijn en willen bijdragen helemaal uit het oog zijn verloren. </p><p>De vraag bracht mij bij mijn essentie. Ik ben moeder en binnenkort oma. Ik ben een ontdekkingsreiziger, voortdurend op zoek naar de betekenis van wat ik meemaak, wat ik zie. Op zoek naar wat dat zegt over mij en de relatie tot de ander, tot mijn omgeving. Op die manier word ik mezelf bewust, kan ik steeds beter de leiding nemen over mijn leven. Kan ik vrij zijn en vanuit die vrijheid een bijdrage leveren aan de wereld. </p><h4 style="text-align: left;">Vrijheid</h4><p>En... die vrijheid gun ik iedereen. Mijn bijdrage aan de wereld zie ik dan ook als die van een bevrijder. En dat bevrijden doe ik door het delen van mijn 'reiservaringen'. Schrijvend, vertellend, schilderend, fotograferend, filmend, met klanken. </p><p>Met het delen van mijn 'reiservaringen' wil ik anderen uitnodigen of inspireren om ook op reis te gaan. Op reis naar binnen, om de boodschap van hun hart te leren kennen en te leven. </p><p>Feitelijk is dit al wat ik doe, maar ik was me er nog niet in deze mate van bewust. Opeens krijgen mijn 'producten' meer waarde. Het woord 'Hartekunst' kwam in me op. Ik creëer HARTEKUNST. Hoe mooi is dat? </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.hartekunst.nl" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="246" src="https://1.bp.blogspot.com/-LeF6bi9czpM/X0FMklI56dI/AAAAAAAACPM/atHGqMfG6bwdQpOtnEa-eqWvyvPN4xsLgCLcBGAsYHQ/w328-h246/IoAFqL8QSfqElK5ObSxFuQ.jpg" width="328" /></a></div><p></p><p>De domeinnaam hartekunst.nl bleek nog vrij en ik begon meteen met het maken van een website om mijn verzameling hartekunst te kunnen laten zien. Het maken van die website alleen al zie ik als hartekunst. Het werkte zeer bevrijdend. </p><p>Corona is er nog wel, maar heeft me niet meer in de greep. Ik heb mezelf en de rust weer hervonden. Voor mijn gevoel op een ander level. De verschillende uitingsvormen van mijn hartekunsten zijn nu beter herkenbaar. </p>In ieder geval op <a href="http://www.hartekunst.nl">http://www.hartekunst.nl</a><p></p><p><b><span style="color: #6aa84f; font-family: arial; font-size: x-large;">"Hartekunst is bevrijdend"</span></b></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-30777953866362188022020-07-28T13:30:00.009-07:002020-07-28T14:00:21.527-07:00Op vakantie in coronatijden. Mondkapjes!<div class="separator"><div class="separator" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: center;"><img alt="Zelfvoorzienend" border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="192" src="https://1.bp.blogspot.com/-rGBag2LEDIk/XyAe05tgdHI/AAAAAAAACMw/hUji7DbRNx0QkPFka-fARj1YdSScJZI_wCLcBGAsYHQ/w256-h192/LdEd4lFeRSqn1stcOL3igA.jpg" style="text-align: left;" title="Zelfvoorzienend" width="256" /></div></div><div class="separator"></div>Vorig jaar in september hadden we onze logeeradresjes voor onze vakantie in Italië van deze zomer al besproken. Agriturismo's en andere prachtige huizen op het platteland. Allemaal met keukenblok zodat we geheel zelfvoorzienend kunnen zijn. Dat kwam nu in coronatijd heel goed van pas.<div><br /><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right;"><tbody><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr></tbody></table><h4 style="text-align: left;">Toch op reis</h4><div>Begin juni dacht ik nog wat we gewoon thuis zouden blijven, maar langzamerhand gingen de grenzen open en werd het reëel dat we toch zouden gaan. Het leven leek weer wat normaler te worden, het straatbeeld werd vrijer. We kregen er zin in om weg te gaan. Toen per 1 juli ook Oostenrijk bereisbaar werd, konden we volgens plan op 1 juli vertrekken. Met mondkapjes voor als het nodig was.<br /><div><br /></div><div>De eerste overnachting in een hotel in Zuid-Duitsland zonder receptie, merkten we niets van enige corona maatregel. Prima.</div><div>De twee overnachtingen daarna op een boerderij in Oostenrijk waren gezellig. We waren de eerste gasten en het was wat onwennig voor de gastheer en -vrouw om afstand te houden. Maar gelukkig geen mondkapjes en handengel. </div><div><br /></div><div><a href="https://1.bp.blogspot.com/-MRI6LtdbqL0/XyAeiLSkyxI/AAAAAAAACMo/H-0rOuuC3DAlE6Pe6-OHpu5w4L0_41WwACLcBGAsYHQ/s2048/499f%252BHAeQ4OO9lckmynKYw.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="192" src="https://1.bp.blogspot.com/-MRI6LtdbqL0/XyAeiLSkyxI/AAAAAAAACMo/H-0rOuuC3DAlE6Pe6-OHpu5w4L0_41WwACLcBGAsYHQ/w256-h192/499f%252BHAeQ4OO9lckmynKYw.jpg" width="256" /></a></div><h4 style="text-align: left;">Mondkapje in de winkel</h4><div>Ook het adres daarna, ten noorden van het Gardameer, werden we zonder gedoe hartelijk ontvangen. Voor hen was corona ook iets van ver weg in tehuizen voor ouderen gebleven. Ze waren zelf ook in de 80, maar beschouwden zich niet tot de groep 'kwetsbaren'. "En als we het krijgen, dan moet het gewoon zo zijn" was wat ze er over zeiden. Hier ging ik voor het eerst naar de supermarkt, wat mijn eerste confrontatie met het verplicht dragen van mondkapje en het reinigen van de handen was. Ik was blij dat ik buiten meteen dat mondkapje weer af kon doen. Ik krijg het er een beetje benauwd van. </div><div>We reden een rondje om het meer. Opvallend weinig buitenlandse toeristen, het was heerlijk rustig. En wat opviel was dat er aan de westkant van het meer op straat veel meer mondkapjes werden gedragen dan aan de oostkant. </div><div><br /></div><h4 style="text-align: left;">Met politiecontrole</h4><div>Bij ons volgende adres in het noorden van Toscane, leek corona niet te bestaan. <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Z7k48muE-5A/XyAh-Y1cKRI/AAAAAAAACNI/vBVowruFUXQeUIx0U57K37Ha9kBHch6DgCLcBGAsYHQ/s2048/OlnybfNzT6SGwuQPpCeKJQ.