Sex in een rolstoel?

Gisteren had de klusjesman die hier het dak kwam repareren, diep medelijden met me. De vorige week was hij hier ook en had toen kennisgemaakt met Wim in zijn rolstoel. "Ik heb de hele week aan u gedacht" begon hij gisteren, "hoe bestaat het dat zo'n mooie lieve vrouw als u kan leven met iemand in een rolstoel, met al die handicaps? U hebt toch ook behoefte aan sex en zo?". Of hij er op uit was om op dat dak sex met mij, oh zo zielige partner van een man met handicaps, te hebben of dat het oprechte belangstelling was, weet ik niet. Ik heb het allemaal in het midden gelaten.
Ik moest meteen denken aan een goede kennis van me, die twee jaar geleden ook haar medelijden toonde. "Wat erg voor je dat dit jullie allemaal moet overkomen, een platonische relatie is toch anders dan een volledige liefdesrelatie". Ik heb haar toen uitgelegd dat wij meer hadden dan een platonische relatie, maar ook daar liet ik het verder weer een beetje in het midden. Nee, ik spreek niet zo uitgebreid over mijn sexleven en nu realiseer ik me dat ik daarmee in ieder geval de mythe dat je geen sex kunt hebben met een gehandicapte partner, niet doorbreek.

Boekje open
Bij deze: "Je kunt gewoon sex hebben met iemand die in een rolstoel zit, 's nachts aan een beademinsgapparaat is aangesloten en ook nog een slangetje uit zijn maag heeft hangen voor de sondevoeding".
Hoe dat bij ons gaat? Net als bij 'gewone' mensen. Wij voelen ons nog steeds fysiek tot elkaar aangetrokken. Raken elkaar ook overdag regelmatig even aan, maken speelse opmerkingen naar elkaar, kijken ondeugend en raken opgewonden. Niet alle standjes zijn nog mogelijk, maar sexueel genot zit hem in meer dan dat. Wij maken zelfs een spelletje van de handicaps. Spreken lachend met elkaar over onze 'gehandicaptensex' en vinden nog steeds weer nieuwe 'genotjes' uit. Gewoon door elkaar steeds te blijven verkennen en te laten blijken wat prettig is en wat niet. Ik durf zelfs te beweren dat 'sex' ons op de been houdt. Het is een punt van emotionele ontlading, van energie, van pret, van relativering van alle andere zorgen. 

Sex in een ziekenhuis
Het begon al toen Wim nog op de Intensive Care lag. Piemelnaakt onder zo'n lakentje. Zijn buik heel goed aaibaar, alleen even oppassen met de slangetjes. Hij lag daar drie maanden, dus men leerde ons een beetje kennen. Sommige verpleegkundigen vroegen zelfs of ze de gordijntjes nog even dicht zouden laten. Maar dat wil je dan ook weer niet. Stiekum is leuker. Dat valt dan onder de categorie 'friemelsex', maar ook prettig.
De vier maanden daarna in het revalidatiecentrum nodigden minder uit tot 'friemelsex'. Wim lag ook niet meer piemelnaakt onder het laken en mocht bovendien in de weekenden naar huis. Dat thuiszijn was wel wennen. Ontdekken wat wel kan en wat niet. Net alsof je het voor het eerst met elkaar doet. En dan gespannen, omdat je het sowieso nog niet gewend bent om om te gaan met die handicaps in je eigen huis. Stel het gaat mis, zijn longen kunnen het niet aan, hij krijgt weer een herseninfarct of het maagslangetje raakt in de knel. En... een volgend moment ben je niet meer die minnares, maar ben je weer de verzorgende die helpt met plassen, wassen en aankleden en is Wim niet meer de minnaar, maar de afhankelijke die zich niet zelf kan wassen etcetera. Verwarrend en best lastig.

