Woorden krijgen steeds meer betekenis

Op een zonnige vrijdag word ik gebeld. Ene Anneke.
Uren heb ik met deze voor mij onbekende vrouw gesproken. Ze vertelde onder andere dat ze enkele jaren geleden darmkanker kreeg. Als weduwe en moeder van drie pubers koos ze op het moment van de diagnose heel bewust voor het leven. "Ik besloot te blijven leven alsof ik gezond was en me niet door de kwaal te laten leiden". Ze liet zich opereren, kreeg chemokuren, maar ze deed dat 'tussen de bedrijven door'.
Nu is ze genezen en het leven door een andere bril gaan zien. "Je bent niet je ziekte!".

Dezelfde dag mailt een vriendin me dat het haar allemaal teveel wordt. Al jaren kwakkelt ze met haar werk en gezondheid, belooft zichzelf steeds beterschap, maar beter zie ik het niet worden. Het lijkt me opeens dat haar leven wordt geregeerd door haar kwalen. Het gesprek met Anneke schiet me door het hoofd. Ik mail mijn vriendin: "Je bent niet je ziekte, richt je op het leven!".

Opeens realiseer ik me ook wat Wim doet. Wim wil geen gehandicapte zijn, niet als zodanig behandeld worden en hij heeft ook geen behoefte aan contact met 'lotgenoten'. Wim: "Ik richt me op wat ik wél kan, en de rest daar ga ik me niet druk om maken, dat heeft toch geen zin".
Daar halen wij dus ons plezier en onze energie vandaan. Maar dat gaat niet zomaar.... dat is een keuze!
Ik merk dat sommige mensen daar met enig wantrouwen en afgunst naar kijken. "Ja, maar jij hebt gemakkelijk praten, mijn situatie is veel moeilijker", hoor je dan.
Leven is een keuze, klagen ook!

Opeens krijgt mijn Eigen kracht verhaal een extra dimensie. De woorden veranderen er niet door, maar de betekenis wordt nog groter. En dat is wat mij regelmatig overkomt. Dan denk ik iets nieuws te hebben ontdekt, maar had ik het al lang ergens opgeschreven. Er komt alleen nog een dimensie bij.
Wat zegt dat eigenlijk over communicatie?
Als één woord voor mijzelf al vele dimensies heeft, hoe weten wij dan of wij elkaar goed begrijpen?