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="193" src="https://1.bp.blogspot.com/-Z7k48muE-5A/XyAh-Y1cKRI/AAAAAAAACNI/vBVowruFUXQeUIx0U57K37Ha9kBHch6DgCLcBGAsYHQ/w256-h193/OlnybfNzT6SGwuQPpCeKJQ.jpg" width="256" /></a></div>Heerlijk. We waren de enige gasten en de kok vond het fijn om me te verrassen met heerlijke maaltijden. We genoten van de plek, het zwembad en het nietsdoen. Op de laatste dag gingen we toch nog even wat boodschappen doen in Bagni di Lucca. Een prachtige plaats waar we getroffen werden door de grote hoeveelheid mondkapjes in het straatbeeld. Voor de winkel stond een politieagent de mensen te controleren op gebruik van mondkapje en juist gebruik van winkelwagentje in het eenrichtingverkeer bij de ingang. Binnen stond ook een politieagent toe te zien op gebruik van handgel. Het gaf me een heel naar gevoel. Alsof ik in een politiestaat was aangeland. De sfeer in de winkel was ook niet gezellig en ik was blij toen we Bagni di Lucca uitreden. </div><div><br /></div><div>Over rustige wegen vervolgden we onze weg door het Toscaanse platteland. We genieten erg van het <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-cGGbfWgX1fw/XyAiQAMmJNI/AAAAAAAACNQ/KxdXgKR8Mo8YtDJiqPh7TUDKoaDB836fQCLcBGAsYHQ/s2048/fullsizeoutput_b7c.jpeg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1358" data-original-width="2048" height="170" src="https://1.bp.blogspot.com/-cGGbfWgX1fw/XyAiQAMmJNI/AAAAAAAACNQ/KxdXgKR8Mo8YtDJiqPh7TUDKoaDB836fQCLcBGAsYHQ/w256-h170/fullsizeoutput_b7c.jpeg" width="256" /></a></div>landschap met de kleine dorpjes verspreid in het landschap tegen de heuvels aangeplakt. Waar ik af en toe van schrok waren oudere mensen die in de buitenlucht in zo'n stil dorpje schuil gingen achter een mondkapje. Het ene dorp zag je er veel, in het andere dorp weer helemaal niets. De sfeer wordt met die mondkapjes meteen een stuk 'dreigender' en onplezierig. Je ziet mensen ook niet meer glimlachen.</div><div><br /></div><h4 style="text-align: left;">Beter contact zonder</h4><div>Aangekomen op het volgende adres in het zuiden van Toscane gaf de beheerder me zelfs een hand. Ik schrok er even van, maar vond het ook wel een blijk van vertrouwen. Het contact was meteen weer een stuk persoonlijker. Ik probeerde me in mijn beste Italiaans verstaanbaar te maken. Ook in de winkel. Toen ik het meisje achter de kassa niet begreep, schoof ze haar mondkapje naar beneden en ik deed automatisch hetzelfde. Toen begrepen we elkaar wel. Dat overkwam me later nog een keer. Daardoor werd me des te meer duidelijk hoe belangrijk het is om het hele gezicht te zien om elkaar goed te begrijpen. </div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-OwuvIfmIveg/XyAlkR4PaGI/AAAAAAAACNw/2pjwhE2zpcw6q0l1I2h1bVpxX0sMdaWaQCLcBGAsYHQ/s2048/NLmRYRpnTKett1%2525bpTF9jw.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1539" data-original-width="2048" height="192" src="https://1.bp.blogspot.com/-OwuvIfmIveg/XyAlkR4PaGI/AAAAAAAACNw/2pjwhE2zpcw6q0l1I2h1bVpxX0sMdaWaQCLcBGAsYHQ/w256-h192/NLmRYRpnTKett1%2525bpTF9jw.jpg" width="256" /></a></div></div><div><br /></div><div>Bij het volgende adres stond de gastheer klaar om ons de sleutel van het appartement te overhandigen. Hij trok net handschoentjes aan en deed zijn mondbescherming voor. Ik liep hem tegemoet met mijn mondkapje in de hand en vroeg hem of hij het prettiger vond als ik ook een mondkapje voordeed. Oh nee, en meteen deed hij zijn handschoenen uit en zijn mondkapje af. We keken elkaar lachend aan en hij liet ons binnen. We hebben weer 3 dagen heerlijk genoten van de prachtige plek. Corona was ver weg. </div><div><br /></div><div>Dit was de fysieke werkelijkheid. </div><h4 style="text-align: left;">Invloed van social media en tv</h4><div>Maar er was nog een andere werkelijkheid. Overal is wifi en overal kun je social media en online tv bekijken. We keken elke avond even naar het NPO journaal. De eerste weken weinig coronanieuws. De corona spoedwet werd over de zomer heen getild en dat stelde me gerust. In eerste instantie volgde ik ook de protesten tegen de spoedwet. Ik vond de maatregelen buitenproportioneel en dat maakte me angstig. Ik zag die politiestaat al komen. En vooral... de onrust in de bevolking. De jongeren tegenover de ouderen. De mensen die zich keurig aan de regels houden tegenover de rekkelijken. Elkaar corrigerend en verklikkend. Op een goed moment heb ik dat losgelaten en heb de informatie langs me laten gaan. </div><div>Totdat enkele dagen voor we naar huis gingen opeens in het journaal de berichten kwamen over de verontrustende aantallen besmettingen en de roep om verdere maatregelen. Ik voelde langzaam een boosheid in me opkomen.