Weer gewoon man en vrouw
Ondertussen zijn we twee jaar verder en slapen we al lang weer elke nacht naast elkaar in hetzelfde bed. Ik sluit elke avond het ademapparaat aan en val met de vertrouwde dreun van het apparaat met een frequentie van 12 inademingen per minuut in slaap. Mijn eigen ademhaling lijkt er op aangepast. 's Ochtends koppel ik het apparaat weer af en kruip nog even lekker in alle rust tegen Wim aan. Soms vrijen we, soms niet. Net als 'gewone' mensen. Dan sta ik op, geef Wim zijn sondevoeding en help hem met wassen, plassen en aankleden. Even later zit hij in zijn rolstoel beneden de krant te lezen terwijl ik van mijn ontbijt met koffie geniet. Behalve de verzorgmomenten, vergeet ik die rolstoel en al die handicaps. Wim is gewoon Wim. Degene op wie ik bijna 6 jaar geleden verliefd werd, en die mét handicaps nog steeds gewoon mijn partner is waar ik lief en leed mee deel.


Reacties

  1. Wat heerlijk, dat jullie je niet laten leiden door concepten, aannames, vooroordelen, maar door jezelf en je liefde voor en verlangen naar elkaar. Een verademing en feestje om te lezen. Dat jullie nog maar lang van het leven mogen genieten.
    Bert van Dijk.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Via Twitter kreeg ik nog veel meer reacties. Het stimuleert me erg om op deze wijze te blijven schrijven.
    Hierbij een greep uit de tweets:
    @els_gorissen: Mooie openhartige blog! Het zet de mens op de voorgrond ipv de handicap #echteleven
    @daanvankampen: Mooi blog cora, ik bewonder keer op keer je openheid en de manier waarop je onderwerpen bespreekbaar maakt #partnerzorg #gezondheid
    @suzannavdhunnen: HA! Weer zo'n taboe, nu aan scherven geslagen door @corapostema You go girl! Hoe je een taboe liefdevol aan gort kunt meppen, laat cora zien. #knap
    @marjobrouns: Mooi blog Cora. Open en met gevoel, mooi
    @chemomindy: Fijn zoiets warms en liefdevols te lezen!
    @Luckylady_pgb: Grinnnnn ook hoor dit regelmatig en moet er wel hartelijk om lachen want het is toch ook een man met gevoelens geen robot #knuf
    @MaaiS: Lees je blog. Vind het zo gaaf dat je dit hebt opgeschreven!! Weg taboe's en vragen die wellicht niet gesteld durven te worden!
    @Bloemdenkt: Hoi Cora Als iemand ooit wil weten wat echte liefde is, dan verwijs ik naar jouw blog!! Dank, dit geeft stof tot nadenken!! Wat een paar!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. diep respect cora!! mooi en waardevol!!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Goed bezig Cora! Wim trouwens ook, begrijp ik.
    Liefs & groet, Han :))

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wow wat een inspirerende blog! Zo zie je maar weer dat taboes er zijn om juist doorbroken te worden. Geweldig! Ik stuur jullie veel liefde, licht en spannende rolstoel momenten toe! ;-)

    Warme groetjes,
    Petra

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik zit zelf ook in een stoel, fijn te lezen dat ik niet de enige ben die het op dezelfde wijze ervaar.

    THNX voor het delen

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Met interesse gelezen. Inderdaad een onderwerp waar nog veel 'mist' om heen hangt. Ik weet het uit ervaring.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Mooie column Cora! Ik ben een man en door een ongeluk heb ik zes jaar geleden een incomplete dwarslaesie opgelopen waardoor ik in een rolstoel zit. In het begin moest ik zelf ook wennen aan mijn veranderde lichaam. De buitenwereld gaat er, soms ongegeneerd, bijna als vaststaand feit van uit dat er dan ook geen sex meer mogelijk is. Een enkele keer vroeg een vrouw op een terrasje aan mij hoe het dan staat met de sex. Sinds een paar jaar heb ik gelukkig ontdekt dat het heel goed kan gaan met de sex in een rolstoel en dat we er allebei veel plezier aan kunnen beleven. Zelfs met flirten in een rolstoel kan het heel goed gaan als ik mijzelf goed voel en vrij om me heen kijk. Vooral dat heeft me verbaasd en doet me goed. Voor mijn rolstoel flirtte ik amper, nu vind ik het gewoon leuk om te doen.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Super verhaal! Ik vind het mooi dat je er zo open en eerlijk over bent. Ik ben benieuwd of dit nog steeds zo mogen tegenwoordig/of ze er begrip voor hebben.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten