Luisteren!
Gisteren knallende ruzie in de familie. Ik ben in de directe communicatie van mijn Amsterdamse schoonfamilie wel wat gewend, maar gisteren stonden er opeens twee mensen buiten in de regen af te koelen. Aanleiding was een woordenwisseling tussen Wim en zijn moeder. Zijn moeder een beetje doof en Wim, als gevolg van zijn herseninfarct, slecht verstaanbaar sprekend. Neef van 20 die het voor zijn oma opneemt en ik die probeer uit te leggen wat Wim eigenlijk bedoelt te zeggen. Wim's zus zag de boel ontploffen...
Aanleiding
Als je tegen Wim zegt dat je iets zou willen of je ergens aan stoort, dan is hij al bezig met de oplossing van jouw 'probleem'. Tips en suggesties te over en als je niet oppast heeft ie het al voor je geregeld. Niets vindt hij leuker dan vragen gesteld te krijgen die hij mag oplossen. Maar.... zijn oplossing is niet altijd de oplossing van degene die praat over zijn of haar 'hersenspinsels of filosofieën'. Soms wil iemand helemaal geen oplossing. En... dat snapt Wim niet. "Wat zeur je dan?" is zijn weerwoord. En dat snap ik, vanuit zijn perspectief gezien.
Zijn gedachtegang is simpel: Als je zegt ergens last van te hebben, doe je je best dat op te lossen. Als dat niet lukt, vraag je hulp. Als je hulp weigert is het in stand blijven van het probleem je eigen schuld en moet je niet meer zeuren.
En .... zijn moeder begint regelmatig over 'haar probleem' waarvoor hij al vele malen een oplossing heeft aangedragen. Dus... 'ze zeurt'.
Luisteren
In feite 'luisteren' ze niet naar elkaar. Zijn moeder geeft met haar 'gezeur' iets anders aan dan dat ze zegt. Wim hoort alleen wat ze feitelijk zegt en 'helpt' haar door een oplossing te bieden. Een oplossing die ze keer op keer afwijst. Omdat hij daarbij ook nog moeilijk en met een wat 'bozige' stem spreekt, wordt het er niet gemakkelijker op. Hij denkt dat ze hem niet begrijpt, dat ze niet goed naar hem luistert. "Luisteren!", roept hij ten einde raad. Zijn moeder kijkt glazig terug en zegt: "Wat jij zegt dat kan helemaal niet." Hij: "Jij wilt niet!".
Emotionele bom
Zo communiceren moeder en zoon wel vaker met elkaar en meestal is het dan klaar. Ze kijken elkaar dan weer lachend aan en gaan over tot de orde van de dag. Maar zo niet deze keer. Neef van 20 voelt de onderliggende emotie van oma aan, en vindt dat Wim zijn oma onheus bejegent, dat hij haar gevoelens negeert met zijn 'gedram'. Neef ontploft in woede naar Wim. En ik, ook niet geheel ongevoelig, ontplof over de woedeaanval van Neef. Neef bemoeit zich met iets tussen Wim en oma en ik vind dat Neef zich daar niet mee heeft te bemoeien. Vervolgens leg ik uit hoe Wim het eigenlijk bedoelt.... jaja, ik doe daarmee hetzelfde wat Neef doet... ik bemoei me er ook mee. Neef loopt boos de kamer uit de regen in. Ik kan er ook niet meer tegen en storm ook woest naar buiten, via een andere deur.
Geblust
Als ik na 5 minuten weer naar binnen ga, zit Wim zijn moeder op de leuning van zijn stoel. Het oogt als een ontroerend tafereel van moeder en zoon in een mooi gesprek. Zij lijken nergens last van te hebben, terwijl de rest zich druk maakt omdat moeder en zoon een 'conflict' zouden hebben. Na een kwartier komt ook Neef weer binnen. Er lijkt niets meer aan de hand.
Probleem laten waar het hoort
Als we na een uur opstaan voor vertrek vraagt Wim's moeder aan mij hoe het met me is en of ik er niet wakker van zal liggen. We hebben een gesprek waarin alle emoties van iedereen langskomen. Alles zou verholpen zijn als Wim zou stoppen met 'doordrammen van zijn oplossingen'. Wim belooft niks, want hij vindt nog steeds dat ze dan niet moet zeuren. Ik constateer dat het dan zo blijft zoals het is. Wim en zijn moeder vinden dat prima, zij weten niet beter. Het is aan Neef en mij om hun 'communicatieprobleem' niet tot het onze te maken.
Da's nog een hele kunst. Want eigenlijk vind ik natuurlijk dat Wim gelijk heeft. Maar ik ga mijn best doen om me er niet mee te bemoeien omdat de twee twistende partijen er zelf de minste problemen mee lijken te hebben.