</div><div><br /></div><h4 style="text-align: left;">Boos</h4><div><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Skbrm3ENAzk/XyCNe1VahDI/AAAAAAAACN8/d6zzzBzT22QzF94TrS1ATnretP835H5UQCLcBGAsYHQ/s2048/J%2525Xcc%252BSDSIW3GK6KsLnhBg.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1539" data-original-width="2048" height="192" src="https://1.bp.blogspot.com/-Skbrm3ENAzk/XyCNe1VahDI/AAAAAAAACN8/d6zzzBzT22QzF94TrS1ATnretP835H5UQCLcBGAsYHQ/w256-h192/J%2525Xcc%252BSDSIW3GK6KsLnhBg.jpg" width="256" /></a>Toen we woensdagavond thuiskwamen en het journaal bijna totaal over de coronabesmettingen en de roep om meer maatregelen ging, wilde ik me begraven onder een steen. Ik werd boos en verdrietig tegelijk. Kon niets verdragen en Wim moest het ontgelden. Dit was leuk thuiskomen! De volgende dag was ik het nog niet kwijt. </div><div><br /></div><div>Gelukkig was het onkruid in de tuin lekker gegroeid en al onkruidwiedend kwam ik tot inzicht waar mijn boosheid en verdriet vandaan komen. Ik ben bang voor bange mensen. Bange mensen doen gekke dingen. Mijn boosheid is gericht op de bangmakerij. Want zo zie ik al die berichten over toename van besmettingen, over jonge mensen die geen afstand houden en daarmee een gevaar zijn voor hun ouders en opa's en oma's. De berichten die mensen tegen elkaar opzetten. Ze maken me zo boos. Ik zie het als machtsmisbruik. Verdeel en heers. Als 's avonds een vriendin komt eten ben ik nog steeds boos. We hebben het er over en zij vertelt hoe zij er tegenaan kijkt. "Ik ziet het als iets tijdelijks, dat virus gaat wel weer weg. Het brengt ook veel goede dingen. Mensen vliegen minder, in de zorg blijkt opeens veel meer te kunnen worden samengewerkt, ontwikkelingen in het onderwijs gaan veel sneller. Veel mensen zijn zich bewuster geworden van de waarde van hun leefomgeving." </div><div>En opeens verdwijnt mijn boosheid als sneeuw voor de zon. Ik kan weer de positieve dingen zien. </div><div><br /></div><div>Diep van binnen verlang ik weer naar de rust en stilte. Die rust en stilte van de eerste weken van de lockdown, de rust en stilte van het Italiaanse platteland zonder tv, zonder social media. Ik ben niet bang voor het virus, ik ben bang voor machtsmisbruik. </div><div><br /></div><div>De volgende dag ga ik naar de supermarkt in ons dorp. Al die winkelende mensen gewoon zonder mondkapje; Wat een verademing. </div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div></div></div>Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-88767043041140448682020-06-24T08:00:00.002-07:002020-06-24T08:04:56.824-07:00Luister!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Luister</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">naar de stem van je hart.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Hoor dan ook de ander,</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">met de oren van</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><font color="#b51200" size="6">Liefde!</font></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Mijn hart spreekt soms via beelden.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> Zo ontstond vorige week, in een chaotische wereld om ons heen, dit schilderij.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Stilte</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-N-oRw5R9EBc/XvNoBpAlrRI/AAAAAAAACK8/xuIXG9bAKjAalrKLT4TPzKxTOxvuFMwVgCK4BGAsYHg/s2976/fullsizeoutput_b3f.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2976" data-original-width="2477" height="625" src="https://1.bp.blogspot.com/-N-oRw5R9EBc/XvNoBpAlrRI/AAAAAAAACK8/xuIXG9bAKjAalrKLT4TPzKxTOxvuFMwVgCK4BGAsYHg/w520-h625/fullsizeoutput_b3f.jpeg" width="520" /></a></div><div><br /></div>Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-61598374566110425672020-06-09T04:20:00.002-07:002021-10-15T02:32:03.988-07:00Regels als splijtzwam; Waar is het gezonde verstand gebleven?<a href="http://1.bp.blogspot.com/-LJTs9rWxmy8/Xt9qopBhp2I/AAAAAAAACIY/tK_SSvSelq4JIrKRCvSm2tGHH0x9uLRQwCK4BGAYYCw/s1600/Schermafbeelding%2B2020-06-09%2Bom%2B11.51.45.png" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="143" src="https://1.bp.blogspot.com/-LJTs9rWxmy8/Xt9qopBhp2I/AAAAAAAACIY/tK_SSvSelq4JIrKRCvSm2tGHH0x9uLRQwCK4BGAYYCw/s200/Schermafbeelding%2B2020-06-09%2Bom%2B11.51.45.png" width="200" /></a>De corona regels zijn ondertussen onnavolgbaar. Waar het eerst heel eenduidig was en de vijand (het virus) onvoorspelbaar, waren we blij met de maatregelen en regels die de premier ons dicteerde. Maar toen de consequenties van de maatregelen duidelijk werden, ontstond het eerste verzet. We zien het nu als splijtzwam in de bevolking. De één houdt zich keurig aan de regels terwijl de ander de regels aan zijn laars lapt. BOA's die de regels moeten handhaven voelen zich de 'boeman' en willen een wapenstok. Persoonlijke vrijheid botst met de inperkende maatregelen. Maar voor sommigen zijn die maatregelen, in ieder geval voor hun gevoel, juist een kwestie van leven of dood. Nu we zover zijn dat de regels zelfs willekeurig lijken te worden toegepast en gehandhaafd, neemt de heftigheid onder de bevolking toe.<br />
<br />
<h4>
Rust!</h4>
