Een hele kleine witte wikiwereld

Weijland, Nieuwerbrug

Buiten is alles wit. Als ik bij opstaan uit het raam kijk zie ik de overburen hun auto uitgraven. Wil ik er ook nog uit vandaag?
De kortste dag is dichtbij. Velen hebben al kerstvakantie. De luchthavens en (spoor)wegen zijn verstopt. Ik moet denken aan het liedje van Jenny Arean: "Vluchten kan niet meer!".
Nee, vluchten kan niet meer, ik zou niet weten waar naar toe. Ik zou trouwens niet weten waar voor.
Al een paar weken heb ik het gevoel dat de wereld een beetje aan me voorbij gaat. Vraag me regelmatig af waar iedereen zich eigenlijk zo druk om maakt. Ligt er sneeuw, klaagt men. Ligt er geen sneeuw klaagt men ook. Het is nooit goed. Maar in feite gaat het helemaal nergens over. Ja, over het feit dat we de illusie hebben dat het leven maakbaar en beheersbaar is, maar wat steeds weer niet zo blijkt te zijn. Gewoon omdat er veel sneeuw valt, of omdat iemand al jaren geleden was veroordeeld wegens kinderporno en toch nog steeds gewoon zijn gang kon gaan. En dat in een wereld waarin het mogelijk is alle informatie met elkaar te verbinden..... als men wil. En waar men niet wil, helpt wikileaks wel een handje bij het openen van de doofpot. Is de geest uit de fles?

Vernietigen?
Ik geloof er niet meer in dat het leven maakbaar is. Waar we die illusie in stand houden lijkt het uiteindelijk steeds op een vernietiging uit te lopen. Doen we daarom zo ons best? Ik lees het boek 'De beschermengel' van Paulo Coelho. Zijn vraag is: "Waarom vernietigen we de dingen die we het meest liefhebben?'.
Ik heb het boek nog niet uit, maar mijn antwoord zou zijn: "Omdat we ze vast willen houden".

Dus wat als we de boel loslaten? Alle informatie voor iedereen ter beschikking stellen? We zullen nog meer schrikken van de werkelijkheid. Van de strijd om de macht die ons leven bepaalt, of we dat willen of niet.
Ik hoop dat alle openheid waar de bedenkers van internet, wikileaks, facebook etc. naar streven, zal leiden tot het inzicht dat je alleen met zaken die voortkomen uit liefde, voor jezelf, voor de ander, voor de wereld, niet bang hoeft te zijn voor al die openheid.

Maar voorlopig is het nog niet zover. Ik blijf nog even binnen. In een hele kleine witte wikiwereld, met warmte en liefde bij een knappend houtvuur.
Op naar een liefdevolle kerst en alle uren, dagen, maanden, jaren, die daarna nog volgen!