En ja.... ik herken dit fenomeen in de maatschappij en de wereld om ons heen. Sommige mensen koesteren hun 'probleem' en willen gewoon niet geholpen worden. Niet op de manier die een ander voor ze bedenkt. Soms is het gewoon genoeg als er iemand is die alleen maar luistert.... meer niet!
Aanleiding
Als je tegen Wim zegt dat je iets zou willen of je ergens aan stoort, dan is hij al bezig met de oplossing van jouw 'probleem'. Tips en suggesties te over en als je niet oppast heeft ie het al voor je geregeld. Niets vindt hij leuker dan vragen gesteld te krijgen die hij mag oplossen. Maar.... zijn oplossing is niet altijd de oplossing van degene die praat over zijn of haar 'hersenspinsels of filosofieën'. Soms wil iemand helemaal geen oplossing. En... dat snapt Wim niet. "Wat zeur je dan?" is zijn weerwoord. En dat snap ik, vanuit zijn perspectief gezien.
Zijn gedachtegang is simpel: Als je zegt ergens last van te hebben, doe je je best dat op te lossen. Als dat niet lukt, vraag je hulp. Als je hulp weigert is het in stand blijven van het probleem je eigen schuld en moet je niet meer zeuren.
En .... zijn moeder begint regelmatig over 'haar probleem' waarvoor hij al vele malen een oplossing heeft aangedragen. Dus... 'ze zeurt'.
Luisteren
In feite 'luisteren' ze niet naar elkaar. Zijn moeder geeft met haar 'gezeur' iets anders aan dan dat ze zegt. Wim hoort alleen wat ze feitelijk zegt en 'helpt' haar door een oplossing te bieden. Een oplossing die ze keer op keer afwijst. Omdat hij daarbij ook nog moeilijk en met een wat 'bozige' stem spreekt, wordt het er niet gemakkelijker op. Hij denkt dat ze hem niet begrijpt, dat ze niet goed naar hem luistert. "Luisteren!", roept hij ten einde raad. Zijn moeder kijkt glazig terug en zegt: "Wat jij zegt dat kan helemaal niet." Hij: "Jij wilt niet!".
Emotionele bom
Zo communiceren moeder en zoon wel vaker met elkaar en meestal is het dan klaar. Ze kijken elkaar dan weer lachend aan en gaan over tot de orde van de dag. Maar zo niet deze keer. Neef van 20 voelt de onderliggende emotie van oma aan, en vindt dat Wim zijn oma onheus bejegent, dat hij haar gevoelens negeert met zijn 'gedram'. Neef ontploft in woede naar Wim. En ik, ook niet geheel ongevoelig, ontplof over de woedeaanval van Neef. Neef bemoeit zich met iets tussen Wim en oma en ik vind dat Neef zich daar niet mee heeft te bemoeien. Vervolgens leg ik uit hoe Wim het eigenlijk bedoelt.... jaja, ik doe daarmee hetzelfde wat Neef doet... ik bemoei me er ook mee. Neef loopt boos de kamer uit de regen in. Ik kan er ook niet meer tegen en storm ook woest naar buiten, via een andere deur.
Geblust
Als ik na 5 minuten weer naar binnen ga, zit Wim zijn moeder op de leuning van zijn stoel. Het oogt als een ontroerend tafereel van moeder en zoon in een mooi gesprek. Zij lijken nergens last van te hebben, terwijl de rest zich druk maakt omdat moeder en zoon een 'conflict' zouden hebben. Na een kwartier komt ook Neef weer binnen. Er lijkt niets meer aan de hand.
Probleem laten waar het hoort
Als we na een uur opstaan voor vertrek vraagt Wim's moeder aan mij hoe het met me is en of ik er niet wakker van zal liggen. We hebben een gesprek waarin alle emoties van iedereen langskomen. Alles zou verholpen zijn als Wim zou stoppen met 'doordrammen van zijn oplossingen'. Wim belooft niks, want hij vindt nog steeds dat ze dan niet moet zeuren. Ik constateer dat het dan zo blijft zoals het is. Wim en zijn moeder vinden dat prima, zij weten niet beter. Het is aan Neef en mij om hun 'communicatieprobleem' niet tot het onze te maken.
Da's nog een hele kunst. Want eigenlijk vind ik natuurlijk dat Wim gelijk heeft. Maar ik ga mijn best doen om me er niet mee te bemoeien omdat de twee twistende partijen er zelf de minste problemen mee lijken te hebben.
En ja.... ik herken dit fenomeen in de maatschappij en de wereld om ons heen. Sommige mensen koesteren hun 'probleem' en willen gewoon niet geholpen worden. Niet op de manier die een ander voor ze bedenkt. Soms is het gewoon genoeg als er iemand is die alleen maar luistert.... meer niet!
Reacties
Een reactie posten