Eerlijk gezegd... ik was zo blij met de rust en stilte van de lockdown. Ik was blij dat mensen creatief werden in het maken van contact, in het vinden van nieuwe mogelijkheden. Ik was blij dat mensen de natuur in gingen en dat ouders en kinderen elkaar weer moesten ontdekken. Ik was ook blij dat mijn moeder niet in een verpleeghuis woont en we gewoon naar haar toe kunnen en dat ook onze kinderen gewoon naar ons toe komen. En ik was blij dat het lente was met prachtig weer. Ik was blij dat ik nog gewoon naar de supermarkt kon voor mijn boodschappen en me geen financiële zorgen hoef te maken. Ik was blij met het antwoord van mijn zoon toen ik mijn zorgen over de situatie voor hun toekomst met hem besprak.<br />
<br />
<h4>
Maar nu</h4>
De onrust neemt toe. Op de weg, in de lucht, in de winkel, in het dorp, in de mensen. Regels worden versoepeld en hup daar gaan we. Maar de regels en de manier waarop ze worden losgelaten is niet goed te begrijpen. Mondkapjes helpen niet, maar je moet ze wel dragen. Of helpen ze wel en kan je juist dankzij je mondkapje binnen die 1,5m naast elkaar zitten? We mogen niet met zijn allen de bioscoop in, maar wel in het vliegtuig. En ouderen en gehandicapten mogen nog steeds hun dierbaren niet vrij ontvangen. Het wringt. Soms ondoorzichtige belangen ondermijnen het rechtvaardigheidsgevoel. Er wordt gewezen op het nemen van eigen verantwoordelijkheid, maar de een voelt zich ergens anders verantwoordelijk voor dan de ander. Eigenbelang komt om de hoek. Samen redden we het, maar nu niet meer.<br />
<br />
<h4>
Ruimte </h4>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-c-GJ8Dqgp4w/Xt9tYRObB4I/AAAAAAAACIs/9xIVceIwI8IYItgIjyqB8-3Dyvsi3Hx_ACLcBGAsYHQ/s1600/Jw02Zh6dTlylVX%2525Xe5ZCuA.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://1.bp.blogspot.com/-c-GJ8Dqgp4w/Xt9tYRObB4I/AAAAAAAACIs/9xIVceIwI8IYItgIjyqB8-3Dyvsi3Hx_ACLcBGAsYHQ/s320/Jw02Zh6dTlylVX%2525Xe5ZCuA.jpg" width="320" /></a></div>
In deze chaos zoek ik mijn eigen ruimte. Ik ben ondertussen achterdochtig geworden naar de adviezen die ons worden gegeven. Welk belang is er met welk advies gediend? Ik geloof niet meer in de onafhankelijkheid van wetenschappers of instituten als het RIVM. Toen ik merkte hoe het kritische geluid van Maurice de Hond werd weggeblazen in het NPO programma Op1 was ik verbluft over de manier waarop de journalistiek bleek te zijn ingepakt door het geluid van de overheid. Hoezo journalisten als waakhond van de vrijheid van meningsuiting? Ze snoeren je gewoon de mond!<br />
<br />
Ik doe een beroep op mijn gezonde verstand en neem weer zelf de regie over mijn leven. Dat betekent vooral dat ik me openstel voor andere geluiden, andere invalshoeken en mijn eigen oordeel bepaal. Daarbij wil ik graag de opvatting van een ander respecteren en zal niet ongevraagd te dichtbij iemand gaan staan of zitten. Maar als dat geen probleem is, zal ik een knuffel geven of een arm om iemand heen slaan. Ik stap niet in dat vliegtuig omdat ik helemaal niet vertrouw dat ik in zo'n gesloten ruimte niet besmet zou kunnen raken. Bovendien wil ik niet zelf bijdragen aan verpesting van de rust en schonere lucht die de vermindering van luchtverkeer geeft.<br />
<br />
<h4>
Gezond verstand</h4>Voor de stimulering van je gezonde verstand is het nodig dat je je vragen stelt. Dat je niet braaf doet wat de meester zegt, maar zelf nadenkt en informatie zoekt. Dat je openstaat voor mensen die het vanuit een ander perspectief bekijken. Het vraagt af en toe lef om vragen te stellen die misschien niet gesteld mogen worden. Het vraagt om een kinderlijke blik en nieuwsgierigheid. Het vraagt om liefde en onbevooroordeeldheid. Het vraagt om erkenning van dat wat anders is. Het geeft moed om het 'goede' te doen.<br />
De protesten tegen discriminatie zie ik als een roep om 'gezond verstand'. Femke Halsema gebruikte het. Ze vertrouwde ook op het gezonde verstand van de menigte. Dat werd beloond. In vrede keerde men huiswaarts. Mensen die zich willen houden aan conflicterende regels namen vanachter hun beeldscherm de strijd over. Een andere strijd; De eeuwig voortdurende strijd om de regels.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/--p1ydS9Jqr4/Xt9uUTiXkwI/AAAAAAAACI0/v-dcHRLa2TUWA-VmsKNaUAmvRjTF3BnsACLcBGAsYHQ/s1600/20190311-dansende-kinderen-1816x908.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="1600" height="160" src="https://1.bp.blogspot.com/--p1ydS9Jqr4/Xt9uUTiXkwI/AAAAAAAACI0/v-dcHRLa2TUWA-VmsKNaUAmvRjTF3BnsACLcBGAsYHQ/s320/20190311-dansende-kinderen-1816x908.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">N.B. Mooi wat Jet Bussemaker in dit artikel hier over schrijft. Ze noemt het adaptief bestuur. https://www.filosofie.nl/het-bestuur-van-de-acute-crisisfase-werkt-niet-meer/</div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-26732515248618437652020-04-21T02:43:00.003-07:002020-06-09T02:40:51.942-07:00Visie op het leven na corona in 2030<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-nNWyUx_r7Mc/XqAIdy621yI/AAAAAAAACG0/jT2EH8jYDxsbI-7EXgrKyrzHuO08SptWwCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_ad8.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1022" data-original-width="1600" height="204" src="https://1.bp.blogspot.com/-nNWyUx_r7Mc/XqAIdy621yI/AAAAAAAACG0/jT2EH8jYDxsbI-7EXgrKyrzHuO08SptWwCLcBGAsYHQ/s320/fullsizeoutput_ad8.jpeg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Weijland</td></tr>
