Zorgen of genieten?


Mijn dochter is op weg. Op weg van Amersfoort naar Santiago de Compostella. Alleen… lopend met een rugzak. Ik loop virtueel met haar mee, want ook in mij brengt haar wandeling van alles in beweging. Waar we normaal vaak wekenlang niets van elkaar horen, hebben we nu dagelijks contact. Dat lijkt bijzonder, en ja dat is het ook.

Marieke wil al jaren naar Santiago de Compostella. Dat komt niet door haar katholieke opvoeding want die heeft ze niet. Ook geen protestantse trouwens. Ze heeft een innerlijke drive. Maar zoals dat gaat waren er voor haar ook steeds allerlei redenen om er niet aan te beginnen. Werk, geen geld, een vriendje die het maar niets vond. Maar vorig jaar stierf haar grootvader. De laatste week bracht ze regelmatig door aan zijn bed. Ze hadden mooie gesprekken. Ze vertelde hem van haar wens naar Santiago de Compostella te lopen. Hij moedigde haar aan. En zo maakte ze met hem de afspraak dat ze een jaar later zou vertrekken op zijn sterfdag en een beetje van zijn as mee zou nemen om te verstrooien.  

Stap voor stap
Ze zegde haar baan op. Het vriendje had ze al eerder gedag gezegd. Ze leefde een jaar extra zuinig en schraapte alles bij elkaar. Ze woont anti-kraak en pakte daarom de meeste spullen in verhuisdozen, voor het geval dat ze er in de maanden dat ze weg was uit zou moeten.
Ze had een jaar om zich voor te bereiden. Vele mensen gaven vele adviezen, wezen haar op de risico’s. “Baan opzeggen? Niet doen!, Vrouw alleen, neem wel pepperspray mee. Train je wel genoeg? Je moet wel van tevoren plannen waar je gaat overnachten! Houd je dat wel vol, zo’n afstand?”. Al die adviezen resulteerden erin dat ze sommige mensen ging mijden. Ze wilde gewoon haar eigen reis beleven, onbevangen op stap gaan…. er op vertrouwend dat alles zich wel zou wijzen.

Les één: ‘Ik mag genieten’
Op 30 maart zwaaiden we haar uit. Ze vertrok in kou, regen en storm tegen. Na drie dagen voortvarend van start te zijn gegaan, kreeg ze last van haar achillespees. Een vriendin stelde haar de vraag: ”Wat ga je hard, geniet je wel?” Les één was daar!  Ik mag genieten!” Ze stelde haar eindgrens bij. Niet meer half juli wil ze er zijn, maar vóór haar 30e verjaardag. Dat is 30 september.
Ik kan haar volgen via Google+. Het leven als pelgrim is in tijden van Internet toch net even anders dan vroeger. Anders maar zeker niet minder waardevol. Toen ze wegging had ze beloofd een blog bij te houden. Ze had uitgeprobeerd dat typen voldoende lukte op haar smartphone, zodat ander schrijfinstrumentarium thuis kon blijven. Maar tot mijn verrassing begon ze met het dagelijks plaatsen van foto’s op Facebook. Foto’s zo mooi en veelzeggend door het enkele woord wat ze er af en toe bijplaatst, dat ze steeds meer fans krijgt. Eenmaal over de grens  was ze afhankelijk van Wi-Fi om die foto’s ‘gratis’ te kunnen uploaden. Toen ze dan ook een paar dagen geen Wi-Fi had en haar dagelijkse fotojournaals uitbleven, startte een vriendin een crowdfund actie zodat ze een buitenlandbundel aan haar belpakket kon toevoegen. Nu plaatst ze ook zonder Wi-Fi elke dag haar foto’s.

Maar…
Toen ze ging genieten maakte ze dus wel minder kilometers per dag. En daar kreeg ik last van. Waar ze begon met ruim in de twintig kilometers per dag liep ze opeens nog maar 12, of 14, of erger nog… ze nam alweer een rustdag. Ik maakte me zorgen…. Zo zou ze zelfs op 30 september nog niet in Santiago aangekomen zijn. Ik keek steeds vaker op Google+ of ze al op weg was, of ze doorliep. Wilde haar wel aanmanen om door te lopen, maar dat deed ik nog net niet. Jemig, hoe erg kun je zijn!! Ik lag er zelfs van wakker. Totdat ik me realiseerde dat het er voor mij eigenlijk helemaal niet toe deed of ze daar sowieso wel zou aankomen. Al zou ze nu meteen terugkomen… helemaal niets mis mee. Maar… ik wilde haar eigenlijk voor een teleurstelling behoeden. Stel… ze zou het niet halen, dan zou haar droom instorten, ze zou gefrustreerd verder moeten leven. Tjongejonge, wat een zorgen om niets. Ik realiseerde me dat dit een patroon is waar ik al haar hele leven mee zit. Een ‘traag’ kind en een ‘snelle’ moeder. En al mijn gejaag had haar nog nooit verder geholpen. Ze doet de dingen gewoon anders, op haar manier!  Toen ik me bedacht dat ze zelfs een stuk met de trein zou kunnen gaan, want ja, wie zegt dat dat niet mag, was het klaar. Ik maak me niet meer druk om haar per dag afgelegde kilometers. Ik geniet met haar mee. En ja, dat zette iets in mij in beweging.

Waar gaat het eigenlijk om?
Ik geniet nu van Marieke’s blogs, van haar dagelijkse fotorapportages, van de whatsappjes die we delen en van de enkele telefoongesprekken. Hoe ze de natuur beleeft, de mensen die ze ontmoet, de foto van de eekhoorn op haar pad die ze me stuurt voor moederdag. Ik geniet van de eenvoud. Alles wat ik volgde via Twitter over de veranderingen in de zorg, over mantelzorg, over pgb’s het lijkt nergens meer over te gaan. Ik doe even niet meer mee. De krant, de TV, ik volg het nog een beetje, maar ik snap niet waar iedereen zich nog zo over opwindt. Wat een opgewonden standjes en een hoop toneelspel om de gunst van de kiezer. Ik kan me er niet meer druk om maken. Ja, die Jesse Klaver opeens…. Daar word ik dan weer blij van!
En ik kom tot de ontdekking dat het niet gaat om zorg of mantelzorg in het leven. En dat de focus op die (mantel)zorg het leven, mijn leven, soms behoorlijk in de weg zit. Ik besluit te gaan voor kwaliteit van leven. Af te meten aan de mate van geluk!

Geluk
Mijn dochter heeft boven haar Facebookpagina de volgende spreuk: Geluk is geen doel maar een richting!  Vandaag heeft ze Parijs bereikt. Ik zie via Google+ dat ze bij de Notre-Dame is. Ze stuurt een berichtje, “Mam, ik sta nu voor de Notre-Dame en heb net mijn stempeltje gehaald, da’s toch wel een mijlpaal”. Samen pinken we een traantje weg. Laat ons maar genieten…..
(en voor wie Marieke’s blog wil lezen: Eigenwijs Eigenweg)

Reacties