Over doelen en het maken van keuzes
Ik had gisteren een mooi interview met Paulien Bom voor het kerstnummer van 'Op de hoogte', een uitgave van revalidatiecentrum De Hoogstraat in Utrecht. "Ja", zegt Paulien, "het nummer heeft als thema 'doelen stellen' en we vonden jouw verhaal van wat je bent gaan doen na het herseninfarct van Wim, daar wel heel erg bij passen." Dat zette mij aan het denken. Stel ik doelen?
De impact van keuzes die je maakt
Voor mijn gevoel stel ik helemaal geen doelen. Ik laveer door het leven zoals het komt, probeer er mijn lessen uit te leren en zo hobbel ik van de ene uitdaging naar de ander. Vaak geleid door..., ja door wat eigenlijk? Eigenlijk vooral door wat er op mijn pad komt. En opeens moet ik aan iets denken....
Een buurvrouw vertelde me enkele maanden geleden dat haar dochter Petra ging scheiden en nu weer zelf de kost moest gaan verdienen. Dat was volgens haar gezien haar leeftijd en achtergrond nog niet zo eenvoudig. Petra is iets jonger dan ik (eind 40) en heeft na de geboorte van haar dochter (nu 18) geen baan buitenshuis meer gehad. Mijn buurvrouw vertelt over de in haar ogen moeizame hobbels die Petra in haar leven zo tegen is gekomen.
Ze kreeg als puber epilepsie. Met medicijnen werden de toevallen in de hand gehouden, maar toen ze zwanger werd van dochterlief kwam ze erachter dat ze met die medicijnen een kind kon krijgen met een open ruggetje. Daardoor had ze een vreselijke zwangerschap. Gelukkig kwam het kind gezond ter wereld, maar Petra besloot: 'nooit meer zo'n nachtmerrie' en ze hield het bij die ene dochter. Die dochter werd haar 'alles'. Eigenlijk had ze van die epilepsie helemaal geen last meer, maar de medicijnen slikte ze nog steeds, want ja.... je weet maar nooit. Ze voelde zich erdoor in haar mogelijkheden beperkt. Ik vroeg haar of ze wel eens had geprobeerd of ze ondertussen ook zonder medicijnen kon. Nee, dat durfde ze niet.
Toen ik dit verhaal hoorde, schrok ik. Ik kreeg namelijk ook epilepsie als puber, ik beleefde ook een zwangerschap met de wetenschap van het risico van een baby met een open ruggetje, maar mijn leven liep heel anders. Ik wilde mijn zwangerschap niet door de wetenschap van het risico laten bederven en beleefde die 'zonder zorgen', in het vertrouwen dat het wel goed zou komen. Ook ik kreeg een gezonde dochter en besloot dat ik een volgende zwangerschap niet meer het risico van een open ruggetje wilde nemen en vroeg de neuroloog of er medicijnen tegen epilepsie waren die dat risico niet hadden. Ik kreeg een ander medicijn, veel goedkoper ook nog. Het werkte zelfs beter. Na de geboorte van mijn zoon ging het zo goed dat ik de medicijnen ging minderen. Na een jaar gebruikte ik niets meer en.... ik heb daarna nooit meer een toeval of een absence gehad. Ik kon eindelijk gaan 'leven'. Ik kon eindelijk een glas wijn meedrinken en ik hoefde niet meer altijd op tijd naar bed.
Petra en ik hadden dus eigenlijk een gelijke uitgangssituatie. Maar onze levens zijn geheel anders gelopen omdat we andere keuzes hebben gemaakt na wat ons overkwam.
Wat de keuzes bepaalt
Terug naar het interview. Ik blijf mezelf in het gesprek met Paulien de vraag stellen of ik mezelf nou wel of geen doelen stel. Ik ben toch ook niet helemaal een ongeleid projectiel, dus er moet iets zijn waardoor mijn richting bepaald wordt. Op basis waarvan maak ik mijn keuzes? En dan opeens realiseer ik me dat het toch mijn gevoel is dat mijn keuzes bepaalt. De keuze om een bepaald gevoel niet meer te willen, zet mij aan tot het zoeken van een alternatief. Ik accepteer een alternatief als het goed voelt, dat wil zeggen dat ik er energie van krijg. Ja, zo stap ik uit situaties die 'slopend' zijn, of maak ik 'slopende' omstandigheden tot een 'uitdaging voor nieuwe mogelijkheden' zodat ik er toch weer een goed gevoel en energie van krijg.
Dan kom ik tot de conclusie dat mijn doel in het leven eigenlijk het hebben van een goed gevoel is en dat dat mijn keuzes bepaalt.
Simpel eigenlijk....
De impact van keuzes die je maakt
Voor mijn gevoel stel ik helemaal geen doelen. Ik laveer door het leven zoals het komt, probeer er mijn lessen uit te leren en zo hobbel ik van de ene uitdaging naar de ander. Vaak geleid door..., ja door wat eigenlijk? Eigenlijk vooral door wat er op mijn pad komt. En opeens moet ik aan iets denken....
Een buurvrouw vertelde me enkele maanden geleden dat haar dochter Petra ging scheiden en nu weer zelf de kost moest gaan verdienen. Dat was volgens haar gezien haar leeftijd en achtergrond nog niet zo eenvoudig. Petra is iets jonger dan ik (eind 40) en heeft na de geboorte van haar dochter (nu 18) geen baan buitenshuis meer gehad. Mijn buurvrouw vertelt over de in haar ogen moeizame hobbels die Petra in haar leven zo tegen is gekomen.
Ze kreeg als puber epilepsie. Met medicijnen werden de toevallen in de hand gehouden, maar toen ze zwanger werd van dochterlief kwam ze erachter dat ze met die medicijnen een kind kon krijgen met een open ruggetje. Daardoor had ze een vreselijke zwangerschap. Gelukkig kwam het kind gezond ter wereld, maar Petra besloot: 'nooit meer zo'n nachtmerrie' en ze hield het bij die ene dochter. Die dochter werd haar 'alles'. Eigenlijk had ze van die epilepsie helemaal geen last meer, maar de medicijnen slikte ze nog steeds, want ja.... je weet maar nooit. Ze voelde zich erdoor in haar mogelijkheden beperkt. Ik vroeg haar of ze wel eens had geprobeerd of ze ondertussen ook zonder medicijnen kon. Nee, dat durfde ze niet.
Toen ik dit verhaal hoorde, schrok ik. Ik kreeg namelijk ook epilepsie als puber, ik beleefde ook een zwangerschap met de wetenschap van het risico van een baby met een open ruggetje, maar mijn leven liep heel anders. Ik wilde mijn zwangerschap niet door de wetenschap van het risico laten bederven en beleefde die 'zonder zorgen', in het vertrouwen dat het wel goed zou komen. Ook ik kreeg een gezonde dochter en besloot dat ik een volgende zwangerschap niet meer het risico van een open ruggetje wilde nemen en vroeg de neuroloog of er medicijnen tegen epilepsie waren die dat risico niet hadden. Ik kreeg een ander medicijn, veel goedkoper ook nog. Het werkte zelfs beter. Na de geboorte van mijn zoon ging het zo goed dat ik de medicijnen ging minderen. Na een jaar gebruikte ik niets meer en.... ik heb daarna nooit meer een toeval of een absence gehad. Ik kon eindelijk gaan 'leven'. Ik kon eindelijk een glas wijn meedrinken en ik hoefde niet meer altijd op tijd naar bed.
Petra en ik hadden dus eigenlijk een gelijke uitgangssituatie. Maar onze levens zijn geheel anders gelopen omdat we andere keuzes hebben gemaakt na wat ons overkwam.
Wat de keuzes bepaalt
Terug naar het interview. Ik blijf mezelf in het gesprek met Paulien de vraag stellen of ik mezelf nou wel of geen doelen stel. Ik ben toch ook niet helemaal een ongeleid projectiel, dus er moet iets zijn waardoor mijn richting bepaald wordt. Op basis waarvan maak ik mijn keuzes? En dan opeens realiseer ik me dat het toch mijn gevoel is dat mijn keuzes bepaalt. De keuze om een bepaald gevoel niet meer te willen, zet mij aan tot het zoeken van een alternatief. Ik accepteer een alternatief als het goed voelt, dat wil zeggen dat ik er energie van krijg. Ja, zo stap ik uit situaties die 'slopend' zijn, of maak ik 'slopende' omstandigheden tot een 'uitdaging voor nieuwe mogelijkheden' zodat ik er toch weer een goed gevoel en energie van krijg.
Dan kom ik tot de conclusie dat mijn doel in het leven eigenlijk het hebben van een goed gevoel is en dat dat mijn keuzes bepaalt.
Simpel eigenlijk....
Reacties
Een reactie posten