</tbody></table>
Nu we corona een beetje onder controle lijken te hebben en de maatregelen om verspreiding van het virus te voorkomen als steeds beperkender ervaren, wordt de roep om een visie voor de toekomst duidelijker. Een toekomst waar we ons bewuster zijn van de dreiging van een onvoorspelbaar virus. Doorgaan op de manier waarop we leefden wordt door steeds meer mensen als ongewenst en als slecht voor onze gezondheid gezien. Moeten we niet aan het werk om onze weerstand tegen dergelijke ziektes te verbeteren? Welke factoren zijn van invloed op het krijgen van bijvoorbeeld corona of andere virusinfecties?<br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<b><span style="font-size: large;">Laat invloed op gezondheid leidend zijn voor de economische waardering van activiteiten en producten!</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b>
<br />
Er komen nu al onderzoeken naar de verbanden tussen corona en bijvoorbeeld luchtkwaliteit, algehele gezondheid en andere ziektes, woon-en leefsituatie, intensieve veehouderij en meer. De mogelijkheden om data te onderzoeken en verbanden te leggen waar eerder niet naar werd gekeken, zijn groot.<br />
En misschien wel het allerbelangrijkste: Corona heeft aangetoond dat we onze gezondheid boven alles stellen. Opeens bleek er van alles mogelijk wat eerder niet voor mogelijk werd gehouden, allemaal om te voorkomen dat veel (kwetsbare) mensen zouden sterven. Als het ons persoonlijk kan raken worden kosten noch moeite gespaard. Ik zie hierin een belangrijk aanknopingspunt om op door te bouwen. Onze gezondheid als leidend motief voor de toekomst. Een prachtig punt van herwaardering van wat we belangrijk vinden in het leven. Laten we dat eens doorvertalen in alles.<br />
Laten we bij alles de vraag stellen: 'Wat draagt dit bij aan onze gezondheid?' en op basis daarvan bijvoorbeeld de prijs, belasting of beloning bepalen.<br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Al in 1948 door de WHO gedefinieerd: <span style="background-color: white; color: #222222;">"</span><span style="color: #222222; font-size: 16px;">Gezondheid</span><span style="background-color: white; color: #222222;"> is een toestand van volledig lichamelijk, geestelijk en maatschappelijk welzijn en niet slechts de afwezigheid van ziekte of andere lichamelijke gebreken."</span></span></blockquote>
Nog mooier is de definitie van Machteld Huber en het Instituut voor Positieve Gezondheid:<br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="background-color: white; font-family: "barlow" , "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 16px;">'Gezondheid als het vermogen zich aan te passen en een eigen regie te voeren, in het licht van de fysieke, emotionele en sociale uitdagingen van het leven’</span></blockquote>
<br />
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-aXABdQpcUBQ/XqAHhlh00QI/AAAAAAAACGs/ljENokEvnn0xrHTPl6ngsJVCQIBDu1OZACLcBGAsYHQ/s1600/twdtFr0SRhWv5dvwWmjfvw.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://1.bp.blogspot.com/-aXABdQpcUBQ/XqAHhlh00QI/AAAAAAAACGs/ljENokEvnn0xrHTPl6ngsJVCQIBDu1OZACLcBGAsYHQ/s320/twdtFr0SRhWv5dvwWmjfvw.jpg" width="320" /></a>We gaan zien dat het risico op het krijgen van heftige complicaties bij corona of aanverwante virussen afhankelijk is van:<br />
- basisgezondheid<br />
- de sociale status en inkomen<br />
- intensieve veehouderij en landbouw<br />
- bevolkingsdichtheid<br />
Dat biedt aangrijpingspunten voor de toekomst.<br />
<br />
<h3>
<b>Hoe ziet gezondheid en kwaliteit van leven eruit op weg naar 2030?</b></h3>
<b><br /></b><b>Basisgezondheid</b><br />
<br />
Ter verbetering van de basisgezondheid hebben mensen meer kennis nodig van de werking van het menselijk lichaam en de invloed van voeding, beweging, omgevingsprikkels, verontreinigingen in de leefomgeving en meer. Gezondheidskunde wordt een belangrijk vak op school. Het gezondheidsbewustzijn van de bevolking neemt toe. Industrieën springen daar handig op in. Ze produceren gezondere producten in minder verontreinigende productieprocessen. De overheid stimuleert dit. Ongezonde producten worden duurder, verontreinigende industrieën worden gesaneerd. Ook de intensieve landbouw.<br />
Dit bewustwordingsproces van de bevolking wordt ondersteund door apps waarin ieder zijn gezondheidsinformatie zelf bijhoudt. Die data maakt het mogelijk op maatschappelijk niveau de invloed van bepaalde zaken op de volksgezondheid te meten. Gezondheid wordt weer iets van onszelf en niet meer exclusief van de medische wereld. We zien gezondheid niet langer als het ontbreken van ziekte, maar in volle breedte van het leven, zoals al in 1948 door de WHO gedefinieerd: <span style="font-family: inherit;"><span style="background-color: white; color: #222222; font-size: 16px;">"</span><span style="color: #222222; font-size: 16px;">Gezondheid</span><span style="background-color: white; color: #222222; font-size: 16px;"> is een toestand van volledig lichamelijk, geestelijk en maatschappelijk welzijn en niet slechts de afwezigheid van ziekte of andere lichamelijke gebreken." Of nog liever als: Het vermogen zich aan te passen en een eigen regie te voeren, in het licht van de fysieke, emotionele en sociale uitdagingen van het leven. </span></span><br />
