Op het podium

Toen ik in de periode na het herseninfarct van Wim op zoek ging naar een herbestemming van mijn leven, omdat wat ik daarvoor deed er niet meer toe leek te doen, wilde ik een podium. Een podium om mijn verhaal met de wereld te delen. Mijn verhaal wat gaat over het versterken van de eigen kracht en het 'vechten' voor de eigen regie. Hoe ik in eerste instantie samen met Wim de protocollen en het 'veiligheid- voor- alles-denken' in de zorg bestreed en later geconfronteerd werd met mijn eigen grenzen. Ik wilde een podium om te vertellen dat je geen slachtoffer hoeft te zijn van wat je overkomt in het leven. Dat je energie kunt putten uit het leven van de mogelijkheden die er wél zijn. Ik wilde een podium om te laten zien hoe wij dat doen en welke 'weerstanden' we daarin af en toe overwinnen.

Column, Twitter en meer...
Het eerste podium was het schrijven van een column voor 'De Mantelzorger', het kwartaalblad van Mezzo. Tegelijkertijd schreef ik een soort van twee-wekelijks dagboek op hun website. Waar ik eerst nog enige schroom had, verdween de twijfel snel door de positieve reacties die ik kreeg.
Ik deed zo her en der mijn mond open. Ik bleek de dingen 'zo goed te kunnen verwoorden'.
Samen met Wim richtte ik de Stichting Partnerzorg op en door het E-coach project groeide het podium. Er kwam een website en ik schreef mijn blog. Via Twitter kwam ik in contact met mensen die me aanspraken op wat ze herkenden in mijn tweets: 'visie en kracht'. Ik voelde me meer en meer gezien en vooral gekend.

Lezingen
Maar ja... mijn podium mag groter omdat ik het belangrijk vind om mensen te inspireren en te doen geloven in hun eigen kracht en de vrijheid van de eigen regie. Van onafhankelijkheid. Ik stuurde persberichten over de Stichting Partnerzorg en het E-coachproject naar tal van bladen en organisaties. Her en der vond ik er wat van terug. Maar veel te weinig. Mooi vond ik het toen ik spontaan gevraagd werd voor lezingen voor een Wmo-adviescommissie, voor mantelzorgers, voor professionals die met mantelzorgers te maken hebben.
Maar ik wilde in Libelle...., ik wilde een boek, ik wil .... een nog groter podium.

Magazine en boek
En toen werd ik zomaar (dankzij Wim Klein) voor een interview benaderd door iemand van het FNV Vrouwenmagazine, die deze zomer een artikel besteedt aan 'mantelzorg'. Het verschijnt binnenkort.
Weer iemand anders twitterde opeens over zijn pas verschenen boek, en toen dacht ik: Hé, dat manuscript heb ik ook nog liggen, ik ga het nu opsturen. En zo gebeurde. Het manuscript werd goedgekeurd, en met nog wat aanpassingen her en der gaat het op 1 juni verschijnen onder de naam: 'Zorg jij of zorg ik?'. Zie vanaf 1 juni hier voor een inkijkje en om te bestellen.

Libelle!!
En in dezelfde lentemaand vraagt Libelle mensen die een bijzondere vakantie gaan houden deze zomer. 'Een eerst keer met..... '. Ik denk ogenblikkelijk aan onze snode plannen om deze zomer voor het eerst weer echt op vakantie te gaan. Met een buscamper drie weken door Italíë. Rolstoel, sondevoeding, ademapparaat... alles mee en ik rijden. Totaal anders dan we gewend zijn. Het sprak de Libelle redactie aan en a.s. zaterdag hebben we interview en heuze foto-shoot op het strand. Jawel, Wim ook daarbij. Zo sleur ik hem over zijn 'rolstoelschaamte' heen. In Libelle 29 kun je het resultaat zien.

Het podium breidt zich uit. En ik hoop dat veel meer mensen gaan geloven in hun 'eigen kracht', in het belang van 'eigen regie' en dat professionals in zorg en welzijn gaan zien, hoe zij daar aan kunnen bijdragen!

Op een mooie zomer! 

Reacties

  1. Mooi blog weer Cora! En dat grote(re) podium, dat komt er vast.
    Want je hebt een mooie boodschap en een mooie missie. Ik wil je graag helpen op je weg naar een steeds groter podium, je verdient dat. Ik wil graag je ambassadeur daarbij zijn.

    Geniet van het a.s. Libelle-podium!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. He Cora, heerlijk dat je bij je eigen wil tot bewegen bent gebleven. Lekker eigenwijs ben je, met de nadruk op wijs. Wat ik zo mooi vind is dat je het zo primair voor jezelf doet. Daarin schuilt de kracht. En dat is ook precies je boodschap. Tenminste, dat haal ik eruit: zorg voor je eigen energie-huishouding en focus niet in de eerste plaats op wat de ander ermee 'moet' kunnen. Want, wat uit jouw 'gut' komt, dat raakt de ander toch wel en die heeft vervolgens weer een eigen verantwoordelijkheid om er al of niet wat mee te doen. Heel veel plezier in Italie. Wie weet, zien we jullie daar in onze bus.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ha Nynke dank je wel. Je verwoordt het precies zoals het voor mij is. En .... wat zou het grappig zijn je in Italie opeens ergens tegen te komen! Arrivederci!

      Verwijderen

Een reactie posten