Cora Postema

Vorige week was ik bij een bijeenkomst ter voorbereiding voor een congres. Het is de bedoeling op dat congres de verschillende perspectieven van patiënt, mantelzorger, vrijwilliger en professional met betrekking tot palliatieve terminale zorg te verduidelijken. Ik moet bekennen…. voor mij als ‘burger’ is het begrip ‘palliatieve terminale zorg’ niet gebruikelijk. Als ik opzoek wat het is kom ik op de website van VWS het volgende tegen: Palliatief terminale zorg is persoonlijke zorg, verpleging en begeleiding in de laatste levensfase. Het gaat bijvoorbeeld om    pijn en andere klachten behandelen,    verzorging en verpleging,    psychische en sociale problemen oplossen,    aandacht voor zingeving en spiritualiteit,    ondersteunen bij het afronden van het leven en bij afscheid nemen, etc. Vervolgens moet ik bekennen dat ik niet begrijp dat dit palliatieve terminale zorg moet heten. Is dit dan niet gewoon zorg? Blijkbaar niet… dat maakt me er niet geruster op. Maar goed… ik mag op

Ik ben er weer. Deze buitengewone zomer duurde voor mijn gevoel eindeloos. Het begon op 30 maart toen mijn dochter vertrok naar Santiago de Compostella en het eindigde afgelopen weekend. Al die tijd was ik ‘de weg kwijt’. Ik hoorde niet meer in het land van mantelzorg, begreep niet waar iedereen zich zo druk over maakte. Het krantennieuws drong niet meer tot me door. Voor mijn gevoel verkeerde ik in een soort niemandsland. Ik wist ook niet goed waar ik uit zou komen als ik mijn functie als ‘mantelzorger’ zou loslaten. Vasthouden was geen optie meer. Ik ben gaan lopen…. Los Mijn dochter ging op pad en al snel merkte ik dat dat grote invloed op mij had. Gevoelsmatig liep ik met haar mee. We hadden elke dag even contact. Voordat ze vertrok hoorden we soms wekenlang niets van elkaar. Het resulteerde erin dat ik besloot een week met haar mee te lopen in Noord Spanje. En daar gebeurde het. Marieke legde me uit dat die stapels van stenen  en steentjes ontstaan door de kwesties die pelg