De kennis van de invloed van medicijnen wordt nu breed toegankelijk. Zowel in positieve als negatieve zin. De bijwerkingen worden duidelijker. Het leidt tot veel minder medicijngebruik.We ontdekken weer wat we zelf kunnen bijdragen aan onze gezondheid. We gaan vaker naar buiten voor een wandeling of onze Taichi of Qigong oefeningen. We consumeren minder suiker en minder vlees, kweken onze eigen groenten en gezondheidskruiden. Dokters raadplegen we nog slechts voor als we er zelf echt niet meer uitkomen.<br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">De zorg voor gezondheid is niet meer exclusief voor de 'zorgsector', maar is een verantwoordelijkheid voor ons allemaal geworden. We hebben er meer kennis over en meer tijd om voor onszelf en elkaar te zorgen.</span></blockquote>
<br />
<b>Sociale status en inkomen</b><br />
<b><br /></b>
We onderkennen hoezeer armoede bijdraagt aan slechte gezondheidsomstandigheden voor mensen.<br />
Tijdens de coronacrisis is op steeds grotere schaal door de overheid een bijdrage geleverd aan het inkomen van de bevolking. De link naar een basisinkomen werd al snel gelegd. Vanwege de vermindering van (financiële) stress en de manier waarop dit de maatschappelijke rust bewaart, ziet men de voordelen voor de kwaliteit van leven voor iedereen. Alle mensen kunnen nu verzekerd zijn van een bestaansrecht. Geld heeft sowieso een andere rol gekregen. Er heeft een herwaardering plaatsgevonden. Wat bijdraagt aan gezondheid wordt meer gewaardeerd. Dat wat gezondheid schade brengt (zoals vervuiling, afval, geluid, straling) wordt via financiële heffingen van de overheid steeds verder teruggedrongen of verboden.<br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Mensen zijn verzekerd van genoeg middelen om een gezond leven te kunnen leiden.</span></blockquote>
<i>Inmiddels verscheen op 3 mei een advies van de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving wat hier mooi bij aansluit. <a href="https://www.raadrvs.nl/documenten/publicaties/2020/05/03/goed-samen-leven-in-tijden-van-corona" target="_blank">'(Samen) leven is meer dan overleven.</a>'</i><br />
<br />
<b>Veehouderij en landbouw, voedselproductie</b><br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-IoT0pxqw7V4/XqALOMPUMLI/AAAAAAAACHA/PrnbEZB19ZIWEnMRsfkN555fbYT81GbngCLcBGAsYHQ/s1600/E0%252B0aRtxSoKuACegX1klvw.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://1.bp.blogspot.com/-IoT0pxqw7V4/XqALOMPUMLI/AAAAAAAACHA/PrnbEZB19ZIWEnMRsfkN555fbYT81GbngCLcBGAsYHQ/s320/E0%252B0aRtxSoKuACegX1klvw.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hortus Populus</td></tr>
</tbody></table>
<b><br /></b>
Via de gezondheidsdata die meer en meer voor iedereen beschikbaar komt en de verbanden die worden gelegd over oude sectorgrenzen heen, wordt nu duidelijk aangetoond wat bijdraagt aan gezondheid en wat niet. Zichtbaar wordt welke dieren of andere levende wezens zoals insecten, bacteriën, bijdragen aan op mens overdraagbare ziekten en welke niet. Dit verandert onze relatie tot dieren. Sommige houden we ver van ons vandaan, maar van andere ontdekken we onze afhankelijkheid. Bacteriën die we nodig hebben voor onze gezondheid, de functie van organismen tot elkaar, we ontdekken het steeds meer. Door de extensivering van de landbouw is er weer ruimte voor natuurlijk evenwicht in de bodem, in het water, in onze leefomgeving. De vermindering van het gebruik van bestrijdingsmiddelen vanwege het negatieve effect ervan op onze gezondheid, leidt tot herwaardering van natuurlijk evenwicht. Mensen hebben steeds meer een (gemeenschappelijke) tuin voor eigen voedselproductie en rust.<br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">We komen steeds meer in balans met onszelf en onze leefomgeving.</span> </blockquote>
Ter onderbouwing van de noodzaak een artikel van Follow the Money: D<a href="https://www.ftm.nl/artikelen/volgende-epidemie-qkoorts-corona-overrompelen?&utm_source=Nieuwsbrief&utm_medium=social&utm_campaign=QKoortsSlot&utm_source=Follow+the+Money&utm_campaign=96751337df-EMAIL_CAMPAIGN_2020_05_01_10_35&utm_medium=email&utm_term=0_4571d2c3f6-96751337df-241055069" target="_blank">e epidemie na Q-koorts en corona zal ons weer overrompelen</a><br />
<br />
<b>Bevolkingsdichtheid</b><br />
<b><br /></b>
Zo dicht op elkaar leven als we deden in grote steden is op zijn retour. De besmettingskans is er groter omdat mensen er dicht op elkaar leven. De 1,5 m afstand die we tot elkaar moesten houden om besmetting met het coronavirus te voorkomen heeft tot veel verandering in de ruimtelijke inrichting van openbare ruimte geleid. We zijn ons meer gaan verspreiden. Steeds meer mensen hebben er voor gekozen om buiten de steden te gaan wonen. Werken doen we veel meer thuis, dus de noodzaak om elke dag naar een kantoor in de stad te gaan is er steeds minder. We treffen elkaar meer en meer buiten en zijn vanwege het beeldbellen veel efficiënter gaan vergaderen. Omdat de intensieve landbouw en veehouderij sterk is verminderd is er meer ruimte gekomen voor wonen en leven op het platteland met gemeenschappelijke voedselproductie. De krimpregio's van jaren geleden zijn nu geliefd om te wonen. Door de andere manier waarop we in het leven staan hebben we geen buitenlandse werknemers meer nodig om het smerige en onaantrekkelijke werk te doen. Ook zijn er door de wijzigingen in de hele wereld veel minder migratiestromen naar onze regio. Dit alles heeft de druk op de volkshuisvesting sterk verminderd.<br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">We zijn meer verspreid gaan wonen en hechten weer aan gemeenschapszin en helpen elkaar.</span> </blockquote>
<i>zie inmiddels in juni: https://www.gemeente.nu/ruimte-milieu/omgevingswet/coronacrisis-ruimtelijke-ordening-op-de-anderhalve-meter/</i><br />
<br />
<b>Gevolgen voor de samenleving en controle</b><br />
<b><br /></b>
Mensen ervaren weer zingeving, hebben weer tijd voor elkaar. Vervuilende industrie en armoede bestaat bijna niet meer. Criminaliteit is daardoor sterk afgenomen. Mensen hebben weer oog voor elkaar omdat ze zich bewust zijn dat de gezondheid van iemand anders ook bijdraagt aan die van jezelf. En omgekeerd. We houden elkaar op positieve wijze weer in de gaten. Politie krijgt een andere rol. Ze controleert gezond en duurzaam gedrag ook bij bedrijven!<br />
<br />
En klimaat, milieu, fosfaat, CO2?<br />
Dat is bijna geen probleem meer omdat het zich 'vanzelf' door onze andere manier van leven heeft opgelost.<br />
<br />Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8498519072119568297.post-7824170285438606992020-04-08T11:25:00.002-07:002021-05-16T03:21:45.412-07:002030: 'Lang leve de gezondheidspolitie'<h3>
<b>Van angst naar kans!</b></h3>
<br />
De ontwikkelingen die ik in mijn blog van eergisteren over de medische dictatuur vreesde, blijken nog veel sneller te gaan dan ik dacht. Een dag later hebben we al een persconferentie waarin de Minister van volksgezondheid aankondigt dat we weer vrijheid kunnen krijgen via een app die ons waarschuwt voor besmetting. Vannacht verdween mijn angst voor de medische dictatuur. Vanochtend lag ik met manlief in bed te fantaseren over de toekomst.<br />
<br />
<h3>
<b>De kansen van het verzamelen van gezondheidsdata</b></h3>
<br />
Die apps daar komen we niet onderuit. Het begint met het testen van iedereen op corona en de aanwezigheid van antistoffen. Het wordt allemaal geregistreerd in onze persoonlijke app. Het geeft zelfs wel een veilig gevoel te weten of je het hebt gehad of niet. Of je bij een besmet iemand in de buurt bent (geweest) of niet. Het vergroot je vrijheid om corona te hebben gehad. De mensen die het hebben gehad kunnen nu goed worden ingezet in beroepen waar je veel kans loopt op besmetting. De zorg voorop. Sommige beroepen blijken opeens 'overbodig'.<br />
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-oKzSPS_u4lI/Xo4STYmpo2I/AAAAAAAACFQ/-cmx4YSTGUIW5jzu7sm5rGJPo6obUBdYACK4BGAYYCw/s1600/Schermafbeelding%2B2020-04-08%2Bom%2B19.03.07.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="106" src="https://3.bp.blogspot.com/-oKzSPS_u4lI/Xo4STYmpo2I/AAAAAAAACFQ/-cmx4YSTGUIW5jzu7sm5rGJPo6obUBdYACK4BGAYYCw/s200/Schermafbeelding%2B2020-04-08%2Bom%2B19.03.07.png" width="200" /></a>Maar als we eenmaal op het pad van persoonlijke apps met corona gegevens zijn beland, is het gemakkelijk om daar ook andere gezondheidsgegevens te verzamelen. Allemaal voor je eigen bestwil, het beter kunnen bewaken van je gezondheid.<br />
Zo kunnen onderzoekers ontdekken dat bepaalde groepen erger ziek worden dan andere. Obesitas, diabetes, hart- en vaatziekten blijken allemaal aantoonbaar bij te dragen aan de ontvankelijkheid voor complicaties bij een virusinfectie, zoals corona. Dan blijkt ook dat deze ziekten meer voorkomen bij mensen met een minimaal inkomen. Naast de ontwikkeling van een vaccin, wordt nu nagedacht over het aanpakken van de bron van deze steeds weer opkomende virussen, die oorspronkelijk bij dieren voorkomen en op een goed moment overgaan op de mens.<br />
<br />
Men ziet dat het risico op het krijgen van heftige complicaties bij corona of aanverwante virussen afhankelijk is van:<br />
- basisgezondheid<br />
- de sociale status en inkomen<br />
- intensieve veehouderij en landbouw<br />
- bevolkingsdichtheid<br />
Dat biedt aangrijpingspunten voor de toekomst.<br />
<br />
<h3>
<b>Hoe ziet gezondheid en kwaliteit van leven eruit in 2030?</b></h3>
<b><br /></b>
<b>Basisgezondheid</b><br />
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-owWmB7bFE7o/Xo4QNOdiPLI/AAAAAAAACE4/4KjauqsRhF8Uwnfv8TbGdAxggvLCqZPfACLcBGAsYHQ/s1600/IMG_2521.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1203" data-original-width="1600" height="240" src="https://1.bp.blogspot.com/-owWmB7bFE7o/Xo4QNOdiPLI/AAAAAAAACE4/4KjauqsRhF8Uwnfv8TbGdAxggvLCqZPfACLcBGAsYHQ/s320/IMG_2521.JPG" width="320" /></a>Ter verbetering van de basisgezondheid hebben mensen meer kennis nodig van de werking van het menselijk lichaam en de invloed van voeding, beweging, omgevingsprikkels, verontreinigingen in de leefomgeving en meer. Gezondheidskunde wordt een belangrijk vak op school. Het gezondheidsbewustzijn van de bevolking neemt toe. Industrieën springen daar handig op in. Ze produceren gezondere producten in minder verontreinigende productieprocessen. De overheid stimuleert dit. Ongezonde producten worden duurder, verontreinigende industrieën worden gesaneerd. Ook de intensieve landbouw.<br />
Dit bewustwordingsproces van de bevolking wordt ondersteund door apps waarin ieder zijn gezondheidsinformatie min of meer verplicht bijhoudt. Die data maakt het mogelijk op maatschappelijk niveau de invloed van bepaalde zaken op de volksgezondheid te meten.<br />
De invloed van medicijnen wordt nu breed beschikbaar. Zowel in positieve als negatieve zin. De bijwerkingen worden duidelijker. Het leidt tot veel minder medicijngebruik.We ontdekken weer wat we zelf kunnen bijdragen aan onze gezondheid. We gaan vaker naar buiten voor een wandeling of onze Taichi of Qigong oefeningen. We consumeren minder suiker en minder vlees, kweken onze eigen groenten en gezondheidskruiden. Dokters raadplegen we nog slechts voor als we er zelf echt niet meer uitkomen. De zorg voor gezondheid is niet meer exclusief voor de 'zorgsector', maar is een verantwoordelijkheid voor ons allemaal geworden. We hebben er meer kennis over en meer tijd om voor onszelf en elkaar te zorgen.<br />
<br />
<b>Sociale status en inkomen</b><br />
We onderkennen hoezeer armoede bijdraagt aan slechte gezondheidsomstandigheden voor mensen.<br />
Tijdens de coronacrisis is op steeds grotere schaal door de overheid een bijdrage geleverd aan het inkomen van de bevolking. De link naar een basisinkomen werd al snel gelegd. Vanwege de vermindering van (financiële) stress en de manier waarop dit de maatschappelijke rust bewaart, ziet men de voordelen voor de kwaliteit van leven voor iedereen. Alle mensen kunnen nu verzekerd zijn van een bestaansrecht. Geld heeft sowieso een andere rol gekregen. Er heeft een herwaardering plaatsgevonden. Wat bijdraagt aan gezondheid wordt meer gewaardeerd. Dat wat gezondheid schade brengt (zoals vervuiling, afval, geluid, straling) wordt via financiële heffingen van de overheid steeds verder teruggedrongen of verboden.<br />
<br />
<b>Intensieve veehouderij en landbouw</b><br />
Via de gezondheidsdata die via de apps verzameld wordt, wordt nu duidelijk aangetoond wat bijdraagt aan gezondheid en wat niet. Zichtbaar wordt welke dieren of andere levende wezens zoals insecten, bacteriën, bijdragen aan op mens overdraagbare ziekten en welke niet. Dit verandert onze relatie tot dieren. Sommige houden we ver van ons vandaan, maar van andere ontdekken we onze afhankelijkheid. Bacteriën die we nodig hebben voor onze gezondheid, de functie van organismen tot elkaar, we ontdekken het steeds meer. Door de extensivering van de landbouw is er weer ruimte voor natuurlijk evenwicht in de bodem, in het water, in onze leefomgeving. De vermindering van het gebruik van bestrijdingsmiddelen vanwege het negatieve effect ervan op onze gezondheid, leidt tot herwaardering van natuurlijk evenwicht. Mensen hebben steeds meer een tuin voor eigen voedselproductie en rust. We komen steeds meer in balans met onszelf en onze leefomgeving.<br />
<br />
<b>Bevolkingsdichtheid</b><br />
Zo dicht op elkaar leven als we deden in grote steden is op zijn retour. De besmettingskans is er groter omdat mensen er dicht op elkaar leven. De 1,5 m afstand die we tot elkaar moesten houden om besmetting met het coronavirus te voorkomen heeft tot veel verandering in de ruimtelijke inrichting van openbare ruimte geleid. We zijn ons meer gaan verspreiden. Steeds meer mensen hebben er voor gekozen om buiten de steden te gaan wonen. Werken doen we veel meer van thuis, dus de noodzaak om elke dag naar een kantoor in de stad te gaan is er steeds minder. We treffen elkaar meer en meer buiten en zijn vanwege het beeldbellen veel efficiënter gaan vergaderen. Omdat de intensieve landbouw en veehouderij sterk is verminderd is er meer ruimte gekomen voor wonen en leven op het platteland met gemeenschappelijke voedselproductie. De krimpregio's zijn compleet verjongd.<br />
<br />
<b>Controle van gezond gedrag</b><br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-Vl-1cYoarFY/Xo4WmVMnRFI/AAAAAAAACFg/aCZzP3tXnz8rysOPP8wpjkgQHc1JkFIigCK4BGAYYCw/s1600/Schermafbeelding%2B2020-04-08%2Bom%2B19.01.20.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://1.bp.blogspot.com/-Vl-1cYoarFY/Xo4WmVMnRFI/AAAAAAAACFg/aCZzP3tXnz8rysOPP8wpjkgQHc1JkFIigCK4BGAYYCw/s200/Schermafbeelding%2B2020-04-08%2Bom%2B19.01.20.png" width="200" /></a>Mensen ervaren weer zingeving, hebben weer tijd voor elkaar. Vervuilende industrie en armoede bestaat bijna niet meer. Criminaliteit is daardoor sterk afgenomen. Mensen hebben weer oog voor elkaar omdat ze zich bewust zijn dat de gezondheid van iemand anders ook bijdraagt aan die van jezelf. En omgekeerd. We houden elkaar op positieve wijze weer in de gaten. Politie krijgt een andere rol. Ze controleert gezond en duurzaam gedrag!<br />
<br />
En klimaat, milieu, fosfaat, CO2?<br />
Dat is bijna geen probleem meer omdat het zich 'vanzelf'<br />
heeft opgelost.<br />
<br />
<br />Cora Postemahttp://www.blogger.com/profile/15968903325333401279noreply@blogger.com0